Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
είχε επί της ουσίας σχέδιο. Ο σημερινός Πρωθυπουργός ήξερε τι να κάνει για να πάρει την κυβέρνηση, αλλά οι υπουργοί του δεν ξέρουν τι να κάνουν- στην πράξη, όχι στα λόγια.
Οι προγραμματικές δηλώσεις ήταν ανέκδοτο προεκλογικής υφής. Συγκόλληση -παλαιοτέρων και καινούργιων – δονκιχωτικών ιδεών, άσχετων και μεταξύ τους και με την πορεία της χώρας στις μεταμνημονιακές συνθήκες. Η ενοποίηση του ΕΜΠ με το Μουσείο, η μεταφορά των Φυλακών Κορυδαλλού- στο …άγνωστο- το Τατόι, η υποδομή της ΔΕΘ. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Αλώστε ενδοκυβερνητικά δεν υπήρξε καμία σοβαρή διεργασία για να διαμορφωθούν κυβερνητικές δηλώσεις αφού η ενέργεια του Πρωθυπουργού μετά τις εκλογές εξαντλήθηκε σε δυο μέτωπα:
Πρώτα στην υπουργοποίηση όσων μετέγραψε κάτω από το τραπέζι από άλλα κόμματα και πληθώρας εξωκοινοβουλευτικών που άσχετων με την πολιτική, όπως και προκάτ γενικών γραμματέων- των οποίων τα βιογραφικά που δημοσιεύθηκαν δείχνουν να έχουν παραχθεί απο εταιρια δημοσίων σχέσεων. Επιπλέον εφάρμοσε μια παλιά μέθοδο του πατέρα του: να βάζει προσωπικούς τοποτηρητές σε κάθε υπουργείο.
Τον υπόλοιπο χρόνο του απορρόφησε η υπόγεια -αν και υπήρξε και επίσημη συνάντηση- ανηλεής σύγκρουση με τον Αντώνη Σαμαρά, που αξίωνε να συμπεριληφθεί στις προγραμματικές δηλώσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης και αναφορά στη «σκευωρία της Νοβάρτις» -και δεν του πέρασε.
Αυτό που βλέπουμε επί τρεις εβδομάδες είναι μάλλον μάχες με τους ανεμόμυλους, από ένα σχήμα στο οποίο βρίσκει κανείς αρκετούς δον Κιχώτες, ορισμένους Σάντσο Πάντσα και μερικούς μυστήριους τύπους, μυστηριώδους υπουργοποίησης.
Π.χ. η κυρία Λίνα Μενδώνη ήταν το βράδυ των εκλογών στα γραφεία του Κινάλ στη Χαρ. Τρικούπη με τη Φώφη. Τη Δευτέρα βρέθηκε υπουργός του Μητσοτάκη.
Από την εγκατάστασή τους οι νέοι υπουργοί άρχισαν -πλην εξαιρέσεων-να κάνουν νομικές και διοικητικές γκάφες, που τρέχει να μαζέψει ο κ. Γ. Γεραπετρίτης. Ειδικά σε θέματα που αφορούν το δημόσιο και τη λειτουργία του κράτους κάποιοι είναι μαθητευόμενοι μάγοι.. Οι «άνθρωποι της αγοράς» δεν ξέρουν τη δουλειά.
Σε κάποιες περιπτώσεις οι κυβερνητικοί αυτό-παραπληροφορούνται. Π.χ. πρόβαλαν ότι η ΕΡΤ και το ΑΠΕ υπάγονται πλέον στον Πρωθυπουργό, ενώ υπάγονται στον κυβερνητικό εκπρόσωπο Στ. Πέτσα- από τους πιο σοβαρούς συνεργάτες του Μητσοτάκη.
Οι περισσότεροι υπουργοί δεν ξέρουν ποιος είναι ο μπούσουλας, με ποια μεγέθη θα αναμετρηθούν στον τομέα τους και ποιος είναι ο κεντρικός προγραμματισμός για τη χώρα και την κοινωνία και αυτοσχεδιάζουν. Αναγκαίος είναι ο αντικαπνιστικός αγώνας, αλλά δεν είναι η πεμπτουσία της θεματολογίας της χώρας.
