Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 13 Ιουλίου 2019
Κάποιες φορές, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, είναι να ξεκινήσεις από την αρχή. Ειδικά όταν, κάθε προηγούμενη επανεκκίνηση έχει διαψεύσει τις προσδοκίες που τη συνόδευαν. Και σωρευτικά, τα προηγούμενα «καινούρια ξεκινήματα» οδήγησαν σε… εικονικούς πνιγμούς. Μιας κοινωνίας, μιας χώρας, ενός έθνους.
Την επαύριο της εκλογικής επέλασης του Κυριάκου Μητσοτάκη και της πανηγυρικής επιστροφής της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, η κοινωνία μοιάζει ανακουφισμένη. Η λογοτεχνία άλλωστε, μας έχει διδάξει ότι, ο πρόλογος είναι αισθητικά και συναισθηματικά η ομορφότερη παράμετρος συγκυρίας ενός κειμένου, καθώς συνοδεύει πινελιές προσδοκίας. Ακόμη κι αν τις διαψεύδει πολλές φορές ο επίλογος της Ιστορίας.
Στον πρόλογο ενός καινούριου ξεκινήματος λοιπόν, η Ελλάδα προσδοκά να αντιπαλέψει αποτελεσματικά τις χειρότερες παθογένειες της συστημικής εκδοχής της διακυβέρνησης. Και της κοινωνικής αντανάκλασής της.
Μεγάλες οι προσδοκίες. Και συνήθως… ξέρουμε τι συνοδεύει αντίστοιχες στιγμές. Στη δεδομένη συγκυρία ωστόσο, τελούν υπό διαμόρφωση δυο σημαντικές, έως πρωτόγνωρες παράμετροι.
Από τη μια, η υπέρβαση του εθνικού διχασμού, με την παγίωση συστατικών στοιχείων πολιτικού πολιτισμού ακόμη και μεταξύ φανατικών, μέχρι πρότινος εχθρών. Όχι απλά αντιπάλων.
Απ’ την άλλη, η εμπέδωση μιας εικόνας χώρας του Βορρά. Σαν τη… Σουηδία για παράδειγμα. Ξεπερνώντας την αυθόρμητη τάση μας προς τον συναισθηματισμό, και επιλέγοντας συμπεριφορές συμβιωτικές με τον ρεαλισμό και την κοινή λογική.
Όμορφο δεν ακούγεται; Φτάνει να το ζήσουμε σε πείσμα της φθοράς του χρόνου, και της αναθέρμανσης των παθών που μετά βεβαιότητας θα… επανέλθουν μετά από μερικούς μήνες. Όταν θα αρχίσουν να μετατοπίζονται και πάλι οι προτεραιότητες των πολιτών.
