Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία“
Ετριβα τα μάτια μου χθες, κατά την καθιερωμένη πρωινή μελέτη του κυριακάτικου Τύπου: Εφημερίδες που πρόσκεινται στη συντηρητική παράταξη αλλά και εφημερίδες που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ συνέπιπταν στην εκτίμηση ότι η ψηφοφορία για τη Συμφωνία των Πρεσπών θα λειτουργήσει ως καταλύτης για την πραγματοποίηση μεγάλων πολιτικών αλλαγών στην πατρίδα μας. Είτε με την ψήφισή της από βουλευτές του ΚΙΝ.ΑΛ., του Ποταμιού, της ΔΗΜ.ΑΡ. και άλλων κομμάτων, οι οποίοι φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε με την καταψήφισή της από βουλευτές του Ποταμιού και των ΑΝ.ΕΛ., οι οποίοι φλερτάρουν με τη Ν.Δ.
Για την περιγραφή του φαινομένου, μάλιστα, ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας ένας όρος που εισήγαγε στο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο τη δεκαετία του 1980 ο Κώστας Λαλιώτης ή ο Αντώνης Τρίτσης. Το Big Bang (η μνήμη μου δεν με βοηθά, ο Τρίτσης πάντως είχε γράψει αιρετικό άρθρο το 1986 στην «Ελευθεροτυπία», με τίτλο «Αυλικοί και King maker», που περιείχε αυτόν τον όρο). Οι εκτιμήσεις αυτές βασίζονταν βεβαίως σε δύο πραγματικά δεδομένα, για να μην αδικήσω τους συναδέλφους. Το πρώτο ήταν η δήλωση στήριξης του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στη Συμφωνία των Πρεσπών (στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με ολοσέλιδη, πρωτοσέλιδη φωτογραφία-αφίσα του ΓΑΠ).
Το δεύτερο ήταν η δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην «Αυγή» ότι «οι Πρέσπες θα είναι ο καταλύτης για τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων». Είχε προηγηθεί το Σάββατο στην ίδια εφημερίδα η δημοσίευση της απόφασης της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία επιχειρεί να ορθώσει τη διαχωριστική γραμμή «πρόοδος – συντήρηση» στη βάση της αποδοχής ή της απόρριψης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σύντομες παρατηρήσεις: Πρώτον: Οι μεγάλες πολιτικές αλλαγές, τα big bang, συμβαίνουν όταν οι βουλευτές που μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο ρυμουλκούν προς αυτά και πλειοψηφίες που τους ακολουθούν. Ποιοι, άραγε, ακολουθούν σήμερα τον Γιώργο Παπανδρέου; Μετρήθηκε στις εκλογές του 2015. Ποιοι ακολουθούν τον Σταύρο Θεοδωράκη; Μετρήθηκε στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Ποιοι τον συμπαθή κατά τα λοιπά Θανάση Θεοχαρόπουλο της ΔΗΜ.ΑΡ.; Δεύτερον: Είναι δυνατόν να φαντάζεται κάποιος ότι θα του απονεμηθεί το παράσημο του «προοδευτικού», με όχημα τη στάση του στη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία διαφωνεί το 70% του ελληνικού λαού και συμφωνεί μόλις το 15%; Ο λαός έχει ήδη αποφασίσει ποιος είναι προοδευτικός και ποιος όχι. Τρίτον: Απαιτείται πολύ θράσος για να βαφτίζεται «πρόοδος» η εκχώρηση τίτλων της ιστορικής και πολιτικής κληρονομιάς μας (η χρήση του όρου Μακεδόνας – Μακεδονία) και «συντήρηση» η μάχη για την προστασία τους στην απόπειρα υπεξαίρεσής τους από τρίτες δυνάμεις. Απαιτείται πολύ θράσος για να περιγράφεις ως «πρόοδο» την πλήρη υποταγή στα συμμαχικά σχέδια, χωρίς να αποκομίζεις το παραμικρό εθνικό όφελος (αντιθέτως, η λύση αφήνει πολλά ανοιχτά κεφάλαια αλυτρωτισμού για το μέλλον) και να αποκαλείς «συντήρηση» τον αγώνα για την αποκόμιση εθνικών οφελών από το κλείσιμο μετώπων στα Βαλκάνια.
Και βεβαίως -τέταρτον- απαιτείται πολύ θράσος, ώστε να πανηγυρίζουν τα κομματικά έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ για τη «διακριτική στήριξη Παπανδρέου» προς τον κύριο Τσίπρα.
Για την αναπαραγωγή του αριστερού στερεοτύπου από τον Παπανδρέου ότι «είναι καταστροφή ο διχασμός σε πατριώτες και μειοδότες» – ο οποίος Γιώργος έχει βεβαίως τους δικούς του λόγους να το αποτάσσει. Τον κυνηγούν οι λέξεις. Αλήθεια, ο κύριος Τσίπρας δεν ήταν που στο παρελθόν κατηγορούσε τον Γιώργο Παπανδρέου ως «Πινοσέτ»; Και είναι «πρόοδος» σήμερα να πηγαίνει χέρι χέρι με τον… Πινοσέτ; Τι ωραία!
Ευτυχώς, τουλάχιστον, από την «προοδευτική συμπόρευση» Τσίπρα – Παπανδρέου προκύπτει και ένα καλό: Θα σταματήσουν ορισμένοι ανόητοι της από δω πλευράς να διακινούν το σενάριο της υπόγειας δήθεν συνεργασίας τσιπρικών – καραμανλικών. Και με τον Καραμανλή και με τον Παπανδρέου δεν γίνεται. Ετσι, Αλέξη;
