Πηγή: περιοδικό “Hello”
Ο Κωστής Χατζηδάκης, η ήρεμη δύναμη που βρίσκεται στην αντιπροεδρία της Νέας Δημοκρατίας, ήταν καταχωρισμένος ως ορκισμένος εργένης μέχρι που ήρθε στη ζωή του η γιατρός από τη Θεσσαλονίκη Πόπη Καλαϊτζή. Με τη σχέση τους να μετρά πολύ περισσότερα χρόνια, αφού γεννήθηκε και δυνάμωσε διακριτικά και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έχουν δημιουργήσει πλέον τη δική τους οικογένεια, με το 18 μηνών γιο τους, Γιάννη, να είναι η απόλυτη προτεραιότητά τους. Καθώς μας υποδέχονται στο σπίτι τους, με αφορμή την υποψηφιότητα του πολύπειρου πολιτικού στο Βόρειο Τομέα της Β΄ Αθηνών, γίνεται αμέσως φανερό πως τους ενώνουν πολλά, πως το χιούμορ επικρατεί στις συζητήσεις τους και πως αλληλοσυμπληρώνονται σε κάθε επίπεδο.
Κύριε Χατζηδάκη, τι σημαίνει πολιτική για σας επί της ουσίας;
ΚΩΣΤΗΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ: Η δυνατότητα να κάνεις τη ζωή των συμπολιτών σου καλύτερη. Προφανώς, είναι συνδεδεμένη ας μην κρυβόμαστε με την προσωπική φιλοδοξία αλλά χωρίς διάθεση προσφοράς η πολιτική δεν έχει κανένα νόημα.
Η θέση του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας έχει ακόμα περισσότερες ευθύνες;
Κ.Χ.: Εκ των πραγμάτων. Ο θεσμικός μου ρόλος με κάνει και πρέπει να με κάνει διπλά προσεκτικό διότι δεν εκπροσωπώ μόνο τον εαυτό μου και τους ψηφοφόρους μου, εκπροσωπώ σε μεγάλο βαθμό και τη Νέα Δημοκρατία. Έτσι κι αλλιώς, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πως δεν ήμουν ποτέ πολιτικός των άκρων ή πολιτικός που έχει εύκολα τα μεγάλα λόγια. Επομένως, η προσαρμογή δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη.
Κυρία Καλαϊτζή, τι σημαίνει για σας να είστε σύζυγος πολιτικού;
ΠΟΠΗ ΚΑΛΑΪΤΖΗ: Μεγάλη ευθύνη, αλλά και χαρά και υπερηφάνεια όταν ο σύζυγός σου βοηθά τους άλλους με τις ενέργειές του. Όσον αφορά την οικογένεια, δεν διαφέρει το να είσαι παντρεμένη με πολιτικό απ’ ό,τι με οποιονδήποτε άλλο επαγγελματία που τρέχει πολύ και λείπει πολλές ώρες από το σπίτι. Από τη στιγμή που κλείνει η πόρτα μας, είμαστε μια κανονική οικογένεια. Το ότι ο Κωστής είναι πολιτικός και εγώ γιατρός δεν μπαίνει μέσα στο σπίτι μας.
Οι δημοσκοπήσεις σάς δίνουν προβάδισμα. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση σιγουριάς;
Κ.Χ.: Δεν έχουμε κανέναν στο σακούλι μας. Οι εκλογές δεν κρίνονται στις δημοσκοπήσεις, κρίνονται στις κάλπες. Φυσικά είμαστε αισιόδοξοι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είμαστε αλαζόνες. Είναι κακός σύμβουλος η έπαρση, ιδιαίτερα όταν έχουμε μπροστά μας ένα βουνό προβλήματα.
Σας έχει δώσει χαρές η πολιτική;
Κ.Χ.: Οι μεγαλύτερες χαρές που έχω πάρει είναι όταν μου δίνεται η δυνατότητα να λύνω κάποια χρονίζοντα θέματα. Σίγουρα δεν μπορείς να τους έχεις όλους ικανοποιημένους όταν κάνεις μια τομή. Κακά τα ψέματα, όμως, όταν αποφασίζεις βάσει Ευρώπης και κοινής λογικής, ξέρεις ότι στο τέλος θα δικαιωθείς.
Έχετε φτάσει ποτέ σε σημείο να τα βροντήξετε;
Κ.Χ.: Κάποιες φορές ναι. Για παράδειγμα, όταν συνέβη το επεισόδιο στο Σύνταγμα, σκεφτόμουν για κάποιο διάστημα αν έχει νόημα να συνεχίσω. Θεώρησα ωστόσο, πως θα ήταν προσωπική μου ήττα αν τα παρατούσα και συνέχισα.
