Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Καθώς η κλεψύδρα του χρόνου για την πιθανή προκήρυξη πρόωρων εκλογών τον Μάιο αδειάζει, προτείνω σήμερα να επικεντρωθούμε στις τελευταίες πληροφορίες που συλλέξαμε από τα επιτελεία και να προσπαθήσουμε να καταλήξουμε σε μερικά πρώτα συμπεράσματα. Εισαγωγικά να σας πω μόνο ότι στη Ν.Δ. επικρατεί συναγερμός, καθώς πληροφορίες που περιήλθαν σε γνώση της αναφέρουν ότι ο πρωθυπουργός μετά τις τελευταίες μετρήσεις και τις διαφορές που καταγράφουν μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος δείχνει να ξανασκέπτεται τον Μάιο. Είναι έτσι, όμως;
Ανθρωποι που εμπιστεύομαι μου λένε ότι ο Τσίπρας δεν έχει κανένα λόγο να πάει σε εκλογές την άνοιξη και να υποστεί τρεις προσωπικές ήττες ταυτόχρονα σε μία ημέρα. Μου επισημαίνουν ότι ο επίμονος Αρτινός δεν σκέπτεται με τον τρόπο που θα σκεπτόταν κάποιος δεξιός ηγέτης αν ήταν στη θέση του. Δεν τον ενδιαφέρει να χάσει λίγο ή πολύ τον Μάιο, διότι βαθιά μέσα του πιστεύει ότι υπό προϋποθέσεις μπορεί να φέρει τον Οκτώβριο την αναμέτρηση στα ίσα. Θα εξαντλήσει λοιπόν τα περιθώρια. Κοινώς, ο κύριος πρωθυπουργός δεν συμβιβάζεται με την ιδέα της προσωπικής του ήττας από τον Κυριάκο. Και όσο υπάρχουν γύρω του άνθρωποι που του λένε ότι η διαφορά στις ευρωεκλογές είναι 3,5-5 μονάδες στην ουσία συντηρούν μέσα του αυτή την ουτοπία.
Στο Γαλάτσι το Σάββατο η εκδήλωσή του για την Κεντροαριστερά ήταν επιτυχημένη. Είχε κόσμο, τριπλάσιο μάλιστα από τον κόσμο που είχε η Γεννηματά στο συνέδριό της. Ωστόσο η ομιλία του πρωθυπουργού ήταν αμυντική. Επιτέθηκε στη Χρυσή Αυγή περισσότερο από όσο επιτέθηκε ακόμη και στη Ν.Δ.!
Κάποιος ανύποπτος ακούγοντάς τον να ζητεί από τους πολίτες να ρίξουν τη Χρυσή Αυγή «στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας» θα νόμιζε ότι αυτή είναι η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας. Επιτέθηκε επίσης στον επικεφαλής του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ, τον οποίο χαρακτήρισε «ανθέλληνα», επειδή υποστήριζε στο παρελθόν το Grexit. Και βεβαίως σε πολλά σημεία της ομιλίας του άφησε να διαφανεί η συμπάθειά του προς το νέο όνομα «Προοδευτική Συμμαχία». Εφτασε μάλιστα με αφορμή το χρώμα των σημαιών που ανέμιζαν στο κλειστό να μιλήσει για «πράσινη Αριστερά».
Νομίζω πως είναι σε μεγάλο βαθμό φανερό: Αν και ο Μάιος εξακολουθεί να βασανίζει τον πρωθυπουργό, ο Οκτώβριος… πάει πιο πολύ στον εγωισμό του. Οχι, βεβαίως, επειδή τάχα θα πάρει το Νόμπελ. Οι υποψηφιότητες για το Νόμπελ έχουν κλείσει από τον Φεβρουάριο και, όταν το κερδίσεις, ποτέ δεν ξέρεις ποιος σε έχει προτείνει. Ακόμη και ο Πάπας δεν είπε «προτείνω», είπε «θα πρότεινα». Ο Οκτώβριος του πάει πιο πολύ, διότι μέσα του πιστεύει ότι τον Μάιο με τη μόχλευση της Χρυσής Αυγής (αυτό έκανε στην ουσία με τη δριμεία επίθεσή του), την εκδίωξη του ΔΝΤ με την αποπληρωμή των δανείων του, την επένδυση σε υποθέσεις διαφάνειας (Novartis κ.λπ. ), ακόμη και με ευρεία χρήση της απαγορευμένης για την Αριστερά λέξης «πατρίδα» (εννέα φορές την πρόφερε στο Γαλάτσι) θα χάσει αξιοπρεπώς. Αρα τον Οκτώβριο είναι ο τελικός. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο πρωθυπουργός -γιατί δεν το έχει ζήσει ποτέ- είναι πως αμέσως έπειτα από μια ήττα, ακόμη και αξιοπρεπή, η ζυγαριά θα μπατάρει εντελώς υπέρ του Κυριάκου. Θα πάψει να ακούγεται ο κύριος Τσίπρας. Θα πάψει να κόβει εισιτήρια. Αλλά είπαμε: Αρτινός. Ηπειρώτικο κεφάλι. Πείσμων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει, πάλι, άλλα προβλήματα να λύσει. Οι κρυφές μετρήσεις τού δίνουν αυτοδυναμία με ποσοστό 36%, ακόμη κι αν η Βουλή είναι εξακομματική. Το προτιμά από τη συνεργασία με το ΚΙΝ.ΑΛ., που θα εγείρει απαιτήσεις. Αλλά για να φτάσει έως εκεί πρέπει η αυτοδυναμία να καταστεί ζητούμενο για την κοινωνία, γι’ αυτό και ο ίδιος αποφεύγει στις συνεντεύξεις του να θέτει τον πήχη ψηλά. Βεβαίως, στους πολιτικούς καιρούς που ζούμε οι μονοκομματικές κυβερνήσεις ίσως να μην είναι και το υπόδειγμα.
