Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Τα προγνωστικά, λοιπόν, επαληθεύτηκαν. Εστω και όχι στην πιο ενθουσιώδη εκδοχή τους… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, νέος πρωθυπουργός της χώρας, νικητής και τροπαιούχος στην πλέον προεξοφλημένη, από πλευράς αποτελέσματος, εκλογική αναμέτρηση των τελευταίων δεκαετιών.
Και από εδώ και μπρος τι; Οταν σε μια πρόσφατη συνέντευξη ρωτήθηκε ο αρχηγός της Ν.Δ. ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του στη δύσκολη αποστολή που έχει μπροστά του, απάντησε με την επική φράση του Χάρολντ Μακμίλαν: «Εvents, my dear boy, events…» Σωστά. Τα γεγονότα, και δη τα στραβά. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία εγώ θα παράφραζα λίγο τα λόγια του συντηρητικού Βρετανού γερόλυκου, προσθέτοντας: «Και οι προσδοκίες, Κυριάκο παιδί μου, οι προσδοκίες».
Γιατί σήμερα οι προσδοκίες είναι τεράστιες, και βιαστικές, ειδικά με μέτρο σύγκρισης τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα χρειάστηκε δύο μήνες για να φέρει το πρώτο νομοσχέδιό της στη Βουλή. Ο Κυριάκος έχει δώσει την εντύπωση ότι θα δράσει ως σίφουνας. Αύριο κιόλας έχει υποσχεθεί να ορκίσει κυβέρνηση και να κάνει το πρώτο υπουργικό συμβούλιό του. Γίνεται; Θεωρητικά, ναι. Στην πράξη, πήγαμε ήδη για Τετάρτη…
Υπόσχεται ακόμη ο Κυριάκος να έχει ολοκληρώσει τη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης έως τις 21 Ιουλίου και την αμέσως επόμενη ημέρα να φέρει το πρώτο νομοσχέδιό του προς ψήφιση.
Ενα ιδιαίτερα σύνθετο και φιλόδοξο νομοθέτημα, που θα καθορίζει με πολλές καινοτομίες την οργάνωση της κυβέρνησης, θα ενισχύει τη διοικητική επάρκεια των δημοτικών Αρχών, θεραπεύοντας την παραλυσία από την απλή αναλογική του Σκουρλέτη, και ταυτόχρονα θα περιέχει πολλές σημαντικές ρυθμίσεις υλοποίησης προεκλογικών εξαγγελιών, όπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Γίνονται όλα αυτά μαζί μέσα στο κατακαλόκαιρο; Και τα… events, που έλεγε ο Μακμίλαν; Η απρόβλεπτη εξέλιξη της καθημερινότητας, που μπορεί να αποτελέσει εφιάλτη για μια κυβέρνηση λίγων ημερών; Μπορεί, άραγε, σε αυτή τη χώρα να προγραμματιστούν οι κυβερνητικές δράσεις με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού;
Έχω τις αμφιβολίες μου. Σήκωσε ψηλά τον πήχη ο Κυριάκος και η απόσταση από το έδαφος φαντάζει μεγαλύτερη μετά τον κυβερνητικό τραγέλαφο του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως οι μεγάλες προσδοκίες είναι και αυτές που γκρεμίζονται εύκολα. Γιατί ο αντίπαλος δεν πέθανε. Είναι ολοζώντανος.
Και η ταχύτατη υλοποίηση απαιτεί πολιτική δεξιοτεχνία, που έως σήμερα δεν έχουμε δει.
Στο χέρι του νέου πρωθυπουργού είναι να μας εκπλήξει ευχάριστα. Να περάσει το πρώτο crash test του καλοκαιριού και να αρχίσει τη φθινοπωρινή ανασύνταξη με λιγότερο άγχος. Ας το ελπίσουμε. Το έχει ανάγκη και η χώρα…