Έχει το περιθώριο ένας πολιτικός να κάνει λάθος και να ζητήσει συγγνώμη;
Κ.Χ.: Θα έπρεπε να το έχει. Αν για κάποιο λόγο έχεις προκαλέσει μια γενικευμένη δυσαρέσκεια, προφανώς η στοιχειώδης σεμνότητα και σοβαρότητα επιβάλλουν να το ξανασκεφτείς.
Είναι μια περίεργη ισορροπία ο ένας να εκπροσωπεί τους πολλούς.
Κ.Χ.: Δύο πράγματα πρέπει να αποφεύγουμε το είχε πει ένας άλλος Χατζιδάκις, ο Μάνος Χατζιδάκις, τον ελιτισμό και το λαϊκισμό. Το λαϊκισμό γιατί δεν πρέπει να χαϊδεύουμε τα αφτιά του κόσμου για να γινόμαστε συμπαθείς και τον ελιτισμό γιατί η αντίληψη «με τι κόσμο μπλέξαμε!» είναι εσφαλμένη και ακραία.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον της χώρας;
Κ.Χ.: Τώρα είμαι περισσότερο αισιόδοξος. Τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Βλέπετε πόσο θετικά αντέδρασαν τα χρηματιστήρια και οι αγορές στη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές, που σημαίνει ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε την ευνοϊκή πορεία των πραγμάτων έτσι ώστε να εκπλήξουμε ευχάριστα ως κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Δεν αρκεί να νικήσουμε, πρέπει η Ελλάδα να ξαναμπεί στον επενδυτικό χάρτη, πρέπει να ανοίξουν νέες και καλές θέσεις εργασίες, πρέπει να μείνουν εδώ τα παιδιά και να γυρίσουν, αν είναι δυνατόν, όσοι έφυγαν.
Ως γονείς, τι ονειρεύεστε για το δικό σας γιο;
Κ.Χ.: Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στη διανομή των επιδομάτων κατά της φτώχειας. Δεν υπάρχει κάτι κακό με τα επιδόματα, αλλά, ειλικρινά σας λέω, το δικό μου όνειρο για τον Γιάννη δεν είναι να κάθεται στην αυλή του κάθε Τσίπρα και του κάθε Μητσοτάκη περιμένοντας για κάποια ψίχουλα. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να ανοίγουν τα φτερά τους τα παιδιά και να κάνουν πράξη τα όνειρά τους.
Π.Κ.: Εγώ θα έλεγα πως θα ήθελα το παιδί μου να είναι πάνω απ’ όλα γερό και μετά ευτυχισμένο. Επίσης, να έχει τα κότσια να κυνηγήσει τα όνειρά του σε οποιοδήποτε μέρος της Γης επιθυμήσει. Κι αν σκοπεύει να το κάνει στην Ελλάδα, να μπορεί η πατρίδα μας να του προσφέρει χώρο και δυνατότητες να το πραγματοποιήσει, να έχει τις ευκαιρίες γιατί σήμερα τα παιδιά που κυνηγούν τα όνειρά τους αναγκάζονται να φύγουν από τη χώρα, όπως αναγκάστηκα να το κάνω κι εγώ για κάποια χρόνια.
Κύριε Χατζηδάκη, ήσασταν καταχωρισμένος ως ορκισμένος εργένης μέχρι που ήρθε στη ζωή σας η σύζυγός σας. Τι σας έκανε να αλλάξετε πλεύση;
Κ.Χ.: Δεν κάνετε λάθος. Δεν ήμουν βέβαια ορκισμένος, αλλά ήμουν εργένης πολλά χρόνια.
Π.Κ.: Κι όταν ήρθα στη ζωή του, πάλι το σκεφτόταν, μη νομίζετε…
Κ.Χ.: Αυτό που με έκανε να αλλάξω γνώμη, όπως το θέτετε, ήταν η προσωπικότητα του έτερου ημίσεος, διότι αν δεν σου αρέσει, αν δεν σε τραβά, αν δεν πιστεύεις πως μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με μια γυναίκα, δεν έχεις λόγο να το κάνεις. Συμπληρωματικά, όσο περνούν τα χρόνια, αρχίζουν να χτυπούν καμπανάκια. Δεν ήμουν όμως έτοιμος να το κάνω νωρίτερα. Όταν υπήρχαν όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις, έγινε πράξη.
