Του Γιώργου Λακόπουλου
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ»- Γκάτσος και Χατζηδάκις. Ειδικά η Ελλάδα δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί δεν θέλουν την αλλαγή όσοι μπορούν την οργανώσουν. Πρωτίστως οι πολιτικές δυνάμεις της -ειδικά όσες βαρύνονται με τη χρεοκοπία της οικονομίας και τη σήψη της πολιτικής. Αλλά και οι πολίτες που τις συντηρούν…
Η Συμφωνία των Πρεσπών απλώς σήκωσε το καπάκι. Η καλύτερη λύση που θα μπορούσε να περιμένει η Ελλάδα στο Μακεδονικό -και η τελευταία ευκαιρία της- έγινε αφορμή να βγουν τα πιο ανατριχιαστικά τζίνια από τα χειρότερα μπουκάλια του παρελθόντος: ακροδεξιές δοξασίες, εθνοκαπηλεία, μισαλλοδοξία και παρακομματικοί ακτιβισμοί εμφανίσθηκαν ως «πατριωτισμός».
Η ΝΔ -με το κακορίζικο Κινάλ στο άρμα της- απέρριψε τη Συμφωνία. Μαζί με τον Καμμένο και τον Γκρουέφσκι. Μέσω του Μακεδονικού το κόμμα που ίδρυσε ο ένας Καραμανλής και ανασύνταξε ο άλλος, αποβάλλει τα θεμελιώδη ιδρυτικά χαρακτηριστικά του. Μετεξελίσσεται σε ακραίο πολιτικό μόρφωμα. Γίνεται Βαλκάνιος απορροφητήρας των δοξασιών του Ορμπάν, του Κουρτς και του Σαλβίνι.
Τη θέση του Παυλόπουλου, του Βαρβιτσιώτη, του Σουφλιά, του Ν. Κακλαμάνη παίρνουν ο Άδωνις, ο Βορίδης και η Ασημακοπούλου. Το πολιτικό προσωπικό της συντηρητικής παράταξης φτωχαίνει. Και συνεχίζει, αν δούμε ποιοι προορίζονται για την επόμενη Βουλή.
Με πολιτική ακρισία ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτρέπει από τις ράγες του το κόμμα που παρέλαβε. Κατασκευάζει νέο Μακεδονικό. Και τροφοδοτεί τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και τα νέα ακροδεξιά υβρίδια.
Στο φόντο ο Σαμαράς -μονίμως ιντριγκαδόρος- προβάλλει ως οιονεί αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και …μέλλων Πρωθυπουργός. Ο Άδωνις, ως ιδανικός πολιτικός της εποχής. Ρωτήστε το Βενιζέλο και τη Διαμαντοπούλου. Δημοσιογραφικοί οχετοί δρουν ως προμαχώνες της ΝΔ στην αντιπολίτευση.
Αρκετοί από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται την αξία των Πρεσπών για τη χώρα -και τους κινδύνους από τους δαίμονες που απελευθέρωσε στο πολιτικό σύστημα η απόρριψη της. Αλλά σιωπούν. Δειλοί και άβουλοι. Ο καθένας για τους λόγους του.
Η συμφωνία πέρασε και μαζί της πέρασαν στην Ιστορία όσοι την υπέγραψαν. Αλλά όσα συμβαίνουν εξ αφορμής της, δείχνουν τα όρια της κοινωνίας. Την αδυναμία της να βγει από το τούνελ που την έβαλαν επί δεκαετίες τα κυβερνητικά κόμματα και οι πολιτικοί της.
Ήδη επιστρέφουν όσοι λεηλάτησαν τη χώρα και την παρέδωσαν χρεοκοπημένη σε ένα ανερμάτιστο αριστερό κόμμα που κέρδισε τις εκλογές έχοντας μόνο ένα εφόδιο: χαρισματικό αρχηγό.
Ο απωθημένος αυταρχισμός
Η διπλή εκλογική νίκη της Αριστεράς το 2015 φάνηκε σαν ένδειξη διάθεσης της κοινωνίας να αντιδράσει στον πολυετή εκμαυλισμό της. Αλλά μόλις τέσσερα χρόνια από τότε, η ίδια η κοινωνία δείχνει σημάδια επιστροφής στην πορεία προς τον αφανισμό της. Που αποτράπηκε μόλις την τελευταία στιγμή το 2010, με την παρέμβαση των Ευρωπαίων.
Την ωθούν πάλι στο γκρεμό το εκφυλισμένο μιντιακό σύστημα, η αδίστακτη κάστα όσων πλούτισαν ανόμως με το δημόσιο χρήμα και η ανεξέλεγκτη δίψα εξουσίας ενός ακόμη γόνου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να αντιλαμβάνεται την επιδιωκόμενη πρωθυπουργία ως απόδειξη της προσωπικής αξίας του, απέναντι σε όσους τον έχουν καταπιέσει.
Με αυτή την ψυχολογία πολιτεύεται ως υποψήφιος Πρωθυπουργός -ιδίως στο παρασκήνιο- με σύνδρομα απωθημένου αυταρχισμού. Πολλοί διακρίνουν ήδη ότι αν πάρει την εξουσία θα δικαιωθεί το δόγμα των κοινωνιολόγων: αν θέλεις να βγάλεις καλούς βασανιστές, διάλεξε τους πιο βασανισμένους.
Επί των ημερών του η παραγωγή πολιτικής στο κόμμα των Καραμανλήδων επαφίεται σε καλοπληρωμένους προπαγανδιστές, και σε πρόσωπα με ακροδεξιά νοοτροπία και ελεεινή ρητορεία -χωρίς πολιτικό ή επαγγελματικό ήθος . Ο Κυριάκος υπόσχεται να κυβερνήσει- αν μπορέσει- «με τους καλύτερους» και μαζεύει τους χειρότερους.
