Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η έξωση του Ευάγγελου Βενιζέλου από το Κίνημα Αλλαγής, δια χειρός Φώφης Γεννηματά, ξυπνά εκ των πραγμάτων μνήμες από το παρελθόν. Από το μακρινό 2008 και το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσιζε τη διαγραφή του Κώστα Σημίτη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Το ρίσκο που έπαιρνε τότε ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν μεγάλο. Ο Κώστας Σημίτης, ως επί οκταετία πρωθυπουργός και εκλεκτός των… συμφερόντων, του είχε παραδώσει ένα “θαμπό δαχτυλίδι” το 2004, και ουσιαστικά υπονόμευε την προοπτική του ΠΑΣΟΚ προς το μέλλον, με την ανάμνηση της… δεξιάς πολιτικής του.
Το ρίσκο έπιασε. Η θυσία Σημίτη επέτρεψε στο ΠΑΣΟΚ να αναπνεύσει πολιτικά, να ανακτήσει την επαφή του με κοινωνικά στρώματα που είχαν αποξενωθεί λόγω του “δεξιούλη”, όπως συνήθιζε να αποκαλεί ο Ανδρέας Παπανδρέου τον μετέπειτα διάδοχό του, και τελικά να φτάσει σε μια θριαμβευτική επικράτηση στις εθνικές εκλογές του 2009.
Ο δε Γιώργος Παπανδρέου, κέρδισε πόντους στο ηγετικό προφίλ του, καθώς έβγαλε από το δωμάτιο τον… ελέφαντα, μιας και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα τολμούσε να τα βάλει με τον Σημίτη.
Μια δεκαετία μετά, η Φώφη Γεννηματά παίρνει μια εξίσου δύσκολη απόφαση, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε ρόλο… Σημίτη. Η σύγκριση φυσικά αδικεί τον σημαντικό συνταγματολόγο. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε αντίθεση με τον Κώστα Σημίτη, έβαλε πάντα πλάτη για το ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα. Και δεν ευνοήθηκε από τη διαπλοκή και τα συμφέροντα, για να κερδίσει ζωτικό χώρο στην πολιτική διαδρομή του. Τα κατάφερε με την υπεραξία της προσωπικότητάς του.
Και εκείνος ωστόσο, όπως και ο Σημίτης, δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει τη συμπάθεια της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Μια κοινωνική βάση, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας βρίσκεται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν θα έμπαινε ποτέ στον πειρασμό να επανακάμψει στο Κίνημα Αλλαγής, όσο η ρητορική του είχε τα σκληρά “αντι-ΣΥΡΙΖΑ” χαρακτηριστικά της ρητορικής Βενιζέλου.
Αυτό είναι το στοίχημα της Φώφης Γεννηματά. Να κερδίσει, με τη θυσία Βενιζέλου, τον ούριο άνεμο που κέρδισε πριν από μια δεκαετία ο Γιώργος Παπανδρέου, με τη θυσία Σημίτη.
Οι εποχές φυσικά έχουν αλλάξει. Όπως και οι άνθρωποι.
