Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ζούμε στην εποχή των ολίγιστων ηγετών.
Το συμπέρασμα δεν εναι συγκυριακό, ούτε βεβιασμένο.
Συνιστά παγιωμένη πραγματικότητα.
Ακόμη ωστόσο και σε αυτόν τον μοιραίο χορό μετριοτήτων, υπάρχουν φιγούρες που ξεπερνούν και τον δικό τους, αρνητικό εαυτό.
Η… απομίμηση Θάτσερ, που κρατάει στα χέρια της το τιμόνι της Μεγάλης Βρετανίας, σε αυτή την τόσο οριακή συγκυρία, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα προς αποφυγή.
Η Τερέζα Μέι, ως… διαρκές ηγετικό ατύχημα για την πάλαι ποτέ βρετανική αυτοκρατορία, συνεχίζει απτόητη να ραδιουργεί στο παρασκήνιο, προκειμένου να επιβιώσει πολιτικά, μετά το ιστορικό στραπάτσο της μαζικής καταψήφισης από το Βρετανικό Κοινοβούλιο, της Συμφωνίας για το Brexit που η ίδια διαπραγματεύτηκε.
Ένα ολόκληρο έθνος, ιστορικό και συναρπαστικό ως προς την κοινωνική ανομοιομορφία του, της φωνάζει… “φύγε, επιτέλους”.
Και εκείνη παριστάνει ότι… δεν ακούει.