Επιστροφή στην ΕΡΕ
Στον κύκλο επιρροής του υπάρχουν απεχθή κομματικά στελέχη, παρηκμασμένοι δημοσιογράφοι, φαντασμένοι εκπομπάρχες και «κόλουμνιστ» που ρυπαίνουν τον δημόσιο βίο. Ορισμένοι επιδιώκουν να μεταφέρουν στη Βουλή τον ακραίο λόγο τους, την αντιδραστική δράση τους και το αντικοινωνικό μένος τους.
Ο ίδιος ο επικεφαλής της ΝΔ μεταλλάχθηκε πολιτικά. Δεν έχει σχέση με τον υποτιθέμενο νεωτεριστή πολιτικό που εξελέγη το 2016. Επιτρέπει σε ακραίες ομάδες που δρούσαν στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ να εγκαθίστανται στη ραχοκοκκαλιά της και να ορίζουν την ιδεολογία, την πολιτική της και την τύχη της.
Αποδέχεται ασμένως υποστήριξη από ολιγάρχες, τυχοδιωκτικά στοιχεία των περιόδων της σήψης και της διαφθοράς και κοντοκουρεμένες φασίζουσες κεφαλές. Ως αντιπολίτευση είναι ανατριχιαστικό. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα είναι αν αποκτήσει πράγματι εξουσία.
Δίπλα του λιπόψυχα πολιτικά στελέχη της ΝΔ σπεύδουν στις γιάφκες των σχεδίων επί χάρτου και συζητούν για απομάκρυνσή του, επειδή «είναι λίγος και εκδικητικός». Αλλά μετά μπαίνουν στην αίθουσα και τον χειροκροτούν. Τάχα για να μην «χαλάσουν την εικόνα του κόμματος» – που ήδη έχει αλλοιωθεί.
Δεν παραδειγματίζονται από το γεγονός ότι το έτερο ιστορικό κόμμα της Μεταπολίτευσης ενταφιάσθηκε ακριβώς επειδή τα δικά του στελέχη έκαναν τα στραβά ματιά στον δικό τους κληρονόμο, που το εξέτρεψε από τις ιδρυτικές ράγες του.
Αυτό που συμβαίνει με τη ΝΔ συνιστά ιστορική οπισθοδρόμηση: την ώρα που η χώρα χρειάζεται μια σύγχρονη Κεντροδεξιά, γυρίζει πίσω στην ΕΡΕ.
Χωρίς ταγούς
Ένα συγκεκριμένο κέντρο εφαρμογής αμερικανόφερτου πολιτικού μάρκετινγκ συντονίζει την άσκηση αντιπολίτευσης ευτελίζοντας την πολιτική. Μετακινεί την κομματική αντιπαράθεση στα καταγώγια και στη φαιά προπαγάνδα. Οι φτηνιάρικες ατάκες αντικαθιστούν τα επιχειρήματα και τις πολιτικές θέσεις. Πρόσωπα με αμαρτωλό παρελθόν, αμοραλισμό, χωρίς ενδοιασμούς εφορμούν στα κοινά, με θράσος.
Μέσα ενημέρωσης έχουν περιέλθει στα χέρια παραγόντων με προφίλ στον αντίποδα εκδοτών σαν τον Λαμπράκη και τη Βλάχου. Προτάσσεται το μοντέλο του μακαρίτη Αναστασιάδη, ως πρότυπο δημοσιογραφίας.Σε κάποια ΜΜΕ διαβατήριο για καριέρα δεν είναι η επαγγελματική επάρκεια αλλά ο αντι-Τσιπρισμός και το μίσος κατά των ιδεών της Αριστεράς. Με μετεμφυλιακό μένος.
Όλα μαζί οδηγούν σχεδιασμένα σε προεκλογική σύγκρουση χωρίς κανόνες, χωρίς προγράμματα, χωρίς πολιτικό λόγο χωρίς έλεος για τον πολίτη που θα την υποστεί -μετέχοντας όμως σε πολλές περιπτώσεις και ο ίδιος στον εκφυλισμό της πολιτικής. Ό,τι χειρότερο σε μια χώρα «χωρίς στέρεους θεσμούς»- που λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Ακόμη και η συνταγματική αναθεώρηση μετατράπηκε σε πεδίο μικροπολιτικής και ίντριγκας -σαν να επρόκειτο για νομοσχέδιο και παιχνίδι με τις τροπολογίες. Το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να σηκωθεί όρθιο.
Η μικρονοϊκη αντιπολίτευση ΝΔ-Κινάλ, συμπαρέσυρε την κυβέρνηση σε τακτικισμούς που καθηλώνουν τη θεσμική υπόσταση της χώρας στο παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ την πάτησε από την παρελκυστική τακτική των αντιπάλων του -που έχουν στόχο να μην αλλάξει τίποτε. Γιατί ό,τι αλλάξει ανοίγει τις ντουλάπες με τους σκελετούς τους. Επιδιώκουν την ακινησία, ώστε όσοι πρωταγωνίστησαν στη σήψη και τη χρεοκοπία να βολτάρουν ατιμώρητοι και να κάνουν και μαθήματα ηθικής.
Οι ταγοί… απλώς δεν υπάρχουν ταγοί. Υπάρχουν παραχορτασμένες ελίτ, «νταβατζήδες» -κατά τον ορισμό του Καραμανλή- που επιδιώκουν να ανανεώσουν την επικυριαρχία τους. Έχοντας πάντα στην υπηρεσία τους όσους λειτούργησαν στο παρελθόν ως ιμάντες μεταφοράς του δημοσίου χρήματος στα «διαπλεκόμενα συμφέροντα». Αχρείοι της πολιτικής, της οικονομίας, της δημοσιογραφίας, του συνδικαλισμού και της διοίκησης μοστράρονται ως κήνσορες…
Από την Αδωνοποίηση στη Μπογδανοποίηση
Η πολιτική από-πολιτικοποιείται με τη επικράτηση προσώπων χωρίς πολιτική παιδεία, χωρίς ιδεολογία, χωρίς ήθος και μέτρο . Αλλά με προφανή αριβισμό.
