Ομιλία
Φώφης Γεννηματά
Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής
στο Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος
στη Μαδρίτη
Το μεταναστευτικό/προσφυγικό: Ένα από τα πιο κρίσιμα θέματα στην agenda των ευρωεκλογών.
Είμαστε πια στο 2019, τέσσερα χρόνια μετά την κρίση του 2015. Δεν μπορεί πια να συζητάμε με λογικές «διαχείρισης».
Έχουμε μπροστά μας ένα εξόχως πολιτικό θέμα.
Πολλοί μέσα στην Ένωση, το αντιμετωπίζουν ως να έχει επιλυθεί.
Στο μεν Αιγαίο με την Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, στην δε θάλασσα της Λιβύης με τις πολιτικές Σαλβίνι.
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Να σταθούμε αποφασιστικά απέναντι στις πολιτικές Σαλβίνι, στις πολιτικές του φόβου και του μίσους, που ποινικοποιούν την αλληλεγγύη και διώκουν ακόμη και αυτούς που σώζουν ζωές.
Δεν το κάναμε ως τώρα ενεργά, περιοριζόμαστε σε μια χλιαρή κριτική.
Αλλά και στο Αιγαίο η κατάσταση γίνεται δραματική.
Γιατί η Κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας που ακολούθησε το κλείσιμο της Βαλκανικής οδού, προέβλεπε μέτρα προσωρινού χαρακτήρα για την ανάσχεση των ροών αλλά στην πράξη δεν λειτούργησε, ξεπεράστηκε. Δημιουργήθηκε μόνιμη κατάσταση.
Αποτέλεσμα: Τα νησιά μας μετατράπηκαν σε αποθήκες ψυχών.
Ζουν χιλιάδες άνθρωποι σε συνθήκες άθλιες που παραβιάζουν κάθε λογική κράτους δικαίου, αλλά και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Που θέτουν σε κίνδυνο την ίδια την ζωή τους. Μαζί δοκιμάζονται σκληρά και οι κάτοικοι των νησιών.
Η Μόρια είναι ντροπή για την Ευρώπη.
Κι όλα αυτά παρά τον πακτωλό χρημάτων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την επιχειρησιακή βοήθεια.
Στην Ελλάδα, με ευθύνη της Κυβέρνησης δεν δημιουργήθηκε καμία νέα μόνιμη κρατική δομή. Έτσι υπάρχει αδιαφάνεια στη διαχείριση των κονδυλίων και καταγγελίες για χρησιμοποίηση αυτών των πόρων για κομματικούς σκοπούς. Παράλληλα χιλιάδες εργαζόμενοι σε ΜΚΟ ζουν με την επισφάλεια προσωρινών συμβάσεων.
Εμείς οι σοσιαλιστές οφείλουμε να πρωτοστατήσουμε για λύσεις στη βάση της αλληλεγγύης. Η είμαστε όλοι μαζί μια οικογένεια ή όχι. Δεν είναι θέμα της Ελλάδας, της Ιταλίας, των χωρών στα σύνορα της Ευρώπης, είναι θέμα της Ένωσης.
Η απειλή της ακροδεξιάς και του εθνολαϊκισμού, δεν είναι ισχυρός λόγος για να καθυστερούν οι αλλαγές. Αντίθετα. Είναι ο λόγος για να επισπεύσουμε τις αλλαγές. Και δεν το κάναμε.
Ποια είναι τα όρια που θέτουμε στον εαυτό μας για τους συμβιβασμούς εντός της Ένωσης με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις;
Μπορούμε να καταπολεμήσουμε τα φαινόμενα Όρμπαν και Σαλβίνι με όρους Χριστιανοδημοκρατίας; Μπορούμε να συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή απλά εξυπηρετούν κάποιες βραχυπρόθεσμες εθνικές στοχεύσεις μας;
Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ.
Οφείλουμε να υπερασπιστούμε τις αρχές μας, να μη σιωπούμε να μην αποδεχθούμε τον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων όπως στα ελληνικά νησιά, και τα κυνικά παιχνίδια με την οικογενειακή επανένωση.
Άμεσα είναι αναγκαία η αναθεώρηση του κανονισμού Δουβλίνο , δημιουργία ενός κοινού συστήματος Ασύλου και επιτέλους να ληφθούν μέτρα για την κοινωνική ένταξη των προσφύγων.
Επίσης προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης με ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής. Να δώσουμε ξεκάθαρο μήνυμα ότι τα σύνορα μας δεν είναι ανεξέλεγκτα.
Στην πορεία για τις Ευρωεκλογές τα μηνύματα μας πρέπει να είναι καθαρά. Οι Ευρωπαίοι πολίτες περιμένουν από μας αποφασιστικότητα και προοδευτικές λύσεις.
