Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Η αλήθεια είναι ότι ο “χώρος” είχε πάντα ένα πρόβλημα αντίληψης και πρόσληψης της σύγχρονης πραγματικότητας. Πιθανώς έχει σχέση με τις παρωχημένες ιδεοληψίες που κατοικούσαν και κατοικούν στο φανατισμένο τους μυαλό, χωρίς να αποκλείεται όμως και η καθαρή υποκρισία. Να μας δουλεύουν δηλαδή ψιλό γαζί. Και υποθέτω ότι όσο κι αν προσπαθούν οι “γεφυροποιοί” Μουζέλης και Μπίστης, κανείς εξ ημών δεν έχει ξεχάσει – ούτε θα ξεχάσει – την πεποίθηση του κυρίου Τσίπρα ότι θα μετασχηματίσει ριζικά τον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, απειλώντας την Ευρώπη με κατάρρευση. Την απόλυτη βεβαιότητα ότι θα σκίσει τα μνημόνια και θα πάρει και χρηματοδότηση και θα κουρέψει το χρέος, ή τη φαεινή ιδέα να αναζητήσει δανεικά (!) από τον Βλαδίμηρο Πούτιν. (Για τον πρωθυπουργό, ειδικά, το πρόβλημα της αντίληψης, εκτός από τις γνωστές ιδεοληψίες, οφειλόταν πιθανώς και σε έλλειψη γνώσεων και παραστάσεων. Αν δεν ξέρεις καν αγγλικά…)
Τα ίδια φαινόμενα παρατηρούνται και σήμερα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για την τιμητική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η μάχη των ευρωεκλογών είναι ξαφνικά η πιο κρίσιμη ευρωπαϊκή μάχη, από την εποχή της πολιορκίας της Βιέννης. Μια μάχη υπαρξιακή, μας λέει ο πρόεδρος της Βουλής. Μια μάχη επιβίωσης του δυτικού πολιτισμού, που κινδυνεύει από την εισβολή των βαρβάρων. Ακόμα και η φρασεολογία που χρησιμοποίησε προχθές ο Νίκος Βούτσης, για την “εποχή των τεράτων” που ξημερώνει στην Ευρώπη, παραπέμπει στον Μεσοπόλεμο. Προφανώς λοιπόν και ξαναγυρίζουμε στα λαϊκά μέτωπα. Έστω με Θάνο Μωραΐτη, αφού δεν βρίσκεται τίποτα καλύτερο στο πανέρι με τις εκπτώσεις…
Στις εθνικές εκλογές θα δοθεί μάχη, λένε, ανάμεσα στο “φως” της ριζοσπαστικής αριστεράς και των λοιπών δημοκρατικών κομμάτων, με το “σκότος” της δεξιάς. (Και έτσι η σκέψη του ΣΥΡΙΖΑ συναντά φυσιολογικά τους ένδοξους προγόνους της λαϊκίστικης σκέψης και πολιτικής, τύπου Κουτσόγιωργα). Μάχη ανάμεσα στη δημοκρατική, ευρωπαϊκή, κοινωνικά αλληλέγγυα αριστερά και τη νεοφιλελεύθερη, εθνικιστική δεξιά, που υποθάλπει την ακροδεξιά.
