Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Πηγή: kathimerini.gr
Είναι κρίμα να είναι κανείς (τόσο!) καχύποπτος απέναντι στον άνθρωπο που βρίσκεται στο τιμόνι. Ο κύριος λόγος για το έλλειμμα εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα δεν είναι μόνον τα υπολογισμένα ψέματα που είπε για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Αυτό που δεν συγχωρείται είναι η μαεστρία με την οποία συνδύασε ανοησίες, ανακρίβειες και κατευθυνόμενα ψέματα, γνωρίζοντας ότι κάποιοι θα παρασυρθούν και θα τον πιστέψουν.
Το αποκάλυψε απαντώντας στον κ. Χατζηνικολάου. Του λέει: «Η συνείδησή μου ήταν ότι πρέπει να κάνω αυτό το οποίο είναι σωστό για τη χώρα». Με την επιφύλαξη ενός κάποιου μη ορατού από μη ειδικούς ψυχικού χαρακτηριστικού, είναι αδύνατον το συνειδητό του πρωθυπουργού να υποστεί παρόμοια μετάλλαξη. Ας ρωτήσει τον κ. Πλουμπίδη, υποψήφιο ευρωβουλευτή του. Από την προεκλογική συγκέντρωση υπέρ του «Οχι» στα τέλη της εβδομάδας, στη μετά τρυφερού θριαμβικού εναγκαλισμού –τύπου «τα πουκάμισα έξω»– του αδελφικού συμμάχου Καμμένου νωρίς το βράδυ του δημοψηφίσματος, στην υποτακτική κωλοτούμπα υπέρ του «Ναι» λίγες ώρες αργότερα, μόνον υπολογισμένη στάση για το πολιτικό κόστος μπορεί να είναι! Αποκλείεται η συνείδηση του κ. πρωθυπουργού να «υπαγορεύει» δύο τόσο διαφορετικές στάσεις. Κάποια από τις δύο όψεις του πρωθυπουργού ψεύδεται ενσυνειδήτως! Παρόμοια κατάσταση διαφαίνεται και σε περιβάλλον ασάφειας και μικρών ψεμάτων. Μερικά παραδείγματα. Είπε: «Εχασα τη μισή μου κοινοβουλευτική ομάδα». Είχε 149 βουλευτές. Μετά τη φιλομνημονιακή στροφή του, έφυγαν συνολικά 20 βουλευτές. Το μνημόνιο καταψήφισαν 32, «παρών» δήλωσαν 11 και τρεις διάφορα άλλα. Πού ’ν’ τοι οι μισοί; Πουθενά!
Είπε ακόμη για το «Μακεδονικό»: «Μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού όλα τα προηγούμενα χρόνια με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων ζούσε σε μια συλλογική ψευδαίσθηση». Επιχειρηματολογώντας ότι αυτό αποδεικνύεται επειδή δεν λέγαμε ολόκληρο το ΠΓΔΜ αλλά «μιλούσαμε για Σκόπια και Σκοπιανούς». Ψέματα! Σίγουρα πάντως ο κ. Τσίπρας, όλα τα χρόνια της αριστεροσύνης του, ζούσε σε μια ψευδαίσθηση για το είδος της διπλωματικής εμπλοκής και, ακόμη χειρότερα, για τη βούληση του λαού. Αδυνατεί να κατανοήσει, ακόμη και σήμερα, ότι θέματα που χαρακτηρίζουμε «εθνικής σημασίας», που αφορούν δηλαδή στην υπόσταση του κράτους εντός του οποίου υπάρχει το ελληνικό έθνος, δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ από την πολιτική τάξη με γνώμονα το πολιτικό κόστος. Αν νομίζει ότι οι Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Σαμαράς, Σημίτης και οι άλλοι «φοβήθηκαν», ας περάσει λίγη ώρα για να κατανοήσει το βαθύτερο νόημα της έκφρασης «φωνή λαού, οργή Θεού»!
by