Για να καλυφθεί το κενό επιστρατευθήκαν προπαγανδιστικά τρυκ, όπως οι επισκέψεις εργασίας του Πρωθυπουργού στα υπουργεία, στα οποία οι υπουργοί που δεν έχουν καν αναλάβει ακόμη, ξεφουρνίζουν αοριστίες. Όταν δεν προτάσσουν αραχνιασμένες ιδέες για να δείξουν ότι ήδη παράγουν έργο -όπως η αναβάθμιση της Παιδείας δια των Θρησκευτικών.
Ποιο έργο;. Μεγαλοπρεπείς τρύπες εντός του ύδατος. Π.χ. το Ελληνικό. Όποιος θέλει να βγάλει λεφτά μπορεί να στοιχηματίσει άνετα ότι το έργο -που δεν ξεκίνησε «την πρώτη εβδομάδα» -όπως έλεγε ο Πρωθυπουργός- δεν θα ξεκινήσει ούτε στο τέλος του χρόνου, που λέει ο Άδωνις. Ας ρωτήσουν έναν πρωτοετή της Νομικής.
Εκ παραλλήλου ανακοινώθηκαν μετρα και κατατέθηκαν νομοσχέδια που από δημοσιονομικής πλευράς βρίσκονται στον αέρα, αφού δεν έχουν συζητηθεί με τους Θεσμούς. Πλην του ΕΝΦΙΑ, που είναι όμως έργο Τσίπρα.
Όπως έκαναν και στην αντιπολίτευση υπόσχονται μειώσεις φόρων που δεν μπορούν να κάνουν. Αλλιώς θα τις έκαναν οι προηγούμενοι. Η Μέρκελ το ξεκαθάρισε: «Ότι έχει αλλάξει η κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν αποτελεί λόγο για την αλλαγή των δημοσιονομικών στόχων».
Η προπαγάνδα του «καλύτερα προετοιμασμένου πρωθυπουργού» έπεσε σε ξέρα. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με τον «περισσότερο ανασφαλή Πρωθυπουργό».
Το «επιτελικό κράτος» που στήνει δείχνει η σπουδή να συγκεντρώσει εξουσίες στο Μέγαρο Μαξίμου, παρότι μετά το 1985 το σύστημα εκτελεστικής εξουσίας είναι έτσι κι αλλιώς πρωθυπουργοκεντρικό.
Οι δημοσιοσχεσίτικες παρεμβάσεις των υπουργών στις περισσότερες περιπτώσεις είναι βγαλμένες από την φαντασία ή το φιλότιμο τους . Συνεκτικό πρόγραμμα, για την πορεία της χωράς δεν υπάρχει. Πέραν του μεταμνημονιακού αυτομάτου πιλότου της διεθνούς επιτήρησης που ίσχυε και για την προηγουμένη κυβέρνηση.
Είναι μάλλον αφελές να επιχειρήσει κανείς να διακρίνει σε όσα αναγγέλλονται εσωτερική λογική που οδηγεί κάπου. Απλώς εκτοξεύονται διάφορες προθέσεις, ατάκτως ερριμένες. Ενίοτε και εν γνώσει των υπουργών ότι αυτά που θα επιχειρήσουν «δεν βγαίνουν».
Π.χ. ο Τάκης Θεοδωρικάκος υπόσχεται να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, ενώ ξέρει ότι δεν υπάρχουν οι ψήφοι στη Βουλή- ακόμη και αν η Φώφη κάνει ό,τι έκανε και με την απλή αναλογική.
Άλλο παράδειγμα: Προβάλλουν ότι θεσπίζουν την «αυστηρή επιτήρηση των υπουργών από τον Πρωθυπουργό» , όταν έτσι κι αλλιώς αυτό ισχύει με βάση το Σύνταγμα και τον νόμο για το υπουργικό συμβούλιο. Καλός ο συντονισμός, αλλά οι υπουργοί δεν είναι υπάλληλοι.
Με επιμονή διατείνονται ότι θα εξαφανίσουν τον «Ρουβίκωνα» και θα αναβαθμίσουν τα ΑΕΙ με τη -αχρείαστη- κατάργηση του ασύλου, όταν γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες σε ακινησία, ούτε νεολαία σε ησυχία νεκροταφείου.
ΥΓ: Ίσως η πιο σοφή επιλογή της κυβέρνησης είναι η μεθόδευση κατάργησης του ΣΔΟΕ και ορισμένων Επιθεωρήσεων. Ο λόγος κάνει νιάου στα κεραμίδια.
