Επιμέλεια: Αγγελική Νάκου
Οι πιο δύσκολοι διάλογοι είναι… με τον εαυτό μας.
Εκεί, ο “συνομιλητής” είναι απαιτητικός, προετοιμασμένος και σκληρός.
Δεν αφήνει περιθώρια για δικαιολογίες και εύκολους αποπροσανατολισμούς.
Ίσως γι’ αυτό, το ταξίδι μέσα μας είναι το πιο σύνθετο, αλλά και το πιο… γοητευτικό, αν καταφέρουμε να μην χάσουμε το λιμάνι προορισμού, και την ίδια στιγμή να απολαμβάνουμε τη διαδρομή. Δηλαδή, να μαθαίνουμε, να βελτιωνόμαστε, να προχωράμε…
Η Μαριλένα Γεραντώνη διεκδικεί το δικαίωμα στην προοωθητική ισορροπία αυτού του ταξιδιού. Με εξαιρετικές σπουδές και φυσική τάση προς την απέραντη “θάλασσα” των διεθνών εξελίξεων, εκεί όπου, κάθε φορά κολυμπάς σε περισσότερο ενδιαφέροντα και “διδακτικά” κοινά.
Από τον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ μέχρι το έντυπο και εμβληματικό “Βήμα της Κυριακής”, εκπαίδευσε τον λόγο και την υπογραφή της, να πηγαίνουν κάθε φορά πιο μακριά. Να μην εγκλωβίζονται στη συγκυρία. Και να αναζητούν καινούριες αναμνήσεις, αγκαλιάζοντας παράλληλα δράσεις κοινωνικού ενδιαφέροντος.
Η Μαριλένα Γεραντώνη μιλάει στα “Υστερόγραφα” για το ταξίδι.
Που συνεχίζεται…
Είναι βέβαιο ότι, η Σορβόννη… βγάζει τα καλύτερα παιδιά. Υπήρξαν ωστόσο στιγμές, στη διαδρομή αυτού του ταξιδιού στα ΜΜΕ, που αισθανθήκατε ότι, η προίκα κουλτούρας από τα χρόνια της ακαδημαϊκής περιπλάνησης, φαντάζει πολυτέλεια σε μια εποχή-ωδή στο πρόσκαιρο, το επιφανειακό, το συγκυριακό;
“Στη φοιτητική σου ζωή έρχεσαι ουσιαστικά για πρώτη φορά σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο, ειδικά αν μένεις μακριά από την οικογένειά σου κι έχεις μια μοναδική εμπειρία να μάθεις να συνυπάρχεις με ανθρώπους με πολλές και διαφορετικές εμπειρίες. Πέρα από τα πτυχία, τα τυπικά εφόδια και τις γνώσεις που παίρνεις, οι οποίες μπορεί και να μη χρησιμεύσουν αυτές καθ’ εαυτές τελικά στην επαγγελματική σου ζωή, μαθαίνεις να βλέπεις τα πράγματα “αλλιώς”. Αποκτάς κριτική σκέψη, αξιολογείς καταστάσεις με μεγαλύτερη ωριμότητα. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, βρίσκεις δρόμους που θα σε οδηγήσουν στο στόχο σου. Μαθαίνεις τελικά να βάζεις στόχους, να έχεις κίνητρα, να αναλαμβάνεις ευθύνες, να αποδέχεσαι το διαφορετικό και να το σέβεσαι. Αυτά είναι για μένα τα πιο ουσιαστικά εφόδια, η κουλτούρα που αποκτάς και που κουβαλάς σε όλη σου τη ζωή και η οποία φαίνεται και στο επαγγελματικό σου αποτύπωμα. Είναι οι αξίες που σε κάνουν να μπορείς να αντέξεις σε αυτό το απαιτητικό περιβάλλον.”
Να υποθέσω ότι, εξαρχής η γοητεία του διεθνούς ρεπορτάζ πρωταγωνίστησε σε ένα ιδιότυπο τανγκό προσωπικών αναζητήσεων και εξωστρέφειας; Ανήκετε άλλωστε στη «γενιά της εξωστρέφειας» και της αδιαμεσολάβητης πρόσβασης στη γνώση. Και τη διαχείριση της πληροφορίας.
