Του Μανώλη Κομνηνού
Δεν περίμενε φυσικά κανείς την τραγωδία στο Παρίσι, με την Παναγία των Παρισίων να παραδίδεται στις φλόγες, για να διαπιστώσει τον ξεπεσμό και την παρακμή της ελληνικής τηλεόρασης. Μια στιγμή που ταξιδεύει ήδη στο μέλλον της Ιστορίας, με τα περισσότερα κανάλια που καταλαμβάνουν σήμερα μια θέση στο τηλεκοντρόλ, να αδυνατούν να κατανοήσουν το βάθος της σημασίας της.
Φταίνε οι υπεύθυνοι; Φταίνε οι δημοσιογράφοι; Φταίει το… κακό ριζικό μας; Φταίει η επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζουμε τη ζωή, παραδομένοι σε υστερικούς και ψυχωτικούς, που βρήκαν στα social media βήμα έκφρασης και εκτόνωσης, παρασύροντας μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας στην ηθική παρακμή;
Όλα αυτά μαζί, και αρκετά ακόμη. Ένα είναι βέβαιο: Ένα βράδυ σαν και αυτό, που κάηκε η Παναγία των Παρισιών, συμπεράναμε για πολλοστή φορά, με ακραία μελαγχολία, πόσο… λείπει το Mega. Το Μεγάλο Κανάλι των δημοσιογράφων και των τεχνικών, όχι των μεγαλοστελεχών και των… παραγοντίσκων, που κατάφεραν να επιβιώσουν σε βάρος των “εργατών” του Τύπου.
