Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
«Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»… μου έρχεται στο μυαλό παρακολουθώντας την εικόνα από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, με τις γραβάτες και τα κουστούμια. Επαναφέροντας όμως τις μνήμες από τις «ορδές» των «ξεκούμποτων πουκαμίσων» την προηγούμενη φορά και τα «φλωράλ» στοιχεία στο προεδρικό μέγαρο, ε κάτι φαίνεται να επανέρχεται στην …κανονικότητα!
Διαβάζω τις κριτικές, «ένθεν κακείθεν», για τις πρώτες εξαγγελίες της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, τις πρώτες ενέργειες αλλά και τις προτεραιότητες. Για τα πρόσωπα υπουργών και υφυπουργών.
Το «περιτύλιγμα» σε καμία περίπτωση δεν προδικάζει κάποιο αποτέλεσμα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, είναι σημαντικό ότι από άλλο σημείο εκκίνησης ξεκινάει κάποιος με γνώσεις, εμπειρίες και εικόνες και διαφορετικό κάποιος που επιλέχθηκε με γνώμονα, μόνο, την ικανοποίηση κομματικών υποχρεώσεων και τη διατήρηση ισορροπιών στην παράταξη. Το πάντρεμα πολιτικών και τεχνοκρατών, στο βαθμό που το επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με βρίσκει θετικά προδιατεθειμένο. Είναι καθόλα αποδεκτό, από τη μεριά μου, δοκιμασμένοι μάνατζερς του ιδιωτικού τομέα, σε μεγάλες και απαιτητικές επιχειρήσεις, να αφήνουν την προοπτική καριέρας και να στρατολογούνται για να προσδώσουν άλλον αέρα σε έναν δυσκίνητο, δύσκαμπτο και γραφεικρατικό δημόσιο τομέα, με σαφώς χαμηλότερες αποδοχές. Αναλώσιμοι (αφού δεν ερίζουν κομματικά πόστα) και απαλλαγμένοι από το φορτίο του «πολιτικού κόστους». Θα δεχτώ όμως και την κριτική της άλλης πλευράς που θέτει σαν ζητούμενο όχι μόνο το «απρόσκοπτο» και με κάθε κόστος κέρδος, αφού ένα υπουργείο οφείλει, εκτός των άλλων, να αφήνει και το αλληλέγγυο αποτύπωμά του σε μια κοινωνία πολιτών.
Δεν μου κάνει καμία εντύπωση η κίνηση του νέου Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, να αλλάξει τους αρχηγούς της αστυνομίας. Ποιος δεν θα το έκανε. Πόσο μάλλον όταν η πολιτική οπτική του συγκεκριμένου υπουργείου είχε ειπωθεί ότι θα άλλαζε κατά 180ο μοίρες. Πόσο μάλλον όταν κάποιες από τις προγραμματικές, προεκλογικές δεσμεύσεις της Νέας Δημοκρατίας ήταν προς αυτή την κατεύθυνση, και έλαβε καθαρή εντολή, και για αυτό, από τον ελληνικό λαό (Άσυλο, Εξάρχεια πχ). Ούτε σκωπτικά αντιμετωπίζω τη μεταφορά του σωφρονιστικού συστήματος όταν σε αυτή τη φάση και με όσα συμβαίνουν στις φυλακές της χώρας, εκείνο που πρωτεύει είναι η καταστολή της βίας. Υπάρχουν ωστόσο και κλιμάκια της αστυνομίας που θα πρέπει να αξιοποιηθούν, με στόχο τον σωφρονισμό και την αποκλιμάκωση της «ψυχολογικής έντασης» των κρατουμένων. Τι στο καλό; Στο 2019 βρισκόμαστε. Όσο αφορά τώρα τη μεταναστευτική πολιτική που επίσης, ως χαρτοφυλάκιο, μεταφέρεται στο συγκεκριμένο υπουργείο, θα πρέπει να δούμε που στοχεύει και τι αποτελέσματα θα φέρει. Δεδομένα όμως έρχεται σαν μια άλλη αντιμετώπιση σε ένα αποτυχημένο μοντέλο «συσσώρευσης ψυχών» και δημιουργίας «κέντρων ντροπής και ανομίας» κυρίως στα νησιά μας, που το μόνο που δεν σέβονταν ήταν τους πρόσφυγες, τους παράνομους μετανάστες αλλά και τους ντόπιους Έλληνες (για να μην ξεχνιόμαστε)!
Η προτεραιότητα να προχωρήσει η επένδυση στο Ελληνικό, είναι δείγμα αποφασιστικότητας αλλά και υλοποίηση δέσμευσης (και της προηγούμενης κυβέρνησης). Είναι απαράδεκτο μια επένδυση σε ένα χώρο, που μετά την μεταφορά του αεροδρομίου σαπίζει, να μην προχώρησε εδώ και μια 5ετία. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι «κόλλησε», εκτός τον άλλων, και λόγω του «δάσους»! Όπως επίσης και η επένδυση της “Cosco” στο παραλιακό μέτωπο του Πειραιά, λόγω των «αρχαιοτήτων»! Λες και δεν μπορεί να αξιοποιηθεί παράλληλα και με ανάδειξη αυτών, όπου υπάρχουν! Τα κέρδη θα είναι με διαφορά περισσότερα και για όλους και αυτό μόνο κοντόφθαλμοι, πολιτικά, άνθρωποι δεν μπορούν να το αντιληφθούν!
