Γράφει ο Μανώλης Καψής
Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Να αρχίσουν οι γκρίνιες στο ΚΙΝΑΛ. Γιατί αν είναι “θρίαμβος” να κερδίσεις μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους παραπάνω, σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, όταν έχει μεσολαβήσει ένας πολιτικός “αιώνας”, ένας κατακλυσμός και μια σχεδόν πολιτειακή ανατροπή, αναρωτιέμαι τι είναι δηλαδή ήττα. Τα χαμόγελα ανακούφισης την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης, δεν έπεισαν πολλούς. Ο μόνος που φάνηκε σκασμένος στα γέλια ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Ίσως όμως λόγω Βενιζέλου.
Παραδόξως, η τελευταία θεραπεία που προτάθηκε δια την νόσον ΚΙΝΑΛ, ήταν η επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν. Στο ΠΑΣΟΚ. Με τις σημαίες, τον Κατσιφάρα, τον ήλιο, λίγο κρασί, θα τον μεθύσουμε και λοιπά αναχρονιστικά. Αν είναι αυτή η λύση, κακώς τσακώνονται οι σύντροφοι στη Χαριλάου Τρικούπη. Η ρετρό παρουσία της Φώφης Γεννηματά, ταιριάζει και εγγυάται τη νοσταλγική ατμόσφαιρα. Back to the 80s. Για νέες ψήφους όμως αμφιβάλλω.
Είναι μάλλον ειρωνεία της τύχης, ότι η κρίση στο ΚΙΝΑΛ, ομολογείται και εκδηλώνεται, την ώρα που δικαιώνεται πανηγυρικά η πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Τώρα πλέον που και με τη βούλα των εκλογέων, γίνεται σαφές, ότι τα “παραμύθια” του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καν δράκο. Έναν Σκουρλέτη είχαν και λίγο Παπαδημούλη.
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να γίνει κανονικό, κεντροαριστερό κόμμα. Δηλαδή ένα ΠΑΣΟΚ plus. Ακόμα πιό ειρωνικό, ότι τα κέρδη από τη δικαίωση του χώρου, εισπράττει η Νέα Δημοκρατία, απ’ όπου ξεκίνησε η οικονομική κρίση.
Αλλά έτσι είναι η πολιτική. Εδώ έχασε τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, μια “διεθνώς καταξιωμένη προσωπικότητα”, όπως μας εξήγησε χωρις να γελάσει καθόλου η κ. Καφαντάρη. Μια ήττα που για τον πρώην υφυπουργό Πολιτισμού κ. Στρατή, “μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου μετά τη συνθήκη των Σεβρών”… Ούτε αυτός γέλασε. Ενδεχομένως τελικά το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ να είναι και η έλλειψη χιούμορ.
Το ΚΙΝΑΛ πάντως, έχει άλλα προβλήματα και κανείς δεν έχει διάθεση για χιούμορ. Με βία 8% ποσοστό στις κάλπες, κινδυνεύει βλέπετε να βρεθεί εκτός Βουλης όταν θα σφίξουν τα γάλατα και με αυτά δεν παίζουν οι βουλευτές.
Υποτίθεται ότι πληρώνει την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Αλλά αυτό είναι ένα μόνο κομμάτι της αλήθειας. Γιατί μνημόνιο εφήρμοσε και η ΝΔ και κέρδισε τις εκλογές. Μνημόνιο και μάλιστα το πιο σκληρό, εφήρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τωρα ο Αλέξης Τσίπρας κάνει διακοπές στο Κόμο και εξηγεί στο CNBC “τα κατασκευαστικά λάθη” της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το πρόβλημα που δημιουργεί, το ότι δεν εχει “μηχανισμό να προβλέπει το μέλλον” (sic). Και αυτός χωρίς να γελάσει.
Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι αν το ΚΙΝΑΛ δημιουργήσει “μηχανισμό να προβλέπει το μέλλον”, ίσως να ξεπεράσει την παρούσα κρίση. Και αν όχι, θα κάνουν σε κάθε περίπτωση χρυσές δουλειές ως μέντιουμ. Εν αναμονή του μηχανισμού Τσίπρα, το παράδειγμα της Νέας Δημοκρατίας, μπορεί να δίνει πάντως μια λύση στο πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ.
Γιατί αν δεν κάνω λάθος, πριν από τη νίκη στις εκλογές, πριν απο το θηριώδες 40% και πριν από την κατάκτηση της εξουσίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ξαναγύρισε την ΝΔ στην εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ούτε κάν στην εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που θα του ήταν και πιο εύκολο. Σε αντίθεση με τους υπερήφανους πασόκους, που ονειρεύονται να βγουν ξανά για αφισοκόλληση, έφτιαξε ένα νέο κόμμα.
Εφηύρε μια νέα Νέα Δημοκρατια. Με νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέο ύφος. Έβαλε στην άκρη κάτι περιθωριακούς, που ήθελαν- αν θυμάστε- να κατασκευαστεί το Τάμα του Έθνους στο Γαλάτσι, μάζεψε τους γραφικούς, δημιούργησε τη δική του ομάδα με νέα στελέχη, συγκρότησε επιτελείο, εκπόνησε πρόγραμμα. Έδωσε στη ΝΔ μια νέα ταυτότητα.
Αν υποθέσουμε ότι ακόμα η μεταμνημονιακή Ελλάδα χρειάζεται ένα ΚΙΝΑΛ, αν υποθέσουμε ότι η σοσιαλδημοκρατική πρόταση αντέχει ακόμα, το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ χρειάζεται κατ αρχήν να επανεφεύρει τον εαυτό του. Κοιτώντας προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν.