Ειδικά για ένα κόμμα με την προϊστορία της συντηρητικής παράταξης. Από την άλλη, πάντως, γίνεται σαφές τώρα που το ΚΙΝ.ΑΛ. ξεκαθαρίζει σιγά σιγά τη στρατηγική του (αφού το κράτησαν όρθιο πολιτικά και επικοινωνιακά στη δύσκολη στιγμή του συντηρητικές δυνάμεις ολιγαρχών) ότι ως κυβερνητικός εταίρος θα είναι εξαιρετικά δύστροπο. Προειδοποιούσαμε εμείς κάποτε, αλλά κάποιοι στον χώρο προτιμούσαν να δίνουν πόντους στον σοσιαλισμό, είτε πηγαίνοντας στα συνέδριά του είτε καλώντας τον στα δικά τους. Any way. Δεν είναι ώρα για κριτική.
Η Γεννηματά, τέλος, σε αυτή τη φάση δρέπει τους καρπούς της τακτικής της και με… θράσος ζητεί οικουμενική τριών κομμάτων (Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝ.ΑΛ.), ακόμη και με επικεφαλής την ίδια! Στην πρώτη φάση της ηγεσίας της υπακούοντας στο ένστικτό της έδειξε τσαγανό και αρνήθηκε να υποταχθεί στον Τσίπρα. Επειτα έλαβε το ρίσκο της ίδρυσης του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς και το κέρδισε. Αυτοί που υπολόγιζαν ότι θα της πάρουν το κόμμα τη χειροκροτούσαν περίλυποι την περασμένη εβδομάδα από τις πρώτες σειρές του ΣΕΦ. Οσοι δε ήταν τα «όργανά» τους είτε αποχώρησαν από το ΚΙΝ.ΑΛ. μετά την ήττα τους είτε συμβιβάστηκαν με μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο.
Τώρα, στην τελική ευθεία, η Γεννηματά δείχνει έτοιμη να «σκοτώσει» τους δεινοσαύρους που θέλουν να τη σύρουν εκ των προτέρων σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη Ν.Δ. και στις συνεντεύξεις της επιτίθεται ονομαστικά περισσότερο στον Κυριάκο, παρά στον Τσίπρα.
Η λογική της, απλή: Πρώτα θα μετρηθώ στην κάλπη και μετά θα δω με ποιον θα συνεργαστώ. Αν τυχόν το ποσοστό της είναι βελτιωμένο, δεν έχει κανένα λόγο να μετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τη Ν.Δ. Αν δεν είναι, θέτει από τώρα στο τραπέζι το σενάριο της οικουμενικής. Αν ο Κυριάκος είναι αυτοδύναμος, τότε από την επομένη των εκλογών αρχίζει διάλογος για τη συγχώνευση ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, με θετικούς όρους όμως για το ΚΙΝ.ΑΛ. Σε κάθε περίπτωση, είναι εντυπωσιακό: Η κυρία Γεννηματά από αποσυνάγωγος βρίσκει μιντιακά ερείσματα παντού πλέον, ακόμη και στον Βορρά.
Τούτων δοθέντων εισερχόμαστε σε μια συναρπαστική περίοδο πόλωσης, με κυρίαρχο διακύβευμα την πολιτική σταθερότητα ή τις νέες περιπέτειες. Τις περιπέτειες της απλής αναλογικής. Ας κάνουμε τους λογαριασμούς μας. Από νωρίς.