Αποδοκιμασθέντες πολιτικοί χωρίς αρχές εγκαταλείπουν το παρελθόν τούς και σπεύδουν να καταταγούν ως θεραπαινίδες στους μέχρι χθες αντιπάλους τους..
Το είδος της ασκούμενης πολιτικής από τη νέα εκδοχή του Μητσοτακισμού, διευκολύνει να αναδειχθεί ο εκφυλισμός και τα κατασκευάσματα της εφήμερης επικαιρότητας και της φτηνής πολιτικολογίας. Επιβραβεύει τη βουλιμία της επικράτησης επί πτωμάτων.
Η Βουλή από-κοινοβουλευτικοποιείται. Με διαδοχικά επεισόδια χουλιγκανισμού στις συνεδριάσεις της. Με την αδέσποτη χυδαιότητα μελών της. Με την οργανωμένη διάλυση κομμάτων. Κοινοβουλευτικές ομάδες με ψυχολογία γηπέδου και βουλευτές με συμπεριφορά χούλιγκαν, καταλύουν την ουσία του κοινοβουλευτισμού. Και διευκολύνουν νέες στρατολογήσεις βουλευτών από ολιγάρχες.
Η ενημέρωση από-δημοσιογραφοποιείται. Με την ανάδειξη των αποχαλινωμένων της διαπλοκής σε νευρώνες μιντιακών επιχειρήσεων. Πρώην γελωτοποιοί του βασιλέως, βαποράκια, μιζαδόροι, σαλεμένοι, αδέσποτοι χυδαιολόγοι, παραμερίζουν τους ακέραιους και τους επαγγελματίες και εξελίσσονται σε «παραγωγούς» εκπομπών κομματικού φανατισμού και διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η Αδωνοποίηση της πολιτικής έφερε την Μπογδανοποίηση της δημοσιογραφίας.
Η πολιτική δράση παραδίδεται στις ορέξεις σαλτιμπάγκων και σε χειραγωγούς της αντιπολίτευση και μετατρέπουν την πολιτική σε μηχανή παραγωγής υλικού που θα καταναλωθεί από κατώτερα αισθήματα, ωθώντας την κοινωνία στον εκφασισμό της.
Ερευνώμενοι από τη Δικαιοσύνη την απειλούν ευθέως. Το θράσος με το οποίο αποδίδουν σε άλλους τις αμαρτίες τους προοιωνίζεται τυφλή καταδίωξη των αντίπαλων τους, αν τους δοθεί η ευκαιρία. Ο Βορίδης γίνεται κήρυκας του δόγματος: δεν μπορεί να κυβερνάει οποίος ψηφίζεται στις εκλογές.
Δεν θέλουμε να ξέρουμε τι θα επακολουθήσει αν επικρατήσει ο συνασπισμός αδίστακτων πολιτικών – μιντιαρχών και των υπαλλήλων τους, που αντί για πολιτική με πρόγραμμα και θέσεις προτάσσουν την «προδοσία της Μακεδονίας» , τον «πρωθυπουργό-Μαδούρο», τις «κρεμάλες» και τον ελληναράδικο αντιευρωπαϊσμό.
Προς ιδιόκτητα κόμματα
Για να οικοδομήσει το πρόπλασμα ΙΧ κόμματος, ΙΧ κυβέρνησης και ΙΧ κράτους ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εντάσσει αβασάνιστα στο σύστημα του κάθε καρυδιάς καρύδι. Τυχάρπαστους πολιτικούς, απολίτικους και ελαφρολαϊκούς τύπους, περιθωριακές περσόνες της δημοσιότητας, ανυπόληπτους που βαφτίζονται «προσωπικότητες» και » επιτυχημένοι».
Παραχαράκτες της έννοιας των ΜΚΟ, ή λαθρεπιβάτες της επιστημονικής κοινότητας, χρίζονται πολιτικοί, ως σύμβουλοι και υποψήφιοι- με σπόνσορες μανιακούς ομίλους. Σάπια μήλα πέφτουν κάτω από σάπιες μηλιές…
Αυτή η αντίληψη της πολιτικής, από-κομματικοποιεί τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης. Από πολιτικοί οργανισμοί έγιναν παραρτήματα των ισχυρών του χρήματος. Ολιγάρχες βρήκαν τρόπους διείσδυσης εκμαυλίζοντας βουλευτές με την ισχύ των ΜΜΕ.
Τώρα δημιουργούνται συνθήκες που θα επιτρέψουν στους ίδιους οικονομικούς παράγοντες να έχουν σχεδόν επισήμως ιδιόκτητα κόμματα. Σαν να πρόκειται για ποδοσφαιρικές ομάδες με μπάτζετ, με ρόστερ και πρακτικές πρωταθλητισμού με πλάγια μέσα.
Το πολιτικό σύστημα υπάρχει επί των ερειπίων του. Ήδη το ένα από τα δυο κόμματα που θεμελίωσαν τη Μεταπολίτευση εξαερώθηκε από τις επιλογές των επικεφαλής του. Το άλλο καταλήγει να εμπορευματοποιεί την πολιτική και να προετοιμάζει τον κοινοβουλευτισμό της αντιπαροχής. ΄
Η αμυνόμενη Αριστερά
Σε αυτό το σκηνικό στο οποίο αναδύεται εκ νέου ως πολίτευμά η «κληρονομική Δημοκρατία» και ως πολιτική η σύγκρουση των συμφερόντων, η Αριστερά δεν είχε παρά να παρά να ανοίξει τα φτερά της και να κυβερνήσει με ριζοσπαστική σωφροσύνη, με πολιτική αποφασιστικότητα και με ανοιχτά χαρτιά. Να συναντήσει την κοινωνία και να πετάξει μαζί της, αφήνοντας πίσω τα σάπια και τα χαλασμένα. Να διδάξει ήθος, αποτελεσματική πολιτική, κοινωνική ευαισθησία δημοκρατική πρακτική, θεσμική συμπεριφορά, αλήθεια, προγραμματικό λόγο.