Τι είδατε πάνω στη σύζυγό σας που σας κέρδισε;
Κ.Χ.: Την εξυπνάδα και το δυναμισμό της. Επιπροσθέτως, είχαμε παρόμοιες παραστάσεις καθώς και εκείνη είχε ανάμειξη με την πολιτική, επομένως δεν μου ήταν ξένα τα ενδιαφέροντά της.
Εσείς, κυρία Καλαϊτζή;
Κ.Χ.: Νομίζω πως την εντυπωσίασε η φαλάκρα μου.
Π.Κ.: Φυσικά, ξεχωρίζει! Γνωριστήκαμε μέσα από την πολιτική. Εγώ ήμουν έπαρχος τότε, ο Κωστής υπουργός και είχαμε πολλούς κοινούς φίλους. Κάποια στιγμή προέκυψαν κάποιες ανάγκες στο Επαρχείο Λαγκαδά και ήρθαμε σε επαφή. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι, παρόλο που επρόκειτο για έναν επιτυχημένο πολιτικό και υπουργό της κυβέρνησης Καραμανλή τότε, ήταν ένας κανονικός, απλός άνθρωπος. Είχε και έχει και έτσι πορευόμαστε μαζί αρχές και αξίες που δύσκολα βρίσκεις σήμερα, όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Γι’ αυτό και πίστευα από τον πρώτο καιρό που βγαίναμε πως θα γίνει καταπληκτικός πατέρας.
Αν η πολιτική ιδεολογία δεν ήταν κοινή;
Κ.Χ.: Δεν το έχω σκεφτεί. Ούτως ή άλλως, από το σχολείο και το πανεπιστήμιο ακόμη, είχα φίλους από διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους. Δεν νομίζω πως θα ήταν πρόβλημα στη σχέση μας, αλλά η ζωή δεν γράφεται με αν.
Π.Κ.: Δεν με έχει απασχολήσει ποτέ. Άλλωστε, στο παρελθόν έχει σχολιαστεί το ότι συνεργαζόμουν με ανθρώπους που προέρχονταν από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, με τους οποίους είχα πολύ καλές σχέσεις και σε προσωπικό επίπεδο. Μάλιστα, αυτό είχε θεωρηθεί «μεμπτό» κατά την υποψηφιότητά μου ως βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Τώρα, αν με ρωτάτε αν θα έκανα σχέση με τον Κωστή σε περίπτωση που ήταν στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω πως εκεί δεν θα υπήρχε απλώς διαφορά ιδεολογίας, αλλά κοσμοθεωρίας.
Κυρία Καλαϊτζή, είχατε πολιτικές φιλοδοξίες;
Π.Κ.: Ναι, εκλέχτηκα για πρώτη φορά στα 23 μου, στα 27 μου βγήκα πρώτη σε σταυρούς και έγινα η νεότερη έπαρχος Ελλάδας και η πρώτη γυναίκα στο Επαρχείο Λαγκαδά, που ήταν το μεγαλύτερο στη χώρα. Ήμουν υποψήφια και πρώτη επιλαχούσα στις βουλευτικές εκλογές το 2012. Μου άρεσε πολύ η πολιτική, αλλά όχι σε επίπεδο τίτλων ή αξιωμάτων. Ασχολήθηκα από μικρή και με παρότρυνση του σχολείου μου με τον εθελοντισμό. Το κομμάτι της προσφοράς δεν μου λείπει. Ασκώ ένα επάγγελμα το οποίο είναι κατ’ εξοχήν προσφοράς και παράλληλα με προτεραιότητα πλέον το γιο μας προσφέρω κοινωνική εργασία, αλλά όχι «φωναχτή φιλανθρωπία». Επίσης, ένα μέρος από το μεράκι μου για την πολιτική καλύπτεται από τη δραστηριότητα του Κωστή, χωρίς να είμαι πλέον στο προσκήνιο.
Ο Έλληνας πολίτης είναι περιχαρακωμένος σε αυτό το κομμάτι; Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να εκτιμήσει ένα ζευγάρι με παράλληλη πολιτική πορεία;
Π.Κ.: Να ξεκινήσω με κάτι βασικό: δεν θα μπορούσα να τρέχω εγώ στη μία άκρη της Ελλάδας και ο Κωστής στην άλλη και το παιδί μας να μην το μεγαλώνουμε εμείς. Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια, αυτό έγινε προτεραιότητα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργήσει οικογένεια ένα ζευγάρι στο οποίο ασχολούνται και οι δύο με την πολιτική.