Η Δ.Ε.Η. είναι μεγάλο κεφάλαιο για τη χώρα. Όπως κάθε άλλη πλουτοπαραγωγική πηγή εσόδων. Δεν είναι όμως κρυφό μυστικό ότι μετά και την τελευταία διαχείριση που οδήγησε σε αρνητικά λογιστικά αποτελέσματα, απαιτούνται γενναίες αποφάσεις. Κανείς δεν επιθυμεί το «ξεπούλημά» της. Κανείς όμως νοήμων δεν πρέπει να επιθυμεί και την συντήρηση της υπάρχουσας πτωχευτικής πορείας της. Αν δεν ενισχυθεί με ιδιωτικά κεφάλαια είναι φανερό ότι δρόμος επιστροφής δεν υπάρχει! Είναι ουτοπικό να θεωρούμε ότι ιδιωτικά κεφάλαια θα εισχωρήσουν χωρίς την προσδοκία ιδιωτικού κέρδους. Εκείνο που θα πρέπει να διαφυλαχθεί είναι η βιωσιμότητα της επιχείρησης, των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η διατήρηση του σκοπού της που «συν τοις άλλοις» είναι και το δημόσιο συμφέρον και ο δημόσιος χαρακτήρας της.
Η Ε.Ρ.Τ. και η Ε.Υ.Π., με Προεδρικό Διάταγμα, έρχονται «υπό την εποπτεία» του πρωθυπουργού. Στο άκουσμά του είναι η αλήθεια ότι προκαλεί κάπως. Πράγματι δεν δείχνει δημοκρατικό και «αντικειμενικό» (για να μην πω «αυταρχικό» όπως το χαρακτηρίζουν φιλικά προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΜΜΕ) τρόπο λειτουργίας των δημόσιων μέσων ενημέρωσης και των μυστικών υπηρεσιών της χώρας. Από την άλλη ο Μητσοτάκης έρχεται τώρα, στην αρχή της θητείας του – «ευθαρσώς» και δημόσια, να δηλώσει ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για τη λειτουργία της Δημόσιας Τηλεόρασης. Κάτι που άλλοι στο παρελθόν επιδίωκαν και επιχειρούσαν παρασκηνιακά, χωρίς καν να παραδέχονται. Κατόπιν όλων όσων γίναμε μάρτυρες από την «εικόνα» της Ε.Ρ.Τ. επί Τσίπρα – Παππά (προκλητικής μεταχείρισης της Δημόσιας Τηλεόρασης ως κομματικό εργαλείο), αλλά και το «μαύρο» του Σαμαρά και της Ν.Δ. (καταδικαστέα και κατακριτέα απόφαση από το εσωτερικό και το εξωτερικό), ο Κυριάκος δεν έχει περιθώρια «αυταρχικής» διαχείρισης και μεροληπτικής άσκησης εξουσίας. Σε ότι έχει να κάνει με την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, εννοείται πως ο ανώτερος (ουσιαστικά) στην εξουσία αξιωματούχος της χώρας θα πρέπει να έχει υπό τον έλεγχό του μια αναβαθμισμένη, τέτοιου τύπου, υπηρεσία!
Κατά τα άλλα, προσωπικά, μόνο ως θετικό μπορώ να εκλάβω το κάλεσμα της νέας Υπουργού Παιδείας προς την Εκκλησία. Η θρησκευτική ταυτότητα της χώρας είναι δεδομένη και αποτελεί μέρος της εθνικής μας ταυτότητας! Είτε αρέσει σε ορισμένους, είτε όχι! (Οπότε και ο θρησκευτικός όρκος της νέας κυβέρνησης, από εμένα, θεωρείται θετικό δείγμα γραφής!)
Κλείνοντας θα σταθώ σε άλλη μια νουθεσία του Μητσοτάκη προς τους Υπουργούς του. Το ασυμβίβαστο για τις προσλήψεις συγγενών και τη μείωση στους μετακλητούς υπαλλήλους. Κάτι που μένει να δούμε στην πράξη ότι θα εφαρμοστεί. Μόνο το γεγονός όμως πως τίθεται σαν «όρος απαράβατος» από τον πρωθυπουργό της χώρας και πρωταρχική εντολή δείχνει και τις προθέσεις του!
Η, κάθε φορά, νέα κυβέρνηση κρίνεται από την «παρρησία» των λόγων της με τα έργα της (κατά ένα μεγάλο ποσοστό γι’ αυτό τιμωρήθηκε και ο Τσίπρας). Οπότε έτσι θα κριθεί και η αυτοδύναμη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη… «επί τω έργω»!