“Ανήκω στη γενιά που έζησε τη μετάβαση από την προ ίντερνετ στην ψηφιακή εποχή και την επανάσταση που έφερε το διαδίκτυο στη ζωή μας, αλλάζοντας τις συνήθειές μας, το πως εργαζόμαστε, επικοινωνούμε κι εν τέλει αλλάζοντας την ίδια μας την καθημερινότητα. Χωρίς αμφιβολία η άμεση πρόσβαση στη γνώση, αποτελεί το Α και το Ω για κάθε επαγγελματία που ψάχνεται, που θέλει να βελτιώνεται και να μαθαίνει διαρκώς. Και για το διεθνές ρεπορτάζ, η αδιαμεσολάβητη -όπως εύστοχα λες- πρόσβαση στη γνώση είναι το απόλυτο εργαλείο. Το διεθνές ρεπορτάζ προέκυψε από την αγάπη μου για τις ξένες γλώσσες τις οποίες θυμάμαι μάθαινα, διαβάζοντας ξένο Τύπο κι ακούγοντας εκπομπές ή δελτία ειδήσεων από διεθνή Μέσα. Έχοντας επιστρέψει από το Παρίσι, ψαχνόμουν επαγγελματικά, δεν είχα αποφασίσει τι ακριβώς θέλω να κάνω… είχα τυχαία συναντήσει έναν δημοσιογράφο, ο οποίος απλά άνοιξε το φως σε ένα δωμάτιο που ήδη βρισκόμουν μέσα: “Με τις γλώσσες που γνωρίζεις -μου είχε πει- θα μπορούσες να ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία και το διεθνές ρεπορτάζ”. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Είπα αυτό είναι. Το πίστεψα, το αγάπησα και για τον λόγο αυτό το “κυνήγησα”. “
Αισθάνεσθε ότι, έχετε καταφέρει να βρείτε μια ανεκτή και λειτουργική ισορροπία στη σχέση σας με τα social media; Υπό την έννοια ότι, διατηρούν αυτονόητη χρησιμότητα για τη δουλειά σας, την ίδια στιγμή ωστόσο συμβαδίζουν με τον πειρασμό της έκθεσης, ενίοτε και της δημόσιας εξομολόγησης;
“Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε κάνει δημοσιεύσεις που έχουμε μετανιώσει για διάφορους λόγους ή έχουμε διατυπώσει θέσεις που αμφιβάλλω αν τελικά πρόσθεσαν κάτι παραπάνω στον δημόσιο διάλογο. Όλοι έχουμε υποπέσει στην παγίδα των “like”, όποιος πει το αντιθετο λέει ψέματα, ή έχουμε κάποια στιγμή χάσει το μέτρο. Στη βάση όμως όλου αυτού, νομίζω ότι τα social media, καλύπτουν την ανάγκη μας για επικοινωνία, την οποία έχουμε αλήθεια χάσει σε μεγάλο βαθμό. Είναι μια ανάγκη για επαφή, ανάγκη να μοιραζόμαστε συναισθήματα, επιτυχίες, αποτυχίες ή ακόμη και να δημοσιοποιούμε κάτι από τη δουλειά μας. Την ισορροπία δεν την διατηρεί κανείς με ευκολία. Θέλει προσπάθεια”.
Πολλές φορές, συμμετέχετε σε δράσεις κοινωνικής αυτογνωσίας, αναδεικνύοντας πτυχές της ζώσας καθημερινότητας, που θεωρούνται δύσκολες. Ή μιλάτε για ζητήματα που αρκετοί διστάζουν να ιχνηλατήσουν, με τη βολική δικαιολογία των «ταμπού». Επιλογή συνείδησης;
“Πράγματι. Υπήρξαν κάποιες πρωτοβουλίες από αξιόλογες και καταξιωμένες γυναίκες οι οποίες μου απηύθυναν πρόσκληση να συμμετάσχω ως ομιλήτρια σε κάποιες εκδηλώσεις για τη βία κατά των γυναικών. Το θέμα έχει αρχίσει να ακουγεται όλο και πιο πολύ, ο κόσμος θέλει να μάθει, να ακούσει και να αποτινάξει στερεότυπα. Αποτελεί ταμπού και πολλές γυναίκες-θύματα, όχι απαραίτητα σωματικής αλλά και λεκτικής ή ψυχολογικής κακοποίησης, δεν μπορούν να βγουν από την παγίδα. Τους κυριεύει είτε ο φόβος, είτε η ντροπή. Σιωπούν και καταπίνουν ακραίες συμπεριφορές. Νιώθουν αδύναμες ή παγιδευμένες. Εννιά στις δέκα γυναίκες έχουν βιώσει έστω και μια φορά λεκτική ή ψυχολογική βία. Το να βγουν λοιπόν μπροστά κάποιες γυναίκες και να μιλήσουν άφοβα, είτε για μια ανάλογη προσωπική εμπειρία, είτε από τη θέση ενός εξειδικευμένου επαγγελματία, δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει τα πράγματα. Αλλά, πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει πολλές γυναίκες να βρουν το θάρρος να μιλήσουν, να ζητήσουν βοήθεια, να πάψουν να ανέχονται και να γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνες”.
Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα; Να σε βλέπουν, να σε ακούνε ή να σε διαβάζουν; Η εμπειρία της διαδρομής βγάζει «παράσταση νίκης», για κάποιο από τα παραδοσιακά Μέσα, στα οποία έχετε περπατήσει;
“Κλείνω σχεδόν 14 χρόνια στη δημοσιογραφία, έχοντας εργαστεί στην τηλεόραση και τον έντυπο Τύπο. Νομίζω ότι το κάθε Μέσο έχει τη γοητεία του, ιδιαίτερες απαιτήσεις και ρυθμούς. Στην τηλεόραση πρέπει να έχεις γρήγορα αντανακλαστικά γιατί η δουλειά γίνεται κάτω από πολύ πιεστικούς χρόνους. Στην εφημερίδα πάλι (αν πρόκειται για σαββατιάτικη ή κυριακάτικη) απαιτείται να πας την είδηση ένα βήμα παραπέρα και αυτό σε κάνει δημιουργικό. Προϋποθέτει πολύ διάβασμα, απαιτεί να ανατρέχεις σε διαφορετικές πηγές, να ψάχνεις αναλύσεις, προκειμένου να καταπιαστείς με τρόπο σφαιρικό με το θέμα που σου αναθέτει ο αρχισυντάκτης σου”.