Οι διαδοχικές εκλογικές νίκες της ήταν και για την ίδια ευκαιρία και εφαλτήριο για οργανικό μετασχηματισμό των ιδεών και των πολιτικών της. Για εσωτερικές αλλαγές που θα της εξασφαλίσουν λαϊκή στήριξη και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση για να κινήσει μπροστά τον τροχό της χώρας- για όλους τους πολίτες, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Να αλλάξει η ίδια για να αλλάξει τη χώρα. Τρέξε σύντροφε ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου, για να θυμηθούμε τον Μάη.
Είναι αμφίβολο αν το συνειδητοποίησαν όλοι στις γραμμές της. Η συγκεκριμένη Αριστερά παραμένει πολιτική δύναμη του ενός ανδρός: Αλέξης Τσίπρας. Μετά το χάος. Ο επόμενος απέχει έτη φωτός από αυτόν. Όχι γιατί είναι συγκεντρωτικός ο Τσίπρας. Αλλά γιατί είναι διστακτικός σε ανοίγματα πέρα από τον κομματικό ορίζοντα.
Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ υστερεί στην παραγωγή πολιτικού προσωπικού και βολεύεται με την απορρόφηση «μικρομεσαίων» του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Δεν ανέδειξε στελέχη στην πολιτική, στην αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό, στη διοίκηση, στην ενημέρωση. Ένας υπήρχε στα δημοτικά και άφησε να τον κατασπαράξουν τα σκυλιά…
Ασφαλώς το τρέχον σύστημα διακυβέρνησης δεν έχει σχέση με το γενικευμένο φαύλο παρελθόν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Ούτε διατηρεί τα ανατριχιαστικά στοιχεία του πρώτου εξαμήνου- για το οποίο ο Τσίπρας εξιλεώθηκε με τη λαϊκή ετυμηγορία του Σεπτεμβρίου. Εντός του υπάρχουν ενδιαφέροντες πολιτικοί, με ικανότητες και προοπτική. Η νέα γενιά του ΣΥΡΙΖΑ ελκυστική.
Αλλά η κυβέρνηση λειτουργεί ανασχετικά προς τον εαυτό της – με ένα κόμμα πίσω της που όσο πιο αδύνατο και περιθωριοποιημένο παραμένει, τόσο την τραβάει από το μανίκι. Είναι μηχανισμός με αντινομίες. Οι καλλιεργημένοι μαζί με τους άξεστους. Οι πρωτοπόροι μαζί με τους ιδεοληπτικούς. Οι άσχετοι δίπλα στους καταρτισμένους. Οι ευρωπαϊκοί με τους Βαλκάνιους. Ο Πολάκης με τον Χουλιαράκη.
Ως αποτέλεσμα αυτής της αντινομίας η Αριστερά κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό της. Αυτοεξουδετερώνεται και σβήνει μόνη τις μηχανές της.
Υπουργοί ασχολούνται με τη διανομή του εθνικού εισοδήματος, αλλά όχι με την παραγωγή του. Στον επενδυτικό τομέα όταν δεν εκδηλώνεται αφασία, υπάρχουν ρυθμοί χελώνας.
Έτσι μένει χώρος στον Μητσοτάκη για επενδυτικές αερολογίες που συγκαλύπτουν την ατζέντα αντιλαϊκών ιδιωτικοποιήσεων που ορέγονται πολλοί υποστηρικτές του δίκην business as usual.
Μια κυβέρνηση με αποτυπωμένο έργο και πρωτοφανή διεθνή υποστήριξη, που πέτυχε μεγάλους στόχους και άλλαξε τη ροή των πραγμάτων, βρίσκεται διαρκώς αμυνομένη. Απολογείται σε τυχάρπαστους που εφορμούν να πάρουν και το βόδι.
Η χειρότερη αντιπολίτευση της Μεταπολίτευσης, ζητάει και τα ρέστα και της… βγαίνει. Η ηθική της αριστερά αμφισβητείται με στρακαστρούκες και σαπουνόφουσκες από όσους είναι βουτηγμένοι στον οχετό τη διαφθοράς. Η τοξική επίδραση του Καμμένου προβάλλεται σαν πρόσημο ολόκληρης της κυβέρνησης
Ακόμη και η απομάκρυνση από τη χρεοκοπία βάλλεται ως … αποτυχία, από όσους την προκάλεσαν. Οι πιο κραγμένοι υπάλληλοι της διαπλοκής μιλούν για «αριστερή διαπλοκή». Οι Πρέσπες από ισχυρό χαρτί του Τσίπρα γίνεται δαμόκλεια σπάθη γιατί τα στελέχη του, που αντιμετωπίζουν τις διατεταγμένες αντιδράσεις φοβικά.
Η σημερινή κυβέρνηση σκηνοθετεί τον εαυτό της με παλιομοδίτικους τρόπους. Παρέδωσε στους αντίπαλους της την πρωτοβουλία των κινήσεων στη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και της επικοινωνιακής ατμόσφαιρας. Παρακολουθεί άβουλη την αντιπολίτευση να ρίχνει καθημερινά στη πυρά τις μάγισσες και την πολιτική της στο βούρκο.
Το είπε και ο Τσίπρας: οι υπουργοί του παρασύρονται στο γήπεδο που τους στρώνουν οι αντίπαλοι, αγνοώντας ότι το είδος του γηπέδου ορίζει και το είδος του παιχνιδιού. Σέρνονται πίσω από την κατασκευασμένη επικαιρότητα. Αλλά η Αριστερά δεν μπορεί να σέρνεται. Δεν μπορεί να δρα με πολιτικό ερασιτεχνισμό και επικοινωνιακή υστέρηση. Η ταυτότητά της πρέπει να είναι επικοινωνιακό πλεονέκτημα, με την προσωποποίηση της από καθαρά πρόσωπα με καθαρές σχέσεις.
