Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η χώρα της διαρκούς Επανάστασης (ιδεών και συνειδήσεων), με μια κοινωνία σε διαρκή κινητικότητα, ανεκτική στη διαφορετικότητα και διψώντας διαρκώς για να μπολιάσει με καινούριες ιδέες το κεντρικό αφήγημά της.
Αυτή είναι η Γαλλία. Του πολιτισμού, των τεχνών, της ασήκωτης Ιστορίας, του διδακτικού αυτοπροσδιορισμού ως του έθνους της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού Το Παρίσι, ως Πόλη του Φωτός, ακτινοβολεί και ετεροπροσδιορίζει το σύνολο της χώρας, στη διαρκή μάχη συνέπειας απέναντι στον σκοταδισμό.
Τα τελευταία πολλά χρόνια, οι Γάλλοι στερούνται μεγάλων πολιτικών υπογραφών. Από την εποχή του Φρανσουά Μιτεράν και του Ζακ Σιράκ, στον Φρανσουά Ολάντ. Και σήμερα, στον Εμμανουέλ Μακρόν, τον πρώην τραπεζίτη, που έγινε πολιτικός, επεδίωξε να εξελιχθεί σε ηγέτη, και να εκφράσει την αυθόρμητη ανάγκη των ευρωπαϊκών κοινωνιών για μια μεγάλη αλλαγή.
Ο “Μανού”, όπως τον είχε αποκαλέσει φοιτητής, προκαλώντας την οργή του, βρίσκεται αντιμέτωπος με το δέος της ανεπάρκειάς του. Μόνος απέναντι σε ένα αυστηρό έθνος. Μόνος απέναντι στην ιστορική τραγωδία της καταστροφής της Παναγίας των Παρισίων.
Δεσμεύτηκε για αποκατάσταση ενός πέντε ετών, και ήδη οι χορηγοί… σπεύδουν να προσθέσουν το όνομά τους στο φλερτ με την Ιστορία.
Η κρίση της Ιστορίας ωστόσο θα είναι αυστηρή για τον Εμμανουέλ Μακρόν. Η “11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης”, ήρθε ως επιτομή της κραυγής των συμβόλων. Απέναντι στους ανεπαρκείς και ανίκανους, που διαχειρίζονται σήμερα τις τύχες των λαών της πιο συναρπαστικής ηπείρου στον πλανήτη.
