Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Συνάντησα τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη τον περασμένο Σεπτέμβριο. Εκείνος βρισκόταν στο προαύλιο του πάλαι ποτέ υπουργείου Προεδρίας, νυν Διοικητικής Μεταρρύθμισης, φορούσε το κράνος του και ετοιμαζόταν να ανέβει στη μηχανή του. Αυτό μου έκανε εντύπωση. «Να και ένας υπουργός που απαρνείται τις Μερσεντές, τους οδηγούς και τα “καρούμπαλα” (οι σειρήνες στην αργκό των αστυνομικών)» είπα μέσα μου. Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Ηταν η εποχή που του είχα γράψει κάτι πολύ σκληρό, με αφορμή τη δήλωσή του «οι νεκροί στο Μάτι θολώνουν την εικόνα της κρατικής μηχανής». Του είπα ξερά «καλημέρα».
– Εσύ για μένα πολλά γράφεις χωρίς να ξέρεις το ποιόν μου!, μου σχολίασε με επιθετικότητα.
– Με έχεις βρεις σε καμιά λίστα του ΚΕΕΛΠΝΟ να εισπράττω χρήματα ως ιδιοκτήτης site, υπουργέ; ρώτησα.
– Οοοοχι, απάντησε.
– Ε, γι’ αυτό μπορώ και σ’ τα γράφω! Και με την ευκαιρία, να σου πω ότι γνωρίζω πως γίνεται καλή δουλειά στον Ευαγγελισμό, στο Αρεταίειο και στο «Αγία Ολγα». Ιατροί και νοσηλευτές είναι ήρωες.
Τον είδα ξανά έπειτα από καιρό στο ATM της Βουλής. Με το ίδιο μπεζ λαδί παντελόνι, ζωσμένος μια «μπανάνα», αυτές που φορούν οι μοτοσικλετιστές, να παίρνει χρήματα από το διαβολομηχάνημα. Αν θέλει να αξιολογήσει κανείς τον Πολάκη ως πολιτικό πρόσωπο, νομίζω ότι πρέπει να σταθεί σε τρία πράγματα: Σε αυτά που εκπέμπει, σε αυτά που κάνει και σε αυτά που λέει. Αυτό που εκπέμπει είναι κιτς. Δεν πρόκειται για υπουργό ευρωπαϊκού κράτους, αλλά για πολιτευτή της βαθιάς Ανατολίας. Δεν έχει κανείς από αυτόν απαίτηση να αλλάξει, θα είναι κωμικό το θέαμα ενός Πολάκη με γραβάτα και φράκο.
Αλλά δεν πρέπει να έχει και ο ίδιος ο Πολάκης την απαίτηση από τον κόσμο να επικροτεί την αισθητική του ή να συμβιβάζεται με αυτήν. Η αισθητική είναι μία αντίληψη και για τη ζωή, αλλά και για την πολιτική. Αυτά που λέει, πάλι, είναι συνήθως εξοργιστικά. Στο Μάτι ξεπέρασε κάθε όριο. Στην περίπτωση του διοικητή με τα τέσσερα πλαστά πτυχία στο Νοσοκομείο Νικαίας προσέφυγε σε φθηνές δικαιολογίες. Στην πραγματικότητα διακατέχεται από έναν κακώς εννοούμενο κομματικό πατριωτισμό. Στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του είπε το περίφημο «δεν κερδίζουμε εκλογές, αν δεν βάλουμε κανέναν φυλακή». Ούτε αυτή είναι συμπεριφορά υπουργού ευρωπαϊκού κράτους δικαίου.
Και, τέλος, υπάρχουν και αυτά που κάνει. Το καταναλωτικό δάνειο από την Attica. Η υπόθεση με την αναισθησιολόγο ανιψιά του. Το τσιγάρο στον Κραουνάκη. Ο ίδιος θεωρεί ότι αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστά στις μείζονες υποθέσεις διαχείρισης δημοσίου χρήματος, όπως η Novartis και το ΚΕΕΛΠΝΟ. Ισως. Ο ίδιος θεωρεί ότι επί Σημίτη «ζήσαμε έναν μεσαίωνα, καθώς το μαύρο χρήμα ήταν νόμος κίνησης της κοινωνίας».
Πιθανότατα. Οταν, όμως, ζούμε σε εποχές που η κοινωνία έχει εκπαιδευτεί να περνά τον πολιτικό από την τρύπα της βελόνας, ο κύριος υπουργός εντέλλεται να κατανοεί ότι μικρότερης σημασίας υποθέσεις διαφθοράς ή κακοδιαχείρισης αποβαίνουν εν τέλει ισοδύναμες επικοινωνιακά και πολιτικά με ένα τεράστιο σκάνδαλο του παρελθόντος. Τίποτε δεν τον νομιμοποιεί λοιπόν να επαναλαμβάνει συμπεριφορές που προκαλούν αποστροφή. H κοινωνία έχει λυμένα τα ζωνάρια. Οταν στο παρελθόν επλήγη κυβέρνηση επειδή ένας υπουργός απασχολούσε ανασφάλιστο Πακιστανό, δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει σήμερα ένας υπουργός ότι πολιτική γίνεται διά του παραδείγματος. Οσο άξεστος και αν είναι.