Κ.Χ.: Με κάλυψε απόλυτα η Πόπη. Από εκεί και πέρα, οι ιδεολογίες, τα προγράμματα, οι προτάσεις για το πώς πρέπει να προχωρά μπροστά μια κοινωνία έχουν πάντοτε τη σημασία τους. Αλίμονο αν δεν έχεις μέσα σου θέσεις και απόψεις για το τι πας να κάνεις στην πολιτική! Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει η χώρα να πέφτει θύμα ενός εμφύλιου πετροπολέμου. Επιβάλλεται δηλαδή να βρίσκουμε κοινούς παρονομαστές, να είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι. Στην πολιτική δεν μπήκαμε για να γκρεμίσουμε, μπήκαμε για να χτίσουμε. Πράττοντας στέλνεις μήνυμα στους πολίτες και, νωρίτερα ή αργότερα, θα το αγκαλιάσουν. Τα άκρα έχουν ημερομηνία λήξης. Όσο κι αν φουντώνουν μέσα σε μια κρίση, δεν δίνουν λύσεις, επιτείνουν το πρόβλημα.
Π.Κ.: Οι ιδεολογίες πολλές φορές έχουν κοινά. Από εκεί και μετά είναι θέμα κοινωνικής κουλτούρας. Στη Γερμανία, όπου έχω ζήσει, για παράδειγμα, είναι μέσα στην κουλτούρα τους η συνεργασία και η συνεννόηση. Πιστεύω πως και στην Ελλάδα αρχίζουμε να αλλάζουμε. Έχει έρθει η εποχή να δούμε σε πολλά επίπεδα αυτά που μας ενώνουν, καθώς μέχρι τώρα ήταν πάντα πρόβλημα για τον Έλληνα η συνεργασία.
Στο μεταξύ, η σχέση σας μοιάζει να κινήθηκε με κινηματογραφική ταχύτητα μέχρι να καταλήξει στο γάμο, ο οποίος έγινε εν κρυπτώ και σε πολύ στενό κύκλο.
Κ.Χ.: Δεν έγιναν και τόσο γρήγορα τα πράγματα γιατί γνωριζόμαστε από το 2009.
Π.Κ.: Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια απλώς όταν αναπτύχθηκε η σχέση μας,, την κρατήσαμε για μας. Ουσιαστικά, ξεκίνησε λίγο μετά τη γνωριμία μας κι ας έλειψα κάποιο διάστημα εκτός Ελλάδας.
Κ.Χ.: Όσο για τον κρυφό γάμο δεν νομίζω πως με έχετε δει πολλές φορές σε κοσμικές εκδηλώσεις. Πηγαίνω, δεν τρέφω απέχθεια αλλά δεν είναι το καλύτερο μου. Δεν είμαι πολύ άνετος στα μεγαλεία.
Π.Κ.: Ο γάμος μας ήταν μια καταπληκτική γιορτή σε ένα νησάκι στο οποίο πηγαίνουμε πολύ συχνά την Τζια και είχαμε κοντά μας τους πραγματικά δικούς μας ανθρώπους. Ήταν μια τριήμερη γιορτή στην οποία περάσαμε πολύ ωραία!
Μάθαμε για αυτόν μέσω των social media. Είναι για σας μέσο έκφρασης ή εργαλείο δουλειάς;
Κ.Χ.: Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Είναι πλέον εργαλείο δουλειάς. Δεν γίνεται να είσαι στην πολιτική σε παγκόσμιο επίπεδο αν δεν είσαι στα social media, αλλά αν είχα τη δυνατότητα να βρίσκομαι λιγότερο στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στο ραδιόφωνο και στα social media χωρίς να μου κοστίζει αυτή η απουσία μου, θα το έκανα.
Ο έρωτας, ο γάμος ή ένα παιδί αλλάζει τη ζωή ενός ζευγαριού;
Π.Κ.: Το παιδί.
Κ.Χ.: Όλα, αλλά κυρίως το παιδί.
Π.Κ.: Η μητρότητα άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τη ζωή. Πάντα, ό,τι κι αν κάνω, ο Γιάννης είναι στο μυαλό μου. Νομίζω πως δεν θα ξαναϋπάρξει η απόλυτη ξεγνοιασιά που είχα προ μητρότητας, αλλά η χαρά που παίρνω γεμίζει την ψυχή μου.
Κ.Χ.: Όταν γίνεσαι γονιός, έχεις την υποχρέωση να είσαι πάντα εκεί, είναι ευθύνη ζωής. Από την άλλη, γεμίζει το σπίτι γλυκύτητα, ενώ η διάθεσή σου αλλάζει αυτομάτως, μόνο που θα τον κοιτάξεις.
