Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Πηγή: kathimerini.gr
Θα σας περνούσε ποτέ από το μυαλό να θέσετε λεπτομερείς προδιαγραφές σ’ ένα δημόσιο έργο όπως π.χ. είναι ο «Δρομέας» του Βαρώτσου; Το πολύ να πείτε στον καλλιτέχνη σε ποια πλατεία σκοπεύετε να το τοποθετήσετε (αν και το Δημόσιο άλλαξε γνώμη ακόμη και γι’ αυτό), να εξηγήσετε τον σκοπό, τους συμβολισμούς, το μήνυμα που θα ήθελε η πολιτεία να λάβουν οι πολίτες.
Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη νέα σχέση του κράτους με τα έργα υποδομής. Οι προτάσεις, ρηξικέλευθες και νεωτερικές, που διατύπωσαν οι κ. Μητσοτάκης, Χατζηδάκης και Καραμανλής, μόλις τις προάλλες, υπό τον τίτλο «Υποδομές για Ανάπτυξη και Νέες Δουλειές», ανανεώνουν την ελπίδα ότι η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει σχέδιο νέων υποδομών. Ρεαλιστικό και ικανό να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Χωρίς (και αυτό είναι ίσως το κρισιμότερο) να περιμένουμε την κοινοτική συμμετοχή (που δεν υπάρχει πια!), ούτε να εξαντλείται ο φορολογούμενος σε φόρους που τελικά πάνε σε άλλους σκοπούς.
Μόλις χθες, ο κ. Χατζηδάκης ρώτησε την κυβέρνηση γιατί το 40% των συρμών του μετρό της Αθήνας είναι εκτός λειτουργίας. Οι 28 από τους 67 συρμούς δεν κυκλοφορούν, τα δρομολόγια αραίωσαν (μέχρι και 10 λεπτά), οι πολίτες στριμώχνονται και, κάποιοι, διαμαρτύρονται.
Τα ίδια –και χειρότερα– ισχύουν με τις γέφυρες, το οδικό δίκτυο που ελέγχει το κράτος, τα δίκτυα ύδρευσης, το πλέγμα μεταφοράς ηλεκτρισμού, τις ηλεκτρονικές ικανότητες των δημόσιων υπηρεσιών: όλα όσα δεν έχουν περιέλθει αμέσως ή εμμέσως στη διαχείριση μεγάλων εταιρειών, εξειδικευμένων στο αντικείμενό τους, και προφανώς με αντίτιμο, δυστυχώς «αλμυρό» για τον πολίτη.
Στα χρόνια των Συριζανέλ η κατάρρευση των δημόσιων επενδύσεων είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά «έργα» του κ. Τσίπρα. Για την άρνηση (ή, μήπως, ανικανότητα) στον επιτελικό προγραμματισμό νέων έργων, όταν μάλιστα η περίοδος σχεδιασμού και ωρίμανσης των έργων είναι δύο-τρία χρόνια και είναι το πιο κρίσιμο βήμα για να γίνουν, κάποτε, με οικονομικό και χρήσιμο τρόπο, τη σπουδαιότερη ευθύνη φέρει ο «κολλητός» κ. Σπίρτζης.
Το σχέδιο Μητσοτάκη υπόσχεται με αξιώσεις να ξεπεράσει το τέλμα, να κόψει δρόμο και να επιτύχει το ακατόρθωτο κάμνοντας κάτι πολύ απλό: το κράτος θα αγοράζει το έργο από τον ιδιωτικό τομέα. Η ανταλλαγή είναι αμοιβαία επωφελής: η κοινωνία θα παίρνει έργα χρήσιμα και αποδεδειγμένα προσοδοφόρα, οι πολίτες θα βλέπουν την πρόοδο και τα δημόσια οικονομικά θα ωφελούνται. Με μια επιφύλαξη: για να πετύχει η νέα κυβέρνηση, θα χρειαστεί να χτυπηθεί με το κατεστημένο. Αλλ’ αυτό ισχύει κάθε φορά που θέλουμε το καλύτερο!
Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη νέα σχέση του κράτους με τα έργα υποδομής. Οι προτάσεις, ρηξικέλευθες και νεωτερικές, που διατύπωσαν οι κ. Μητσοτάκης, Χατζηδάκης και Καραμανλής, μόλις τις προάλλες, υπό τον τίτλο «Υποδομές για Ανάπτυξη και Νέες Δουλειές», ανανεώνουν την ελπίδα ότι η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει σχέδιο νέων υποδομών. Ρεαλιστικό και ικανό να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Χωρίς (και αυτό είναι ίσως το κρισιμότερο) να περιμένουμε την κοινοτική συμμετοχή (που δεν υπάρχει πια!), ούτε να εξαντλείται ο φορολογούμενος σε φόρους που τελικά πάνε σε άλλους σκοπούς.
Μόλις χθες, ο κ. Χατζηδάκης ρώτησε την κυβέρνηση γιατί το 40% των συρμών του μετρό της Αθήνας είναι εκτός λειτουργίας. Οι 28 από τους 67 συρμούς δεν κυκλοφορούν, τα δρομολόγια αραίωσαν (μέχρι και 10 λεπτά), οι πολίτες στριμώχνονται και, κάποιοι, διαμαρτύρονται.
Τα ίδια –και χειρότερα– ισχύουν με τις γέφυρες, το οδικό δίκτυο που ελέγχει το κράτος, τα δίκτυα ύδρευσης, το πλέγμα μεταφοράς ηλεκτρισμού, τις ηλεκτρονικές ικανότητες των δημόσιων υπηρεσιών: όλα όσα δεν έχουν περιέλθει αμέσως ή εμμέσως στη διαχείριση μεγάλων εταιρειών, εξειδικευμένων στο αντικείμενό τους, και προφανώς με αντίτιμο, δυστυχώς «αλμυρό» για τον πολίτη.
Στα χρόνια των Συριζανέλ η κατάρρευση των δημόσιων επενδύσεων είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά «έργα» του κ. Τσίπρα. Για την άρνηση (ή, μήπως, ανικανότητα) στον επιτελικό προγραμματισμό νέων έργων, όταν μάλιστα η περίοδος σχεδιασμού και ωρίμανσης των έργων είναι δύο-τρία χρόνια και είναι το πιο κρίσιμο βήμα για να γίνουν, κάποτε, με οικονομικό και χρήσιμο τρόπο, τη σπουδαιότερη ευθύνη φέρει ο «κολλητός» κ. Σπίρτζης.
Το σχέδιο Μητσοτάκη υπόσχεται με αξιώσεις να ξεπεράσει το τέλμα, να κόψει δρόμο και να επιτύχει το ακατόρθωτο κάμνοντας κάτι πολύ απλό: το κράτος θα αγοράζει το έργο από τον ιδιωτικό τομέα. Η ανταλλαγή είναι αμοιβαία επωφελής: η κοινωνία θα παίρνει έργα χρήσιμα και αποδεδειγμένα προσοδοφόρα, οι πολίτες θα βλέπουν την πρόοδο και τα δημόσια οικονομικά θα ωφελούνται. Με μια επιφύλαξη: για να πετύχει η νέα κυβέρνηση, θα χρειαστεί να χτυπηθεί με το κατεστημένο. Αλλ’ αυτό ισχύει κάθε φορά που θέλουμε το καλύτερο!
