Ο Γιάννης Αντύπας συγκρίνει τις περιπτώσεις Αμβρόσιου και… Θάνου

Ο πρώτος συνεχίζει να δέχεται τα πυρά και τις κατάρες των κατά άλλα cool ανθρώπων που δηλώνουν πως νοιάζονται για τα δικαιώματα των άλλων και είναι ενοχλημένοι από τη ρητορική του.
Οι ίδιοι περίπου στηρίζουν και τη δεύτερη απέναντι στην κυβέρνηση. Που πήγε με το υπηρεσιακό από το Μαξίμου (επί ΣΥΡΙΖΑ) στην Επιτροπή Ανταγωνισμού και επιμένει να δηλώνει ανεξάρτητη.

Άρα πολλοί που δηλώνουν ότι κόπτονται για τα δικαιώματα γενικά δεν κρίνουν συμπεριφορές και πρακτικές, αλλά «ομάδες». Έχουν σκοπιμότητα. Δεν είναι coll είναι followers και haters.
Που ρίχνουν το ανάθεμα σε όποιον δε θεωρούν δικό τους. Στον δικό τους συγχωρούν και τα κότερα.

Σε εκείνον που θεωρούν εχθρό δε συγχωρούν τίποτα. Δεν του αναγνωρίζουν ούτε και τα σωστά που κάνει.
Και όχι μόνον αυτό, γενικεύουν. Με κάθε αφορμή το διαδίκτυο γεμίζει με αναφορές του τύπου «αυτή είναι η Ελλάδα σας», «αυτή είναι η Εκκλησία σας» κοκ.
Αξιοποιώντας το λάθος ή τον απαράδεκτο λόγο του ενός στοχεύουν στο οικοδόμημα. Στοχεύουν στο θεσμό. Στο σύνολο του προσωπικού και της ιστορίας του.
Στα αλήθεια πιστεύουν κάποιοι ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς τους Έλληνες;

Στα αλήθεια πιστεύουν κάποιοι ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς την Ορθοδοξία;
Ξεκινώ από το δεύτερο ερώτημα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, πως η Ορθοδοξία είναι η λιγότερο απαιτητική, η λιγότερο επιθετική θρησκεία, ενώ την ίδια ώρα θέτει τους υψηλότερους στόχους για τη βελτίωση του ανθρώπου. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου ζητά τρία πράγματα: να αγαπάς τους άλλους, να μην κάνεις κακό και να κάνεις τον σταυρό σου. Τόσο απλά.
Η θρησκεία μου δε μου ορίζει τη θέση μου στον κόσμο και την καθημερινότητά μου. Με αφήνει ελεύθερο να επιλέξω. Θέτει όρια, δίνει την ευκαιρία της εξομολόγησης, μου αναγνωρίζει και το δικαίωμα της συγχώρεσης.
Αντίθετα η Εκκλησία είναι εκεί για να δεχθεί όποιον έχει την ανάγκη της. Απέναντι στα συσσίτια του μίσους («μόνο για Έλληνες») της Χρυσής Αυγής η Εκκλησία έστησε χιλιάδες κουζίνες αγάπης για όλους. Έλληνες και μετανάστες στις δύσκολες γειτονιές του κέντρου έτρωγαν και τρώνε από το ίδιο χέρι.
Την ώρα που κάποιοι στη Βουλή έφθαναν στο σημείο να ψηφίζουν με τη Χρυσή Αυγή (ονόματα δε χρειάζεται πιστεύω να γραφτούν), η Εκκλησία την έδιωχνε (με το καλό) από τις γειτονιές και το μυαλό των ανθρώπων.
Και πάμε στο πρώτο ερώτημα.
Στα αλήθεια μπορούν, όσοι θεωρούν εθνικισμό το να αγαπάς τη δική σου συνεισφορά στην ανθρωπότητα, να φανταστούν τον κόσμο χωρίς τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και τους άλλους φιλοσόφους της Αρχαίας Ελλάδας; Είναι κακό κάποιος να νιώθει υπερήφανος για την παράδοσή του; Δεν τη συγκρίνουμε με τις παραδόσεις άλλων. Απλά την αξιολογούμε θετικά ή αρνητικά.
Στα τελευταία πέντε χιλιάδες χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας, στην περίοδο που ο άνθρωπος γνώρισε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη, η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία ήταν το μόνο… ιμπεριαλιστικό γεγονός για ο οποίο θα πρέπει να νιώθουμε ενοχές;
Στα αλήθεια πρέπει να ξαναγράψουμε την ιστορία τονίζοντας και υπογραμμίζοντας κάθε αρνητική ενέργεια (που έχουν κάποιοι στο μυαλό τους) για να δηλώνουμε cool; Είμαι cool. Δε χρειάζονται αναθεωρητικές αποδείξεις.
Προσωπικά νιώθω ελεύθερος μέσα στην Ελλάδα και την Ορθοδοξία και πολύ άνετα απέναντι σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε θρησκεία. Δε νιώθω ότι έχω κάτι να αποδείξω. Δε νιώθω ότι και ο άλλος πρέπει να μου αποδείξει ή να απολογηθεί για κάτι.
Η ιστορία είναι ιστορία και το παρόν απαιτεί τη συνεργασία όλων για να συνεχίσει το φως να κυριαρχεί επί του σκότους. Για να μη ζήσουμε νέο Μεσαίωνα μετά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό που δημιούργησαν τον σύγχρονο κόσμο. Ένα Μεσαίωνα που στον 20ο αιώνα χρειάστηκαν δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι για να τον αποφύγουμε.