Του Μάνου Οικονομίδη
Twitter@EmOikonomidis
Η ζωή βρίσκει τον δρόμο της, όπως αναφέρει ο συσσωρευμένος πλούτος εμπειριών και γνώσης, που προσφέρει στον άνθρωπο η διαδοχή των γενεών. Φυσικά, το συμπέρασμα αφήνει ανοικτό το… πώς. Και το… ποιόν δρόμο βρίσκει.
Τέτοιες μέρες, γιορτινές και οικογενειακές, είναι δύσκολο να αποτρέψεις το μυαλό από το να κοιτάζει πίσω. Σε χρόνια περισσότερο ξέγνοιαστα. Σε στιγμές περισσότερο αισιόδοξες και όμορφες. Περισσότερο ζεστές. Περισσότερο ανακουφιστικές. Τότε που ο ορίζοντας έμοιαζε περισσότερο ανεξάντλητος. Όπως και τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι ελπίδες.
Μας λένε, και δεν έχουν άδικο, ότι σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις. Αλλά αν, κάθε μια από αυτές τις φορές, θα σηκώνεσαι και θα συνεχίζεις. Η απαραίτητη διευκρίνιση θα αφορούσε στο για ποιούς λόγους και με ποιά κίνητρα σηκώνεσαι. Αν το κάνεις από συνήθεια, από αυθόρμητη ανάγκη επιβίωσης ή επειδή βρίσκεις πραγματικό νόημα στην επιλογή να συνεχίσεις.
Το προνόμιο να ζούμε και για όσους δεν είναι πια εδώ, δεν πρέπει να το υποτιμούμε. Ούτε όμως και να αποστρέφουμε τη ματιά μας από την αντανάκλαση που βλέπουμε στον καθρέφτη των ραγισμένων ονείρων. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι, βρίσκουμε το κουράγιο να σηκώσουμε τα μάτια μας ψηλά και μπροστά. Αφού πρώτα τα σκουπίσουμε…
