-Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τα κοινά του Δήμου Λυκόβρυσης – Πεύκης, δεδομένου ότι ο ελεύθερος χρόνος σας είναι πολύ περιορισμένος; Έχετε καθημερινή εκπομπή στην ΕΡΑ Σπορ, είστε συμπαρουσιαστής στην τηλεοπτική εκπομπή του Σαββάτου με τον Βαγγέλη Ιωάννου, τις Κυριακές μεταδίδετε αγώνες της Basket League, ενώ ταξιδεύετε συχνά για τα ματς των «αιωνίων» στην Ευρωλίγκα. Πώς τα προλαβαίνετε όλα;
«Και έχω και δύο παιδιά! (γελάει) Η αλήθεια είναι πως όταν θέλεις, όλα τα προλαβαίνεις. Για τους περισσότερους συνανθρώπους μας, οι 24 ώρες της ημέρας δεν επαρκούν. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Ωστόσο, όταν θέλεις να προσφέρεις, πάντα βρίσκεις την ενέργεια και τον χρόνο. Θεωρώ ότι είναι και θέμα χαρακτήρα. Όσοι με γνωρίζουν και με συναναστρέφονται, έχουν διαπιστώσει ότι από μικρός πιο πολύ με ενδιέφερε για τους άλλους παρά για τον εαυτό μου».
-Πώς προέκυψε η απόφασή σας να συμμετάσχετε στο ψηφοδέλτιο του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου; Μήπως έπαιξε ρόλο και η ιδιότητα του ως συναδέλφου σας, δημοσιογράφου και δη αθλητικού συντάκτη;
«Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τώρα τον αποκαλώ συχνά ‘Πρόεδρο’, λόγω της θέσης που κατέχει στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου. Μάλιστα, οι παρευρισκόμενοι εκπλήσσονται, γιατί στην Πεύκη όλοι τον ξέρουν ως Δήμαρχο. Συνεπώς, ναι, η παρουσία του Γιάννη έπαιξε ρόλο στην απόφασή μου. Δεν ήταν όμως μόνο αυτή. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με έντονη πολιτικοποιημένη ταυτότητα. Ο πατέρας μου εργάστηκε για περισσότερα από 35 χρόνια ως πολιτικός συντάκτης και η μητέρα μου έχει διατελέσει πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου στο πλευρό του Γιάννη Θεοδωρακόπουλου. Όσο για μένα, πάντα με ενδιέφερε το κοινό καλό και τα τελευταία έξι χρόνια έχω ένα ακόμη κίνητρο, ώστε να ασχοληθώ σοβαρά με τα προβλήματα της πόλης μου. Και αυτό το κίνητρο είναι τα παιδιά μου: η Ιωάννα, που κλείνει τα έξι και πηγαίνει στο νηπιαγωγείο και ο Χρήστος, που γεννήθηκε την ίδια ημέρα με τον Μάικλ Τζόρνταν και είναι δύο ετών».
-Για μια πόλη πρωταθλήτρια, λοιπόν, όπως λέει και το μόττο που χρησιμοποιείτε προεκλογικά.
«Αυτός είναι ο στόχος, που αφορά στο άμεσο μέλλον. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, σε επίπεδο αθλητικών υποδομών, η Πεύκη και η Λυκόβρυση παρουσιάζουν εικόνα παρακμής. Και πιστέψτε με, το λέω πολύ ευγενικά. Έχω επισκεφτεί όλες τις αθλητικές εγκαταστάσεις και αν εξαιρέσουμε ίσως το κλειστό της Πεύκης, για το οποίο έχει κοπιάσει ο πρόεδρος του Α.Ο. Πεύκης Θεόδωρος Μακρυνιώτης, όλες οι άλλες είναι υπό διάλυση. Το δημοτικό στάδιο του ποδοσφαίρου είναι γιαπί, το κλειστό της Λυκόβρυσης είναι παρατημένο εδώ και χρόνια, ωστόσο αυτό που με εξόργισε περισσότερο από όλα ήταν το θέαμα που αντίκρισα στο 1ο Γυμνάσιο Πεύκης. Εκεί δεν έλειπαν μόνο τα στεφάνια, αλλά και τα… ταμπλό! Αδιανόητα πράγματα. Αυτά όλα θα αλλάξουν. Όπως τεράστιο κεφάλαιο αποτελούν τα σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί. Είναι τραγικό να έχουμε τους δημοτικούς σταθμούς με τα υψηλότερα τροφεία στην Αττική. Θα έχουν μπερδέψει την Πεύκη με το… Μόντε Κάρλο»!
