Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 8 Ιουνίου 2019
Η ζύμωση ιδεών που επέτρεψε στην επιστήμη της κλινικής ψυχολογίας να προσπεράσει τους πειρασμούς κάθε ιστορικής συγκυρίας, και να αναζητήσει ψύχραιμα και με απόσταση από συναισθηματικές φορτίσεις τα «δεδομένα βάσης» πάνω στο οποία η ανθρωπότητα σεργιανίζει, αναζητώντας κάθε φορά ένα παρόν καλύτερο από το μέλλον που προδίκαζε η φυσική τάση προς την αισιοδοξία, κατέληξε σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα.
Η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι η μελαγχολία. Δηλαδή, το να αναγνωρίζεις αντικειμενικά λιγότερους λόγους για να χαμογελάς και να χαίρεσαι, όσο οι εμπειρίες της ζωής προσφέρουν επαρκή ποιοτικά και ποσοτικά παραδείγματα. Για τον εαυτό σου και παράλληλους «μικρόκοσμους», φίλων, γνωστών… περαστικών.
Η παραπάνω διαπίστωση οδηγεί στην απελευθέρωση από τα δεσμά της απογοήτευσης, εφόσον αντέξεις τον πειρασμό να αγκαλιάσεις την κατάθλιψη, που έχει κλινικά και συνήθως παγιωμένα χαρακτηριστικά, και αποδεχτείς ότι, κάθε μέρα πρέπει να καταγράφεις λιγότερες ήττες. Όχι περισσότερες νίκες.
Μπροστά σε μια ακόμη αλλαγή σελίδας σε πολιτικό επίπεδο, και μάλιστα με θυελλώδη χαρακτηριστικά, ως προς την καταδίκη του Αλέξη Τσίπρα και το «καλωσόρισμα» του Κυριάκου Μητσοτάκη, το μεγάλο εθνικό στοίχημα είναι να δείξουμε ότι ωριμάσαμε. Ότι δεν εκτονώνουμε την εκλογική συμπεριφορά μας σε μια συγκυριακή «εξέγερση» για όσα έκανε ο προηγούμενος, και μεταφέρουμε την εμπιστοσύνη μας περίπου νομοτελειακά στον «ερχόμενο».
Ότι πάθαμε και μάθαμε. Ότι η κρίση μας έμαθε να μην είμαστε επιπόλαιοι και επιφανειακοί, σε πείσμα των σχετικών γονιδιακών στρεβλώσεων, που περνούν από γενιά σε γενιά, περίπου ως εθνικό σαράκι.
Το μέλλον του τόπου εξαρτάται εν πολλοίς από τον αριθμό των… κοψοχέρηδων. Εκείνων που δεν θα μετανιώσουν γρήγορα την επιλογή τους, ακριβώς επειδή θα είναι συνειδητή, και δεν θα έχει συγκυριακά χαρακτηριστικά.
Τότε, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι, η επόμενη μέρα δεν θα έρχεται κάθε φορά νομοτελειακά. Αλλά επειδή θα τη σχεδιάζουμε και θα την κερδίζουμε.
