Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Με τον Σταύρο Θεοδωράκη μπορεί να διαφωνήσει κανείς σε πληθυντικά θέματα.
Με το Ποτάμι, σε… ακόμη περισσότερα.
Υπάρχουν ωστόσο στιγμές, σαν και την τρέχουσα συγκυρία, που οι ενστάσεις κοντοστέκονται, και παραχωρούν τη θέση τους στη σταυροφορία υπεράσπισης.
Στον απόηχο των τελευταίων κρουσμάτων ηθικής χυδαιότητας και πολιτικής αγνωμοσύνης κατά του Ποταμιού και του προέδρου του, η ιστορική ρήση του Γιώργου Κατσιφάρα για τα στελέχη τα οποία ανέδειξε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, επανέρχεται καλπάζουσα στην εθνική μνήμη.
Δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, τους περισσότερους από όσους ανέδειξε στον δημόσιο βίο ο Σταύρος Θεοδωράκης, και τον… ευχαρίστησαν “πουλώντας” τον.
Και επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται, κυρίως ως τραγωδία, ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε κάτι, ακόμη πιο προχωρημένο σε σχέση με τον μεγάλο Ανδρέα.
Επέτρεψε σε ασημαντότητες να γίνουν γνωστοί τους… θυρωρούς των πολυκατοικιών, ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι πραγματικά.