Π.Κ.: Ο Γιάννης είναι ίδιος ο πατέρας του. Γέννησα ένα μικρό Κωστή, αλλά με μαλλιά!
Διακρίνω μια χιουμοριστική αντιμετώπιση πάνω στο θέμα των μαλλιών. Αλήθεια, σας ενοχλεί η απουσία τους;
Π.Κ.: Όχι, καθόλου! Τον ερωτεύτηκα χωρίς μαλλιά.
Κ.Χ.: Ούτε εμένα με ενοχλεί. Τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν πριν γίνω 30. Δεν σκόπευα άλλωστε να γίνω μοντέλο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα προτιμούσα να μην είχαν πέσει. Θα ήμουν ψεύτης εάν ισχυριζόμουν το αντίθετο. Μου είχαν δώσει μάλιστα κάποιες θεραπείες, τις έκανα για δύο ημέρες, μετά βαρέθηκα και άφησα τα πράγματα να συνεχίσουν την πορεία τους. Δεν μπορούσα να είμαι δούλος της τρίχας!
Θεωρείτε πως, επειδή είστε δημόσιο πρόσωπο, πρέπει να προσέχετε την εμφάνισή σας;
Κ.Χ.: Ναι. Προσωπικά, θα την πρόσεχα ούτως ή άλλως γιατί έτσι είμαι φτιαγμένος. Και ως μαθητής και ως φοιτητής πρόσεχα. Κάθε άνθρωπος έχει ένα DNA, μια ανατροφή, μια καθημερινή συμπεριφορά. Για μένα, είναι προφανές ότι όταν είσαι στην πολιτική, πρέπει να προσέχεις ακόμα περισσότερο. Το έχουμε παραξηλώσει στην Ελλάδα! Δεν πρόκειται να κάνω υποδείξεις. Ας ντύνεται ο καθένας όπως θέλει αλλά δεν πας με παλτό στην παραλία και με μαγιό στην εκκλησία. Υπάρχουν κάποιοι κώδικες.
Π.Κ.: Είναι σημαντικό να ξέρουμε να ντυνόμαστε σύμφωνα με το χώρο ή την περίσταση.
Μιλήσαμε για κοινές αξίες, ιδανικά, σύμπλευση απόψεων. Εν τέλει, τι ερωτευτήκατε ο ένας πάνω στον άλλο; Δεν ερωτευόμαστε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες.
Π.Κ.: Εγώ θαυμάζω τον Κωστή για το μυαλό και την καλοσύνη του, έχει πολύ καλή καρδιά. Είναι ένας άνθρωπος πάνω στον οποίο μπορείς να βασιστείς και όταν τον γνώρισα κατάλαβα πολύ γρήγορα πως θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου μαζί του.
Κ.Χ.: Έχω ήδη αναφέρει την εξυπνάδα και το δυναμισμό της Πόπης, αλλά όλα αυτά είναι θέματα μιας επιστήμης που λέγεται χημεία.
Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνησή σας από το ξεκίνημα της σχέσης σας;
Κ.Χ.: Μία από τις πρώτες φορές που είχαμε βγει στη Θεσσαλονίκη. Με συνόδευε και ο αστυνομικός μου παλιός συμμαθητής μου και, καλοκαιριάτικα, έριξε πάνω του σχεδόν όλα τα πιάτα που υπήρχαν στο τραπέζι, χωρίς να έχει ούτε πουκάμισο να αλλάξει. Γελάσαμε τόσο πολύ!
Π.Κ.: Δεν είχαμε σχέση ακόμη, αλλά νομίζω πως μετά τη συγκεκριμένη έξοδο τον ερωτεύτηκα. Για μένα, ωστόσο, μία από τις πιο δυνατές αναμνήσεις μου είναι οι πρώτες μας διακοπές.
Κ.Χ.: Ήταν στην Τζια.
Π.Κ.: Ναι, γι’ αυτό έχουν μια συναισθηματική βαρύτητα, γιατί, μετά από πολλά χρόνια, στο σπίτι όπου μείναμε στις πρώτες μας διακοπές ως ζευγάρι, κάναμε και το γάμο μας. Στην ίδια αυλή! Ήταν ιδέα του Κωστή να πραγματοποιήσουμε εκεί το γάμο.
Είναι ρομαντικός ο σύζυγός σας;
Π.Κ.: Έχει τις στιγμές του!
Θέλετε να μεγαλώσετε την οικογένειά σας;
Κ.Χ.: Ό,τι θέλει ο Θεός.
Π.Κ.: Όπως το είπε ο Κωστής. Η επιθυμία υπάρχει, μακάρι όλα να πάνε καλά.