Ποιοι δεν χωρούν στο κάδρο
Η Αριστερά δεν μπορεί να παρακάμπτει μόνη της την ισχύ των ιδεών της και τη διαύγεια του λόγου της. Να χάνεται στις σκιές της. Δεν μπορεί να μετατρέπει την αναγκαία προσαρμογή της στη λογική και το ρεαλισμό, σε άλλοθι για συμβιβασμούς και αδράνεια . Η κυβέρνηση της δεν μπορεί να υστερεί ακόμη και σε προγράμματα που έπρεπε ήδη να έχουν ολοκληρωθεί -αυτό έχει πολιτικές συνέπειες. Πρέπει να κάνει πολιτική όχι διαχείριση.
Ο Καραμανλής το 2004 δεν έσπευσε να υλοποιήσει τις δυο κεντρικές δεσμεύσεις της επικράτησης του: πάταξη της διαφθοράς και επανίδρυση του κράτους. Αλλά είχε έναν λόγο: – περίμενε να τελειώσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Όμως στο χρόνο που έχασε η προσωπική του ισχύς στη Κοινοβουλευτική Ομάδα του υπονομεύθηκε από οικονομικούς παράγοντες που απέκτησαν -και νέα- ερείσματα. Τελικά τον έριξαν από μέσα. Και φυσικά κανείς από την οργιώδη διαφθορά της περιόδου Σημίτη δεν τιμωρήθηκε.
Ανάλογη είναι η πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην κάθαρση. Όλο λόγια. Λάδι και από τηγανίτα τίποτε. Γνωστές υποθέσεις διαφθοράς χάνονται στο χρόνο. Καραμπινάτες κομπίνες ξεχάστηκαν. Βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό κυκλοφορούν σαν αθώες περιστερές. Ως εδώ ήταν η τιμωρία για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος; Σαν το Χρηματιστήριο; Τότε ας ετοιμαστούν οι Συριζαίοι να λουστούν τη μομφή για συμψηφισμούς.
Μια προοδευτική κυβέρνηση δεν μπορεί να δέχεται προσωπικές, συμπεριφορές που υποσκάπτουν την ακτινοβολία της. Αυτό έχει συνέπειες. Ο Τσίπρας κινδυνεύει από όσα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη του.
Στη πορεία διακυβέρνησης, δεν προχωρούν όλοι μαζί πάντα. Κάποιοι πρέπει να βγουν από το κάδρο. Χίλιες φορές άσπιλος να είναι κάποιος, δεν χωράει αν του έχει βγει το όνομα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Συριζαίων δεν μεταλλάχθηκε με την εξουσία. Δεν κόλλησαν το μικρόβιο του εύκολου πλούτου, ζουν όπως ζούσαν και μένουν μακριά από τις προσκλήσεις εξανδραποδισμού τους. Αλλά πλέον δεν λείπουν οι ψίθυροι για ένα – δυο πρόσωπα.
Μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της φαιάς προπαγάνδας της Δεξιάς: «διαπλοκή εμείς, διαπλοκή κι εσείς». Αλλά είναι πνιγηρό. Και πάντως στην κυβέρνηση δεν μπορούν να κάνουν ότι δεν ακούν τη βουή του πλήθους.
Η από-καμμενοποίηση
Η αναγκαστική «πρόσληψη» του Καμμένου το 2015 με κριτήριο την ασφαλή κοινοβουλευτική αριθμητική, δικαιώθηκε στον έναν από τους τρεις στόχους του Τσίπρα: την έξοδο από το Μνημόνιο. Έβλαψε όμως τους άλλους δυο. Την επίλυση του Μακεδονικού και τη συγκρότηση της Νέας Κεντροαριστεράς.
Είναι ανεξήγητο γιατί, όπως ο Καραμανλής διέψευσε τις προσδοκίες του ακροατηρίου του απαντώντας λάθος σε μια ερώτηση στη ΔΕΘ, έτσι και ο Τσίπρας έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός που ανέχθηκε υπουργό να διαφωνεί δημόσια μαζί του και να παραμένει υπουργός.
Το Πρωθυπουργικό ιμπέριουμ δεν λειτούργησε έγκαιρα στην περίπτωση Καμμένου και το τέλος μιας αναγκαίας αλλά ανάρμοστης σχέσης άφησε πίσω του τη μόλυνση του συγχρωτισμού με το συγκεκριμένο είδος πολιτικού. Όταν ο Καμμένος λέει «αλήτη» τον Κοτζιά κάποιο λάθος έγινε.
Η καθυστερημένη αποκαμμενοποίηση έδωσε χρόνο και σε όσους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμούν τη μετεξέλιξή του. Δεν είναι λίγοι όσοι υπονομεύουν την προοπτική της Νέας Κεντροαριστεράς , προτιμώντας την περίκλειστη Αριστερά, στην οποία μπορούν να έχουν ρόλο. Έτσι όμως ακυρώνουν το πιο ισχυρό πλεονέκτημα του Πρωθυπουργού: ότι είναι ο φυσικός επικεφαλής της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης.
Ο ιστορικός ρόλος του Τσίπρα
Ο Θεός της Πολιτικής κοίταξε τον Αλέξη Τσίπρα στα μάτια, όταν ο Αλέκος Αλαβάνος επέλεξε για την αναγκαστική -λόγω υγείας -διαδοχή του στον ΣΥΡΙΖΑ τον «γραμματέα της Νεολαίας». Είτε από θεσμική προσήλωση, είτε επειδή νόμιζε ότι θα παραδώσει σε κάποιον του χεριού του. Αλλά ο Τσίπρας άρπαξε την ευκαιρία από τα κέρατα και έκτοτε η Ιστορία του χαμογελάει διαρκώς.
Ο καθένας κάνει την κριτική του για την πολιτική των κυβερνήσεων του, τις αντινομίες και τις κακές επιλογές του κατά καιρούς. Αλλά με το απίστευτο χάρισμα να διορθώνει τα λάθη του και να καλύπτει τις ελλείψεις του, μόλις σε μια δεκαετία έφτασε το αδιανόητο: να καταστεί φορέας της λαϊκής εντολής και επικεφαλής της σημερινής Κεντροαριστεράς. Με εντυπωσιακό απολογισμό και το φωτοστέφανο της διεθνούς κοινότητας.
