Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Σιωπή… Λες και το θέμα δεν υπάρχει.
Είναι σκανδαλιστική η αφωνία των διαχρονικών “ορφανών” του Κώστα Σημίτη, για τις αποκαλύψεις Τσουκάτου.
Του… “κόμμα και κράτος Θόδωρος Τσουκάτος”, για να μην ξεχνιόμαστε.
Μια αποκρουστική ανάμνηση της εποχής λεηλασίας της Ελλάδας.
Της εποχής που έχει καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, ως “χρυσός αιώνας της διαφθοράς”.
Και… της διαπλοκής, βεβαίως.
Τα “ορφανά” του ανθρώπου για τον οποίο οι δημοσκόποι επινόησαν το ατροφικό εύρημα του “καταλληλότερου”.
Σιωπή.
Όπως στην οσκαρική ταινία “Σιωπή των Αμνών”.
Από τη “Σιωπή των Αμνών”, στη… “σιωπή των ορφανών (του Σημίτη)”.
Εκείνων που, ως μεταφερόμενη παρακμή, αναζητούν κάθε φορά τον κατάλληλο πολιτικό αρχηγό, για να στεγάσουν τις ανησυχίες βιοπορισμού τους.
