Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Επειδή νιώθω ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά στην έναρξη ενός νέου μεγάλου γύρου σκανδαλολογίας -οι υποθέσεις με τα δάνεια των κομμάτων και ο Πετσίτης είναι απλά η προθέρμανση-, νιώθω την ανάγκη να απευθυνθώ σήμερα και στους «από εδώ» και στους «από εκεί». Να απευθυνθώ και να ζητήσω ως απλός πολίτης αυτής της χώρας σύνεση και προσοχή για να μη «σκάσουν» αθώοι άνθρωποι άδικα προκειμένου να χάσουν ή να κερδίσουν ψήφους τα κόμματα στις εκλογές. Ξέρω ότι πάμε σε εκλογές, τις πιο σκληρές από το 1985. Θέλω, όπως κάθε υγιής Ελληνας, να πληρώσει ακριβά κάθε «λαμόγιο» που τυχόν διασπάθισε δημόσιο χρήμα και συνέπραξε στη χρεοκοπία. Ομως μου είναι αδύνατον να βγάλω από τη μνήμη μου ορισμένους ανθρώπους που υπέστησαν άδικες διώξεις στο παρελθόν για τον ίδιο λόγο: Τις ψήφους. Αλλοι άντεξαν στην κρεατομηχανή της σκανδαλολογίας του ΠΑΣΟΚ και άλλοι όχι.
Ο Γιάννης Αγγέλου, στον οποίο επέβαλαν ένα εξοντωτικό ποσό ως εγγύηση, δεν ζει. Μαράζωσε. «Τα κρατούσε» μέσα του. Ανθρωπος σπάνιας αξιοπρέπειας, δεν ζήτησε ποτέ μικρόφωνο για να επιτεθεί στους διώκτες του. Περίμενε καρτερικά τη δικαστική δικαίωση, η οποία όμως ήρθε αργά. Και έπειτα από τρικλοποδιές που έβαλαν και κορυφαίοι στην κεντροδεξιά παράταξη. Θα τα γράψω κάποτε, όπως μου τα εμπιστεύτηκε. Ο Ευάγγελος Μπασιάκος συμπεριφέρθηκε το ίδιο. «Τα κράτησε» μέσα του και «έσκασε». Προσέβαλαν την υπερηφάνεια του και την αρχοντιά του. Οπου πέρασε δεν άφησε την παραμικρή σκιά για την εντιμότητα και την τιμιότητά του. Και όμως, επιχείρησαν να τον εμπλέξουν με απαράδεκτες υπόνοιες. Ο Βασίλης Μαγγίνας στην ίδια κατηγορία ανήκει. Επέμεινε να νομιμοποιήσει το σπίτι του για να είναι εντάξει, πλήρωσε ένα σωρό λεφτά, το νομιμοποίησε ως «αναψυκτήριο» -η μόνη οδός- και, αντί μπράβο, τον διέσυραν. Μέχρι τον αδόκητο θάνατό του καθόταν κάθε βράδυ στον καναπέ της οικίας του και παρακολουθούσε τηλεόραση σιωπηλός. «Εσκασε». Ο Χρήστος Ζαχόπουλος (αρνήθηκε να διορίσει στο Δημόσιο τη γνωστή και εκβιάστηκε) επέζησε από απόπειρα αυτοκτονίας. Κινείται με καροτσάκι και αραιά και πού πηγαίνει βόλτες με τη σύζυγό του Πέρσα στην παραλία Θεσσαλονίκης.
Θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους, θυμάμαι και άλλους που ντρέπονταν την κοινωνία και κυκλοφορούσαν με μαύρο γυαλί, καπέλο και μούσι, και ζητώ σήμερα κάτι απλό: Τα «λαμόγια» στην πυρά, αλλά και οι αθώοι λευκοί στην κοινωνία. Προσωπικά έχω αναπτύξει ενστικτώδεις μηχανισμούς που μου δίνουν τη δυνατότητα να διαισθάνομαι ποιοι είναι αθώοι και ποιοι όχι. Οι ένοχοι διακρίνονται για τη σκληράδα τους και οι αθώοι για την ντροπή τους.
• Οι ένοχοι απειλούν ότι θα συντρίψουν καθέναν που τόλμησε να τους αγγίξει και δεν κάμπτονται μέσα στη φυλακή.
• Οι αθώοι, πάλι, μιλούν σιγά, με συστολή και ντροπή. Τους φαίνεται αδιανόητο ότι βρέθηκαν σε αυτή τη θέση.
Εναν χρόνο τώρα έχω μιλήσει με όλους σχεδόν τους φερόμενους ως συμμετέχοντες στο σκάνδαλο της Novartis και έχω παρατηρήσει ποιοι μου μίλησαν με θράσος και ποιοι με την περηφάνια προσβεβλημένη. Μερικών τα γραπτά μηνύματα ή τα e-mails τα κρατώ στο αρχείο μου. Θέλω να ελπίζω ότι η δικαστική έρευνα σε αυτή την υπόθεση θα αποδώσει δικαιοσύνη. Θα «πυροβολήσει» στη βάση των αποδείξεων αυτούς που τους αξίζει να πυροβοληθούν, αλλά και θα αποδώσει λευκούς στην κοινωνία τους αδάμαντες. Για να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά στο καφενείο. Δεν είναι όλα πολιτική σε αυτόν τον τόπο σε τελική ανάλυση. Υπάρχουν ιδανικά υψηλότερα και από την πολιτική. Οπως, λόγου χάρη, να σε έχουν ψηλά στην εκτίμησή τους τα παιδιά σου. Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος και ο Γιώργος Βουλγαράκης κάτι παραπάνω ξέρουν γι’ αυτό…