Έγινε πρωθυπουργός ως χαρισματικός εκπρόσωπος της συλλογικής αξίωσης για ανακοπή της εξουσίας των γόνων και των τζακιών που χρεοκόπησε τη χώρα, διέφθειρε την πολιτική και σάπισε την κοινωνία. Αλλά συνιστά αντινομία και πρόκληση ότι έρχονται ώρες που καθίσταται χλεύη των ηττημένων, επειδή η επικοινωνιακή και πολιτική προστασία του από το κόμμα του και την κυβέρνησή του είναι οικτρή.
Είναι ο πιο υβριζόμενος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης και όσοι οφείλουν να τον υπερασπίζονται περί άλλων τυρβάζουν. Και συχνά οδηγούν και τον ίδιο αλλού.
Κάποιος που είναι διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι, εύκολα χάνει την αίσθηση των πραγμάτων, λόγω ελλιπούς πληροφόρησης. Προσφέρεται κι ο ίδιος καθώς ποτέ δεν πλήρωσε κανένας για τις λούμπες στις οποίες τον οδήγησε….
Αλλά δεν γίνεται να πληρώνει την επικοινωνιακή ανυπαρξία του κόμματος του και την αφασία των υπουργών του που δεν αξιοποιούν τα πολιτικά του επιτεύγματα. Π.χ. να διαμορφώνεται μια νέα πολιτική πλειοψηφία στη Βουλή, να παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης και να τον… καταγγέλλει ο Μητσοτάκης και η Φώφη για «θεσμική εκτροπή» χωρίς αντίλογο. Χωρίς κανείς να υπενθυμίσει τις «διευρύνσεις» του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1978-79 και του Ανδρέα Παπανδρέου το 1977-81, όταν διέλυσαν άλλα κόμματα.
Δεν μπορεί να τον στηρίζει η Ευρώπη και να τον δυσφημούν πολιτευτές της σειράς. Ούτε να προτείνεται για Νόμπελ και η Γεννηματά να τον λέει Μαδούρο, χωρίς να σηκώνεται θύελλα για την πολιτευτούλα που το διακίνησε και στην Ευρώπη. Και πάντως δεν γίνεται να είναι η μισή ΝΔ και το μισό Κινάλ στους προθαλάμους των ανακριτών και η αντιπολίτευση να μιλάει για τα «σκάνδαλα του Τσίπρα». Κάποιοι δεν κάνουν κάτι καλά…
Στρατηγική δευτέρου κόμματος;
Υπάρχει κάτι χειρότερο από την ήττα στην πολιτική: η προεξόφλησή της. Αυτό αναδύεται από την ακατανόητη αμυντική διάταξη του κυβερνητικού σχηματισμού. Αντί για ανοίγματα και πολιτική διεύρυνση προκρίνονται παιχνίδια με κουβαδάκια της παρακμής του ΠΑΣΟΚ
Στις σημερινές συνθήκες ο Τσίπρας έπρεπε να καλέσει ευθέως ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, πρόσωπα με αγωνιστική προϊστορία εντιμότητα και πολικές ικανότητες να συμπορευθούν μαζί του. Ακόμη και ονομαστικά . Έναν -έναν. Όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με πρόσωπα από τις γενιές της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου.
Δεν μπορεί το ΣΥΡΙΖΑ να ψαρεύει «κηπουρούς » του Γ. Παπανδρέου και κάποιους που δεν είχαν ποτέ κεντρικό ρόλο στο ισχυρό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και του Σημίτη, αλλά εμφανίζονται τώρα ως εκπρόσωποι του. Και δεν μπορεί η κυβέρνηση να γίνεται αποθήκη τελειωμένων που δεν είναι καν βουλευτές και δεν εκπροσωπούν κανέναν.
Αλλά τίποτε στην πολιτική δεν είναι τυχαίο. Από τα συμφραζόμενα της δράσης ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων του προκύπτει η υπόνοια «στρατηγικής δευτέρου κόμματος» σ’ αυτές τις εκλογές. Με στόχο μια σύντομη κούρα στην αντιπολίτευση και επιστροφή σύντομα.
Αυτό οδηγεί το «σύστημα» να κλείνει σαν στρείδι. Εστιάζει στη διαμόρφωση «προεδρικών» συσχετισμών. Στην ανάδειξη ενός μηχανισμού με όσους θα έχουν τις φλέβες τους «αίμα Τσίπρα» κατά τη διατύπωση αψίκορου κυβερνητικού παράγοντα.
Δεν θέλουν να κερδίσουν τις εκλογές. Θέλουν να στήσουν μηχανισμό για μετά τις εκλογές. Δεν κάνουν πολιτική. Κάνουν συσπειρώσεις.
Γιατί μια ακόμη τετραετία;
Προφανώς, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου ,«οι πλειοψηφίες φτιάχνονται με όλους». Κανείς δεν περισσεύει. Αλλά με την πρακτική των μηχανισμών δεν μπορεί να προκύψει πολιτική που θα απλωθεί στην κοινωνία.
Η επικράτηση θα προκύψει από την πραγματική διεύρυνση της πολιτικής βάσης. Με την κατάληψη όσο το δυνατόν ευρύτερου χώρου στο πολιτικό φάσμα. Και με ανοίγματα στην κοινωνία. Με ιδέες και λύσεις για τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων.
Το δόγμα «ή μεθ’ ημών ή καθ’ ημών» και το «συμπαγές κόμμα» δεν θα ωφελήσει κανέναν, αν τελικά εγκατασταθεί η πιο αυταρχική Δεξιά που προετοιμάζεται από δυνάμεις του κατεστημένου. Που ήδη διακινούν ότι «αυτό δεν πρέπει να μας ξανασυμβεί«. Δεν υπάρχουν παρενθέσεις. Δεν βλέπουν ποιους μαζεύει ο Μητσοτάκης;
Μόνο η παν-δημοκρατική συσπείρωση, με βάση ένα ριζοσπαστικό μεταμνημονιακό πρόγραμμα -που μπορούν να αναδείξουν μαχητικά και έμπειρα πολιτικά στελέχη της παράταξης- είναι η απάντηση στον δεξιό ρεβανσισμό.
