Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
«Στοχοθέτηση», «Προγραμματισμός», «Στρατηγική» (Τακτική), «Χρονοδιαγράμματα», «Αξιολόγηση», «Αποτελεσματικότητα», «Κρίση», «Ευελιξία» μερικές μόνο ορολογίες από τον τομέα της Δημόσιας Διοίκησης που διδάσκεται στα πανεπιστήμια αλλά ποτέ (ή σχεδόν ποτέ…) δεν εφαρμόστηκαν σε αυτή τη χώρα. Παράλληλα με «Δείκτες Αποδοτικότητας», «Μοντέλα» και «Πρότυπα», «Παραγωγή Έργου», «Συντονισμός», «Έλεγχος». Έννοιες αυτονόητες, σε θέματα άσκησης δημόσιας εξουσίας και διοίκησης, σε αναπτυγμένα κράτη, αλλά άγνωστες για την ελληνική πραγματικότητα.
Δεν γίναμε φυσικά… Σουηδία (από τη μια μέρα στην άλλη). Ούτε Ελβετία, Δανία ή Η.Π.Α. Δεν ξέρω αν θα γίνουμε και ποτέ (είναι η αλήθεια), κρίνοντας από την αντίδραση ορισμένων. Να δικαιολογήσω τις όποιες αντιδράσεις, στο βαθμό που όλο αυτό έρχεται κόντρα σε μια παγιωμένη «δημοσιονομική νοοτροπία». Στο ότι θα χρειαστεί επίπονη προσπάθεια, κόπος και χρόνος για να εκσυγχρονιστεί ένα ολόκληρο κράτος με απαρχαιωμένο δίκτυο κάθε τύπου. Είναι αδιανόητο όμως, όλη αυτή η συνθήκη που λαμβάνει τη μορφή συγκεκριμένων στόχων με ακόμη πιο ειδικό σκοπό την πάταξη της γραφειοκρατίας και της δυσκαμψίας του δημόσιου τομέα, της επιτάχυνσης των διαδικασιών και της ποιοτικότερης λειτουργίας του κράτους για τον πολίτη και την κοινωνία, να σκοντάφτει σε ιδεοληψίες (και όχι «ιδεολογίες»…) ή σε ανθρώπους που κατά τα άλλα θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται «προοδευτικοί» που «πάνε κόντρα» στη …συντήρηση!
Δεν έχω καμία αυταπάτη ότι όλα όσα προανήγγειλε ως προθέσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης αγγίζουν τα όρια του ανέφικτου, βάσει όλων όσων έχουμε ζήσει από τις κυβερνήσεις που έχουν προηγηθεί, στο βάθος χρόνου που επιτρέπει η ηλικία του καθενός. Αν τα μισά ή έστω μερικά από όσα ακούσαμε τις τελευταίες μέρες, υλοποιηθούν και αποδώσουν, θα έχουμε κάνει ένα βήμα. Θεωρώ όμως ότι αποτελεί πρωτοφανές γεγονός για τα ελληνικά δεδομένα, ένας πρωθυπουργός να τοποθετείται δημόσια για τον τρόπο που οραματίζεται να ασκήσει την εξουσία, αυτός και η κυβέρνησή του, υιοθετώντας ένα καινοτομικό σύστημα άσκησης δημόσιας διοίκησης (για την Ελλάδα πάντα…) ενημερώνοντας υπουργούς και άμεσους συνεργάτες. Θέτοντάς τους στην ουσία «ενώπιος ενωπίω» του ελληνικού λαού. Αντιμέτωπους με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν. Πιστοποιώντας στην ουσία τον σοβαρό ρόλο και την σοβαρή εικόνα που έχει και οφείλει να εκπέμπει η θεσμική θέση ενός υπουργού.
Μακάρι η σοβαρότητα της κατάστασης να γίνει αντιληπτή από όλους!
Υ.Γ.: Έκτακτα γεγονότα, όπως αυτά στη Χαλκιδική – λόγω καιρικών φαινομένων, απόρροια της κλιματικής αλλαγής, πρέπει όλους να μας θέτουν σε επιφυλακή. Αντιμέτωπους με την σκληρή καθημερινότητα. Απέναντι στις ατομικές και συλλογικές ευθύνες σε ότι έχει να κάνει με την πρόληψη. Είμαστε άνθρωποι και κάθε απώλεια ζωής μας επιβαρύνει με τύψεις, για όσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει και δεν …προλάβαμε!
