Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, πολύ περισσότερο στην καρδιά της (πολιτισμένης) Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει διπλή διάσταση. Την απολύτως τραγική, με τη βίαιη αφαίρεση ανθρώπινων ζωών, και την ψυχολογική ισοπέδωση της αυτονόητης διάστασης του αισθήματος ασφάλειας για την καθημερινότητα του καθενός. Και την τραγικά φαιδρή, όταν συνειδητοποιείς πόσα πειραγμένα μυαλά σεργιανίζουν ανάμεσά μας. Και κυρίως, πόσο εύκολο είναι να… πειραχθεί το μυαλό κάποιου.
Το νέο αιματηρό τρομοκρατικό χτύπημα στην Ουτρέχτη, μερικές εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές του Μαϊου, μας υπενθυμίζει βίαια πόσα έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια η ζωή μας. Προς το χειρότερο. Χωρίς πλέον να είναι δεδομένη ούτε καν η αυτονόητη υπεράσπιση του δικαιώματος της ζωής/
Δυστυχώς, καλούμαστε να επιβιώσουμε σε σκοτεινούς καιρούς. Σε μια Ευρώπη κυψέλη ανασφάλειας και κινδύνων. Πολύ μακριά από το πώς την είχαν φανταστεί οι ιδρυτικές πατέρες της Ένωσης.
Ούτε συζήτηση φυσικά για το πόσο φουσκώνουν τα άκρα και τις ακρότητες, τον τρόμο, τον φόβο και τον διχασμό, τέτοιου είδους τυφλά και μαζικά εγκλήματα. Είναι βέβαιο ότι, η Μαρίν Λεπέν και ο Ματέο Σαλβίνι βγαίνουν από τον κόπο να κάνουν προεκλογική εκστρατεία. Εισπράττουν απευθείας το τιμολόγιο της ανασφάλειας.