Ο στόχος αυτή της πανστρατιάς πρέπει να είναι ορατός και συγκεκριμένος: να ακολουθήσει μια νέα τετραετία εδραίωσης του μεταμνημονιακού προσανατολισμού της χώρας, από μια ισχυρή κυβέρνηση των συσπειρωμένων προοδευτικών δυνάμεων.
Μετά ας έλθει μια νέα σύγχρονη Κεντροδεξιά να βάλει τη σφραγίδα της, όπως κρίνει. Το ποτάμι δεν θα γυρίζει πίσω. Έτσι συμβαίνει στον κοινοβουλευτισμό’. Φεύγει ο ένας έρχεται ο άλλος.
Αλλά σήμερα η παράταση της δημοκρατικής διακυβέρνησης, με επικεφαλής τον Τσίπρα είναι αναγκαία, μέχρι να ανασυγκροτηθεί η συντηρητική παράταξη με βάση τα νέα δεδομένα. Αν έλθει η σημερινή ΝΔ θα ανοίξει ο δρόμος για την κόλαση.
Βλέπει κανείς κανέναν καλύτερο, για να αναχαιτίσει τη Δεξιά και όσα φέρνει; Όποια λάθη και αν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ισχύει κάτι για τον Νεομητσοτακισμό που τον απειλεί, είναι αυτό που έλεγε ο Σεφέρης: «Κύριε όχι μ’ αυτούς, ας γίνει αλλιώς το θέλημα σου.»’
Νέα Κεντροαριστερά: χαμένη Ατλαντίδα
Είναι φανερό ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για ανασύνταξη της Δημοκρατικής παράταξης – υπό τον Τσίπρα. Με νέο πρόγραμμα, ίσως και νέο κόμμα και αντίστοιχη ιδεολογική ταυτότητα. Και με εσωτερικούς συσχετισμούς ανάλογα με τη δύναμη των κομμάτων της.
Σ’ αυτό το μέτωπο η προσωπική δυναμική του Πρωθυπουργού ανακόπτεται από μέσα. Υπάρχει τροχοπέδη προσώπων και μηχανισμών που δεν τον θέλουν εν δυνάμει θεμελιωτή της νέας Κεντροαριστεράς. Και δεν το κρύβουν.
Παρά την ωρίμανση των συνθηκών για μετεξέλιξη του κόμματός του και ανασύνταξη της προοδευτικής αντιδεξιάς παράταξης, οι πρωτοβουλίες καρκινοβατούν, ή εξαντλούνται σε νταραβέρια με «δεύτερα ονόματα» η ότι απέμεινε από τους παλιούς , «Ρηγάδες» που συνέπραξαν με τον Σημίτη και τον Γ. Παπανδρέου, και ορισμένοι είχαν ταχθεί κατά του Ανδρέα Παπανδρέου παλαιοτέρα. Κάποιοι είναι ενδιαφέροντα πρόσωπα, αλλά δεν είναι αυτοί η παράταξη.
Η νέα Κεντροαριστερά μοιάζει σαν τη χαμένη Ατλαντίδα. Όλοι πιστεύουν ότι υπάρχει,, αλλά κανείς δεν ξεκινάει να τη βρει. Ο Αλέξης Τσίπρας νίκησε τα λιοντάρια και κινδυνεύει να τον φάνε οι κοριοί. Έγραψε ιστορία με την έξοδο από το μνημόνιο και τη συμφωνία των Πρεσπών και σε ό,τι αφορά τη διεύρυνση δαπανά πολιτικό κεφάλαιο σε δευτερεύουσες πρωτοβουλίες.
Δεν απευθύνεται στη δεξαμενή των έντιμων, μαχητικών και ικανών πολιτικών στελεχών και επιστημόνων, του «ιδρυτικού ΠΑΣΟΚ» -ορισμένοι από τους οποίους θέλουν δέκα Γεωργιάδηδες στην καθισιά τους. Σε όσους μπορούν να διαμορφώσουν πολιτικό ρεύμα δημοκρατικής διακυβέρνησης την επομένη τετραετία.
Με την «πρόσκληση» μικρομεσαίων χάνει χρόνο και ευκαιρίες. Πρώτα πήρε λάθος δρόμο και εμπιστεύθηκε ιδεοληπτικούς, ανίδεους και σαλταρισμένους. Είδε κι έπαθε να διασωθεί ο ίδιος στα μάτια της κοινωνίας που τον εμπιστεύθηκε εκ νέου.
Μετά άργησε να διακόψει την ετερόκλιτη και δηλητηριώδη σύμπραξη με έναν πολιτικό που από τη φύση του υποβαθμίζει την πολιτική.
Τώρα δεν ανεβαίνει στο εφαλτήριο για να εκτιναχθεί μπροστά. Η ανοχή στην αποθράσυνση των ενόχων μηχανισμών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και η αργοπορία σε ό,τι αφορά την Κεντροαριστερά είναι ενδείξεις απώλειας βηματισμού.
Κινάλ ΑΦΜ και παρακμής
Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε όταν οι ηγεσίες του ανέχθηκαν τη διαφθορά και το έβγαλαν από τις ράγες του. Οι επίγονοι του Παπανδρέου αποδείχθηκαν κατώτεροι του κόμματος που παρέλαβαν. Η διάλυση του υπάκουσε στην πρακτική της κομπίνας για νέο ΑΦΜ – ώστε να μην καλυφθούν οι οικονομικές του υποχρεώσεις -και στον μικρομεγαλισμό μιας ακόμη κληρονόμου. Σήμερα στη θέση του υπάρχει ένα παρακμιακό μόρφωμα – μια συμμαχία αποτυχημένων γόνων- με δακτυλοδεικτούμενους στην ηγετική ομάδα νοοτροπία υποστυλώματος του νεομητσοτακισμού.