-Τι είναι αυτό που εμφανίζει παντελή έλλειψη στην πόλη σας;
«Πολλά λείπουν, πεζοδρόμια για περίπατο και για τα καρότσια, επαρκής φωτισμός, ασφάλεια, καθαριότητα. Αυτό που απουσιάζει, όμως, τελείως είναι το ποδήλατο! Δεν γίνεται να υπάρχει στην καρδιά της Πεύκης, ένας πνεύμονας οξυγόνου, 46 στρεμμάτων, το δάσος Μορέλλα και να μην μπορούν τα παιδιά μας να το χαρούν, να διασκεδάσουν, να κάνουν ποδήλατο. Το οποίο έχει ανθίσει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ολλανδία, αλλά στις περισσότερες χώρες, αντιθέτως στην πόλη μας και γενικότερα στην Αθήνα, τρομάζεις να ανέβεις στο ποδήλατό σου για να μην σε χτυπήσουν τα αυτοκίνητα. Κάθε φορά που περπατάω στο δάσος Μορέλλα, γενικώς με πιάνει η ψυχή μου. Είναι όλα διαλυμένα, από τα παγκάκια μέχρι τα υπαίθρια όργανα γυμναστικής. Για να μην πω για τα χορτάρια, που είναι ψηλότερα από τους ανθρώπους και δημιουργούν ζούγκλα».
-Εκτός από το μπάσκετ, που είναι η βασική ενασχόλησή σας όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε αντιληφθεί ότι αγαπάτε και το τένις. Πώς τα πάνε η Πεύκη και η Λυκόβρυση σε αυτό το σπορ;
«Το τένις είναι ένα άθλημα που αναπτύσσεται χρόνια στην Πεύκη, πολύ προτού έλθουν οι φοβερές επιτυχίες του Τσιτσιπά, της Σάκκαρη, της Παπαμιχαήλ, των άλλων πρωταθλητών. Οι προπονητές κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά σε επίπεδο οργάνωσης η κατάσταση είναι αρκετά μπερδεμένη, αφού τα γήπεδα βρίσκονται σε λάθος χώρους. Αλλο χρειάζεται ανακατασκευή, άλλο είναι αυτοσχέδιο, αφού πρόκειται ουσιαστικά για γήπεδο μπάσκετ, που μετατρέπεται σε… κορτ με την τοποθέτηση φιλέ. Οργάνωση, λοιπόν, και να μπει επιτέλους μια τάξη. Έχοντας ταξιδέψει σε 27 χώρες και επισκεφτεί 70 πόλεις, οι ιδέες υπάρχουν. Απομένει η υλοποίησή τους για μια καλύτερη Πεύκη – Λυκόβρυση».
Με μια φράση:
Νίκος Γκάλης: Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός! Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και ο Άρης μας έκαναν να αγαπήσουμε το μπάσκετ.
Μάικλ Τζόρνταν: Το απόλυτο είδωλο. Ο αξεπέραστος. Ο αέρινος. Αυτός που δεν θα βγει ξανά στα παρκέ.
Ζέλικο Ομπράντοβιτς: Ο κορυφαίος όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Απαιτητικός, τελειομανής, αλλά και δίκαιος. Ευθύς.
Βασίλης Σπανούλης: Ο πιο ανταγωνιστικός τύπος, που έχω γνωρίσει. Ρομπότ. Κορυφαίος. Δεν σας κρύβω ότι χαίρομαι που τον έχω βαφτίσει «Kill Bill».
Δημήτρης Διαμαντίδης: Αντι-σταρ. Αλτρουιστής. Ηγέτης με τα όλα του. Κορυφαίος.
Γιάννης Αντετοκούνμπο: Όταν κάποτε είχα γράψει ότι ο Γιάνννης μια μέρα θα γίνει το Νο.1 στον κόσμο, κάποιοι έλεγαν… υπερβολές. Περιμένετε 1-2 χρόνια ακόμη και θα δείτε.
