Γράφει ο Μανώλης Καψής
Πηγή: capital.gr
Να ξεκινήσουμε με τα βασικά. Άλλοι συμφωνούν (οι λιγότεροι), άλλοι διαφωνούν (οι περισσότεροι) με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Έχουν διαφορετικές απόψεις για το κατά πόσον είναι εθνικά ωφέλιμη. Δεν είναι οι μεν προδότες και οι δε πατριώτες. Και οι δύο είναι εξίσου πατριώτες. Αυτοί που θα ψηφίσουν τη Συμφωνία δεν είναι εθνομηδενιστές, ούτε οι άλλοι που θα πάνε στο συλλαλητήριο είναι ακροδεξιοί και φασίστες. Απλά έχουν διαφορετικές απόψεις.
Η Δημοκρατία δεν λειτουργεί όταν οι μεν θεωρούν όσους διαφωνούν μαζί τους προδότες ή φασίστες. Η Δημοκρατία λειτουργεί όταν υπάρχει αυτοσυγκράτηση και “ανοχή στη διαφορετική άποψη”. Γι’ αυτό πάσχει άλλωστε η ελληνική Δημοκρατία επί “Πρώτη Φορά Αριστερά”. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανέχθηκε ποτέ την άλλη άποψη. Ήθελε να τελειώνει μια για πάντα μαζί της… Ευτυχώς έσπασε τα μούτρα του. Πάμε παρακάτω.
Μεταξύ αυτών που θα ψηφίσουν τη Συμφωνία είναι οι περισσότεροι από τους “πρόθυμους”. Αυτούς δηλαδή που αντήλλαξαν την άποψή τους -που την υπερασπίζονταν μέχρι χθες με πάθος στα τηλεπαράθυρα- με την υπόσχεση μιας “θεσούλας” στις λίστες του ΣΥΡΙΖΣ, (και αυτή είναι η καλή εκδοχή, μετά μπαίνουμε σε θέματα που ανήκουν στο τραπεζικό απόρρητο…), αλλά και οι 3 βουλευτές του Ποταμιού. Οι τελευταίοι είναι αυτό που λέμε “χωρίς κέρδος κερατάς”, αφού μόνο να χάσουν έχουν από την υπερψήφιση της Συμφωνίας. Ούτε θέση σε λίστα εξασφαλίζουν, ούτε υπουργείο με Μερσεντές κρατούν, ούτε άλλαξαν ξαφνικά άποψη, εν μια νυκτί, με άνωθεν επιφοίτηση, όπως οι 6.
Το τι έχουν ακούσει όμως (και θα ακούσουν και άλλα…) δεν περιγράφεται… Η πιο επιεικής κατηγορία που αντιμετωπίζουν είναι ότι “κάνουν τα ρεπό του Ζουράρι” και ότι δίνουν χείρα βοήθειας στον Αλέξη Τσίπρα να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο. Οι ίδιοι απαντούν ότι αυτό τους υπαγορεύει η συνείδησή τους.
Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό; Αυτό δεν οφείλουν να κάνουν οι βουλευτές; Να υπακούουν, όχι σε κομματικές εντολές και πειθαρχίες, αλλά στη συνείδησή τους; Λαμβάνοντας υπ’ όψιν φυσικά και την εντολή που έχουν πάρει από τους ψηφοφόρους τους; (Που δεν ισχύει φυσικά για τους πρόθυμους). Σημειώστε οτι μόλις η κυβέρνηση έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τους 145 Συριζαίους συν τους 6 “πρόθυμους”, συνεπώς και λιγότεροι να ψήφιζαν τη Συμφωνία, η ζημιά για την κυβέρνηση θα ήταν μικρή…
Στις συνθήκες μόνιμης, ακραίας και επικίνδυνης για την ποιότητα της Δημοκρατίας πόλωσης που επικρατούν στην ελληνική πολιτική ζωή, η κατηγορία ότι οι 3 του Ποταμιού (Σταύρος Θεοδωράκης, Γιώργος Μαυρωτάς και Σπύρος Λυκούδης) “είναι οι νέοι πρόθυμοι” και ότι “κάνουν τα ρεπό του Καμμένου”, ακούγεται εύλογη. Η συνήθης αντίληψη για την ελληνική πολιτική θελει την αντιπολίτευση παντα να καταψηφίζει και τη συμπολίτευση παντα να υπερψηφίζει. Και όποιος από την αντιπολίτευση (ή και τη συμπολίτευση) τολμά να αψηφήσει τον κανόνα, είναι είτε βλάκας, είτε πουλημένος, είτε και τα δύο μαζί. Ακόμα και όταν η συζήτηση αφορά τα λεγόμενα “εθνικά θέματα”.
Η άποψη αυτή (εξαιρετικά παλαιοκομματική και συντηρητική) υπονοεί και αντιμετωπίζει την πολιτική απλά ως μια μάχη στατευμάτων, μηχανισμών και τακτικισμών, για την κατάληψη της εξουσίας. Ο μοναδικός στόχος της πολιτικής είναι η απόκτηση του λάφυρου που λέγεται κυβέρνηση. Πολιτική σημαίνει κάτι σαν “έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα”. Και φυσικά επιτρέπει όλων των ειδών τις εκπτώσεις, αφού “νυν υπέρ πάντων” η κατάληψη της εξουσίας. Όπως λέμε ΣΥΡΙΖΑ… Όλα τα αλλα που συγκροτούν την ευγενή όψη της πολιτικής δεν έχουν καμία σημασία. Η πάλη των ιδεών, οι απόψεις, τα επιχειρήματα, η ηθική, το εθνικό όφελος, δεν παίζουν κανέναν ρόλο. Λεπτομέρειες. Σημασία έχει να αποκτήσουμε την εξουσία. Και μετά βλέπουμε…
Αυτή την πολιτική θέλουμε όμως; Αυτούς τους πολιτικούς θέλουμε; Άλλωστε, αν είναι τόσο “βαρύ” η ψήφος των 3 του Ποταμιού υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, γιατί κανείς από τους σημερινούς έξαλλους επικριτές τους δεν είπε τα ίδια όταν σύσσωμη η αντιπολίτευση ψήφιζε τη μη μείωση των συντάξεων που αποφάσισε και πέρασε από τη Βουλή ο κ. Τσίπρας; Γιατί ψήφισαν το κοινωνικό μέρισμα; Χείρα βοήθειας δεν έδιναν και τότε τα κόμματα στον ΣΥΡΙΖΑ; Θα τα ψηφίσετε όλα, φώναζε μέσα στη Βουλή ο πρωθυπουργός ειρωνικά…
Επιστροφή στους 3 τολμηρούς. Η ψήφος τους -είτε συμφωνεί κανείς με τη Συμφωνία είτε διαφωνεί- είναι ένα βήμα στην κατεύθυνση του εξορθολογισμού της πολιτικής και της εκτόνωσης των πολιτικών παθών. Για πρώτη, ίσως, φορά το Ποτάμι τολμά όντως να κάνει κάτι διαφορετικό…
Γι’ αυτό, εν γνώσει των όσων θα ακούσω, δηλώνω μάρτυρας υπεράσπισης του Σταύρου Θεοδωράκη. Και του Σπύρου Λυκούδη και του Γιώργου Μαυρωτά.