Για όσους είχαν καλές προθέσεις το Κινάλ απέτυχε. Πλέον η ηγεσία του με τις επιλογές, τη ρητορική της και τους «πολέμους» της διαμορφώνει περίοδο ντροπής για τη Δημοκρατική παράταξη. Χειρότερα και από τον Βενιζέλο, με όσους κάνουν ουρά να μπουν στην αυλή του Μητσοτάκη. Σε κάθε περίπτωση η ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ είναι υποχρέωση της βάσης του, για να διαμορφωθούν ισορροπίες με τον ΣΥΡΙΖΑ εντός της Δημοκρατικής Παράταξης και απέναντι στη Δεξιά.
Τα δυο «Θ»
Ο Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος με τη ΔΗΜΑΡ είναι δυο διαφορετικές περιπτώσεις χαμένης ευκαιρίας στα πλαίσια της ευρύτερης παράταξης.
Ο Σταύρος ξεκίνησε να καλύψει ένα πραγματικό κενό, αλλά μεγαλοπιάστηκε, λειτούργησε ερασιτεχνικά και τελικά τον γονάτισε ο εκβιασμός όσων τον καλόπιαναν: ή κάνεις αυτό που λέμε στις Πρέσπες ή σε διαλύουμε. Το Ποτάμι διαλύθηκε, αλλά το κενό υπάρχει και ο ίδιος μπορεί να το καλύψει. Αν εγκαταλείψει τους μηχανισμούς και στραφεί στην κοινωνία- τώρα που είναι αναγνωρίσιμος- θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή.
Από την πλευρά του ο Θεοχαρόπουλος αναδείχθηκε στον πιο συνεπή πολιτικό της σημερινής Βουλής. Έσωσε πολλές φορές την τιμή της σύμπραξης του με τη Γεννηματά αρνούμενος να ρίξει νερό στο κρασί. Ή να νοθεύσει τις αρχές του κόμματος που όσο μικρό και αν είναι στάθηκε όρθιο σε πολλές περιπτώσεις, όπως η απλή αναλογική και οι Πρέσπες. Μοιραία η φορά των πραγμάτων τον οδηγεί σε σύμπραξη με τον Τσίπρα, που μάλλον αντιλαμβάνεται ότι και στην πολιτική τα καλά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια.
Δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό…
Το συμπέρασμα από τα προηγούμενα δεν είναι ευχάριστο. Στο δηλητηριώδες περιβάλλον που δημιουργεί η προπαγάνδα της Δεξιάς και η αρρυθμία της Αριστεράς η προσδοκία για αλλαγή καταλήγει «ματαιότης ματαιοτήτων». Ο δημόσιος βίος μοιάζει με τα τροπικά δάση που τρέφονται από τη σήψη τους.
Η Δεξιά δεν διστάζει σε τίποτε, ποδοπατώντας βασικές έννοιες της πολιτικής και της ηθικής, για να επιβάλει ένα σύστημα εξουσίας που δε θα έχει θα έχει όρια. Και η Αριστερά είναι απλώς θεατής της παραμόρφωσης των πραγμάτων σε βάρος της και αυτοενταφιάζεται σε βλακώδεις συμπεριφορές εντός της, που μεγαλοποιούν οι αντίπαλοι της γιατί δεν τις αντιμετωπίζει ακαριαία η ηγεσία της..
Προφανώς αν τον Μητσοτάκη θέλουν οι πολίτες, τον Μητσοτάκη θα έχουν… Όπως είχαν και τον Γ. Παπανδρέου. Αλλά κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει εγκαίρως τι θα επακολουθήσει.
Για να αποδώσει αυτή η ενημέρωση αυτό χρειάζεται καθαρή πολιτική, μαζικός πολιτικός φορέας και αξιόπιστα πρόσωπα. Δηλαδή πολλά από αυτά τα «υλικά» έχουν μείνει εκτός του κυβερνητικού σχηματισμού – συχνά λόγω Καμμένου. Γιατί με το τέλος αυτής της δυσάρεστης σύμπραξής το ερώτημα επανέρχεται: τι κάνει τώρα Αριστερά;
Κομπάζει ότι ανέδειξε για πρώτη φορά στην ιστορία της Πρωθυπουργό; Δεν το έκανε μόνη της. Στηρίχθηκε στην ισχύ των δυνάμεων της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης που απογοητεύθηκαν από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και το εγκατέλειψαν.
Μόνο κάποιοι παραφουσκωμένοι διάνοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν το καταλαβαίνουν και νομίζουν ότι έχουν έρεισμα στην κοινωνία από μόνοι τους.
Η δύναμη του Τσίπρα δεν βρίσκεται στο κόμμα του, αλλά σε όσους πέρα από το κόμμα του τον εμπιστεύθηκαν. Θα τη χάσει όσο το ραντεβού του με την Ιστορία μένει αρραβώνας που δεν θα γίνει ποτέ γάμος με ολόκληρη την παράταξη.
Για να επιστρέψουμε στην αρχή. Είναι απογοητευτικό πως ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ- αλλά ούτε στη ΝΔ – ακούγονται ισχυρές φωνές για την ανάγκη να πάμε παρακάτω. Η παρακμή της Μεταπολίτευσης να δώσει τη θέση της στο καινούργιο.
Σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, με υγιείς πολιτικές δυνάμεις, αυτόνομα κόμματα, έντιμους και ικανούς πολιτικούς, δραστήριους πολίτες.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Η κυβέρνηση καίει τα καράβια της. Η ΝΔ του Μητσοτάκη σχεδιάζει τις μεταμνημονιακές προσδοκίες του λαού. Το μόρφωμα που μπήκε στη θέση του ΠΑΣΟΚ προβάλλει με τσιρίδες τον αυτισμό του. Ο αέρας αλλαγής κοπάζει.
Η Ελλάδα αρνείται να αλλάξει. Καληνύχτα και καλή τύχη…
