Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Η παράταξη που εκφράζεται σήμερα από τη Νέα Δημοκρατία στην ιστορική της πορεία κατάφερε, παρά τις όποιες ενστάσεις έχει κάποιος για θέσεις και απόψεις της, να κινηθεί με ένα κοινωνικό πρόσημο. Αυτό, εάν θέλετε, την έκανε ανθεκτική στον χρόνο και εκφραστή κοινωνικών ομάδων που, αν έβλεπαν τη Ν.Δ. μόνο ταξικά, δεν θα είχαν πάει ποτέ μαζί της.
Η συντηρητική παράταξη στην πορεία των χρόνων και αφού αποτίναξε κηδεμόνες τόσο… έξωθεν της χώρας όσο και εντός της διαμόρφωσε έναν αξιακό κώδικα και μια κοινωνική πολιτική που την κατέστησε πρωτοπόρα ακόμη και για τα «αδελφά» της κόμματα στην Ευρώπη. Ποτέ δεν υιοθέτησε ακραίες οικονομικές θέσεις, γι’ αυτό κυριάρχησε ιδεολογικά και πολιτικά σε αυτό που καλείται μεσαία τάξη. Αυτό το γνώριζε κάλλιστα ο Ανδρέας Παπανδρέου, που, για να αντιμετωπίσει την κυριαρχία της Ν.Δ. στον χώρο, απευθύνθηκε στους μη προνομιούχους.
Κάτι που είχε αποτέλεσμα οι δύο μεγάλες παρατάξεις της εποχής να έχουν συγκλίνουσες πολιτικές (με τις όποιες ιδεολογικές ή πελατειακές τους διαφορές) σε ό,τι αφορούσε το κοινωνικό κράτος και την κατάργηση του εργασιακού μεσαίωνα. Γι’ αυτό μού κάνει πραγματικά εντύπωση το μοντέλο που παρουσιάστηκε σε δύο εκδηλώσεις, στις οποίες έδωσε το «παρών» και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η πρώτη ήταν η εκδήλωση που διοργάνωσε το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής. Το κέντρο, που λειτουργεί ως όχημα των ακραίων οικονομικών απόψεων και ως κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού, έδωσε την ευκαιρία σε πολλά στελέχη που αποτελούν το περιβάλλον της νέας ηγεσίας του κόμματος να παρουσιάσουν το μοντέλο τους. Ενα μοντέλο που θα έκανε ακόμη και τους οπαδούς της Σχολής του Σικάγου να κοκκινίσουν και μας έκανε να αναρωτηθούμε εάν αυτό είναι το μοντέλο που σκοπεύει να εφαρμόσει η Ν.Δ., σε περίπτωση που γίνει κυβέρνηση του τόπου.
Ιδού μερικά από όσα προβλέπει για τα εργασιακά το πρόγραμμα που κατέθεσαν:
1. Καθορισμό γενικού μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας 40 ωρών για περίοδο τεσσάρων μηνών, με ημερήσια ανάπαυση τουλάχιστον 11 ωρών. Με το πρόγραμμα αυτό «δεν δημιουργείται υπερωρία», όπως αναφέρουν οι συντάκτες, που εισηγούνται ευέλικτο ωράριο. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει πως τη μια μέρα θα μπορεί να εργάζεται κάποιος πέντε ώρες, την επομένη 11, την επομένη τρεις κ.λπ., ανάλογα με τις επιταγές της διοίκησης, αρκεί σε εβδομαδιαία βάση να συμπληρώνεται το 40ωρο, ενώ με τον τρόπο αυτό θα αποφεύγεται η υποχρέωση της εργοδοσίας να καταβάλλει υπερωρίες!
2. Προτείνεται ο θεσμός της αιτιολογημένης απολύσεως για μη ικανοποιητική απόδοση εργαζομένου. Με τον τρόπο αυτό η εκάστοτε διοίκηση θα μπορεί να απολύει χωρίς αποζημιώσεις, εφόσον υπάρξει «αιτιολογημένη απόλυση»!
3. Προτείνεται ανώτατο όριο στις αποζημιώσεις απόλυσης για εργαζομένους με μεγάλη προϋπηρεσία και μισθό. Με αυτόν τον τρόπο θα θεσπιστεί ένα πλαφόν, προκειμένου να μπορούν να απολυθούν εργαζόμενοι οι οποίοι παραμένουν στην εργασία τους επειδή τυχόν απόλυσή τους θα επιφέρει μεγάλη επιβάρυνση για την εργοδοσία, εξαιτίας της πολυετούς εργασίας και των υψηλών μισθών.
Ο κατώτατος μισθός να είναι κυμαινόμενος. Δηλαδή να μην είναι σταθερός, π.χ., στα 650 ευρώ για όλους, όπως ψηφίστηκε πρόσφατα με την αύξησή του, αλλά να προσαρμόζεται ανάλογα με τον πληθωρισμό της Ευρωζώνης, την ανταγωνιστικότητα, την πορεία ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών κ.λπ. Δυστυχώς, ο χώρος δεν μου επιτρέπει να αναφέρω κι άλλα ανατριχιαστικά, που μας οδηγούν δεκάδες χρόνια πίσω και επαναφέρουν τον εργασιακό μεσαίωνα.
Θα κλείσω αυτό το σχόλιό μου με την εκδήλωση-παρουσίαση των υποψήφιων ευρωβουλευτών. Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι από τους 42 εκλεκτούς της Ν.Δ., μόνο ένας έκανε αναφορά στην τοποθέτησή του σε μια Ευρώπη που θα λειτουργεί υπέρ του κοινωνικού κράτους. Και αυτός ήταν ο Βασίλης Μιχαλολιάκος, με τον οποίο στο παρελθόν και συνεργάστηκα και συγκρούστηκα για διάφορα θέματα, αλλά σε αυτό τού έβγαλα το καπέλο!
Αυτά τα δύο ήθελα να καταγράψω, ελπίζοντας ότι κάποιοι θα τα ακούσουν, προτού η Ν.Δ. μεταμορφωθεί σε ένα μόρφωμα που δεν θα θυμίζει σε τίποτε εκείνο που κάποτε αγκάλιασαν και πίστεψαν οι άνθρωποι που ανήκαν στη μεσαία τάξη.
Αυτό το μοντέλο είναι για τις αγορές και τους ισχυρούς, αλλά όχι για τους πολλούς – ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου.
