Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Μελέτησα με προσοχή το νομοσχέδιο Γεραπετρίτη για το νέο επιτελικό κράτος και βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδέα την ίδρυση του νέου Μαξίμου για την παρακολούθηση του κυβερνητικού έργου.
Και βεβαίως, ως νέο Μαξίμου και ως νέο σύστημα διακυβέρνησης δεν νοούνται οι τέσσερις πέντε συνεργάτες που έπαιρνε μαζί του κάθε πρωθυπουργός στο Μέγαρο.
Ως τέτοιο εννοείται η προεδρία της κυβερνήσεως, η οποία, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα στελεχωθεί με σχεδόν 400 υπαλλήλους. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια αντιγραφή προσαρμοσμένη στα ελληνικά πρότυπα των υπηρεσιών της γερμανικής Καγκελαρίας, αλλά χωρίς να λείπουν από αυτήν και στοιχεία από το βρετανικό υπόδειγμα.
Η χάραξη της πολιτικής στο Ηνωμένο Βασίλειο -αν διαβάσει κανείς το αυτοβιογραφικό «Ταξίδι» του Τόνι Μπλερ στην Ντάουνινγκ Στριτ, πολλά θα καταλάβει από τις διηγήσεις του- βασίζεται πολύ στη σωστή μελέτη των δεδομένων, στη βαθιά ανάλυση των στατιστικών στοιχείων και την παρακολούθηση της εφαρμογής των νόμων στην πράξη.
Η σωστή αξιολόγηση των δεδομένων οδηγεί στις σωστές αποφάσεις, η πρώτη ανάγνωση ξεγελά, δεν αρκεί. Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αποφάσιζε να υιοθετήσει αυτό το κατ’ ουσίαν ημιπροεδρικό μοντέλο διακυβέρνησης, η Καγκελαρία θα ήταν ασύμβατη με τα ελληνικά δεδομένα.
Αλλά ο πρώτος μήνας του στην πρωθυπουργία δείχνει πως, με τη συνδρομή του διευθυντή του γραφείου του Γρηγόρη Δημητριάδη, του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη και του επιτηρητή υφυπουργού Ακη Σκέρτσου, θέλει να έχει πλήρη εικόνα του κράτους και της λειτουργίας του. Παντού.
Από την Αστυνομία και τις Ενοπλες Δυνάμεις μέχρι τη δημόσια ενημέρωση και τις υπηρεσίες ασφαλείας – πληροφοριών.
Η Αριστερά, που είχε μάθει τη διακυβέρνηση του ρεμβασμού, της αμπελοφιλοσοφίας, του ραχατιού και της αναβολής για το μέλλον, νιώθει μάλλον άβολα από την αλλαγή της πίστας και κάνει κριτική στην κυβέρνηση ότι τάχα δεν διαβουλεύεται με την κοινωνία. Μα, αυτό ήταν το πρόβλημα της χώρας – ότι αιωνίως διαβουλευόταν. Οτι δεν λάμβανε αποφάσεις. Οτι άφηνε τον χρόνο να περνά.
Η κριτική αυτή, αν μάλιστα συνοδεύεται και από παρατηρήσεις «γιατί ο Μητσοτάκης δεν εφαρμόζει το δήθεν αντικειμενικό Opengov του Γιωργάκη», στην πραγματικότητα αποτελεί δημόσιο έπαινο για τον πρωθυπουργό, όχι κριτική. Δεν είναι κριτική να υποστηρίζεις κάτι που οι Ελληνες θέλουμε να ξεχάσουμε.
Βεβαίως, κάθε νέο διοικητικό μοντέλο εμφανίζει αρρυθμίες και αστοχίες μέχρι να λειτουργήσει και να δοκιμαστεί. Θεωρώ, όμως, πως αυτή τη φορά αξίζει τον κόπο. Αυτό που δοκιμάζει ο πρωθυπουργός –υπερεξουσίες με αρμοδιότητες στο Μαξίμου, ενισχυόμενος από την προεδρία της κυβερνήσεως σε ρόλο επιτηρητή των υπουργείων- δεν αφορά τη δομή της διακυβέρνησης, αλλά την οργάνωση και την κουλτούρα της διακυβέρνησης. Θα μετρηθεί κι αυτό, μαζί με την απόδοση των υπουργών. «Μαζί».