Η αλήθεια προφανώς είναι πολύ διαφορετική. Ακόμη κι αν δεχτούμε κατ’ αρχάς ότι πλέον η πρόσδεση του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωπαϊκό όραμα είναι ειλικρινής, η κοινωνική αλληλεγγύη εξαντλείται στους κομματικούς πελάτες του κυβερνώντος κόμματος. Οι υπόλοιποι, μαζί και η ανάπτυξη, στενάζουν από τους εξοντωτικούς φόρους. (Πώς το είχε πει ο Γιώργος Κυρίτσης; Θα το πληρώσουν ακριβά οι “μένουμε Ευρώπη”; Κάτι τέτοιο αλληλέγγυο…)
Οι δε δημοκρατικές ευαισθησίες μάλλον προκαλούν γέλια. Όσο κι αν προσπαθούν οι διάφοροι “γεφυροποιοί”, κανείς μας δεν είναι διατεθειμένος να ξεχάσει – ούτε θα ξεχάσει – τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, την αμφισβήτηση των ανεξάρτητων αρχών, τη βία, τον διχασμό και τον Πολάκη, την εχθρότητα στην ελευθερία του λόγου και τα ανεξάρτητα ΜΜΕ. Όλα αυτά που πιστοποιούν τη λαϊκίστικη, αντιφιλελεύθερη ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Εξίσου μαγική είναι και η εικόνα που φιλοτεχνεί ο ΣΥΡΙΖΑ για τη Νέα Δημοκρατία. Γιατί η θέση της Πειραιώς κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών μπορεί να προκάλεσε απογοήτευση σε μερίδα κεντρώων, φιλελεύθερων ψηφοφόρων, προφανώς όμως και δεν κατατάσσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας στην εθνικιστική δεξιά. Απόδειξη, οι πολύ χαμηλοί τόνοι που χρησιμοποιεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο θέμα των Σκοπίων, μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Ενώ στην οικονομία το μείγμα πολιτικής που προτείνει είναι μια κλασική εκδοχή της κεντροδεξιάς, που η μόνη σχέση με τον νεοφιλευθερισμό είναι η απόσταση που χωρίζει τη φιλελεύθερη, ορθολογική οικονομική σκέψη από τις κρατικιστικές αντιλήψεις και ιδεοληψίες της αριστεράς του κυρίου Τσίπρα.
Κλασικό παράδειγμα το άρθρο 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Οι μεν προτείνουν την ελευθερία και το δικαίωμα της επιλογής και επισημαίνουν το όφελος του ανταγωνισμού με τα δημόσια πανεπιστήμια. Συν την ένεση στα δημόσια οικονομικά από την προσέλκυση ξένων σπουδαστών στην Ελλάδα και τον περιορισμό της οικονομικής αιμορραγίας των οικογενειών, από τη μετανάστευση στο εξωτερικό των Ελλήνων φοιτητών.
Οι δε, οι αλληλέγγυοι, προτείνουν τη διατήρηση της χουντικής ρύθμισης, επικαλούνται θεωρίες συνωμοσίας για τα συμφέροντα που δήθεν επέβαλαν την άποψή τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς και κωμικές δικαιολογίες για τα δάνεια που θα επιβαρύνουν τους φοιτητές. Ενώ στην πραγματικότητα υπηρετούν τα συντεχνιακά προνόμια μιας κάστας καθηγητών, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, καθώς και τις κρατικιστικές τους εμμονές.
Υ.Γ.: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στις προσεχείς εκλογές θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην Ευρωβουλή αντιφιλελεύθερα σχήματα ακροδεξιάς κοπής, που έχουν σημαία τους τον πόλεμο στην ελίτ των Βρυξελλών και το μεταναστευτικό. Δυστυχώς, για τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, τα συνθήματά τους εναντίον της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και των ελίτ μοιάζουν πολύ, παρά πολύ, με εκείνα που έφεραν τον κύριο Τσίπρα στην εξουσία. Η δε πρακτική τους, για όσα κόμματα βρίσκονται στην κυβέρνηση, σε σχέση με τους δημοκρατικούς θεσμούς, θυμίζουν εξαιρετικά τις “φιλελεύθερες επιδόσεις” της “πρώτη φορά αριστεράς”. Βλέπετε, είναι και τα δύο κινήματα, παράγωγα της ίδιας μήτρας. Της οικονομικής κρίσης και της παγκοσμιοποίησης. Όπως ακριβώς συνέβη και στις αρχές του 20ού αιώνα. Για να θυμηθούμε τον Νίκο Βούτση, που ακόμη διαβάζει Γκράμσι…
