Του Νίκου Φυλάγγελου
Η πρόοδος στη ζωή ενός ανθρώπου, είναι η ευκταία και επιδιωκόμενη διαδρομή την οποία μπορεί να εναγκαλιστεί. Πραγματική όμως πρόοδος. Όχι… ατύχημα κοινής λογικής.
Στην τελετή ορκωμοσίας της νέας Βουλής, αρκετοί ήταν εκείνοι που επέλεξαν τον πολιτικό όρκο. Ως δήθεν φιλελεύθερη στάση ζωής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για σκανδαλώδη υποκρισία, στα όρια της αισθητικής και ηθικής χυδαιότητας, αν σκεφτεί κανείς ότι, στην προεκλογική περίοδο οι ίδιοι άνθρωποι έκαναν… μεγάλους σταυρούς, άναβαν κεριά σε εκκλησίες, και αναζητούσαν την εύνοια των πιστών.
Περισσότερο σοκαριστική και εξοργιστική από όλες ήταν η εικόνα του Γιώργου Παπανδρέου. Του τελευταίου των Παπανδρέου. Του ανθρώπου που υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στα Μνημόνια, ανοίγοντας το δρόμο για την εθνική καταστροφή της τελευταίας δεκαετίας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στην πρώτη σειρά των εδράνων της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος Αλλαγής, δίπλα στη Φώφη Γεννηματά και τον Ανδρέα Λοβέρδο. Και όταν σήκωσαν όλοι το δεξί χέρι τους για να ορκιστούν, εκείνος έμεινε σε… στάση προσοχής. Επιλέγοντας τον σιωπηλό, πολιτικό όρκο.
Πότε ακριβώς τον… ανακάλυψε; Γιατί, τις προηγούμενες δεκαετίες ενασχόλησής του με τον δημόσιο βίο, τους… σταυρούς δεν ξεχνούσε να τους κάνει. Και φυσικά, ως μοιραίος πρωθυπουργός το 2009, να ορκιστεί στο ευαγγέλιο.
Έλεος κάπου…
