Η ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Θέλω ξεκινώντας να απευθυνθώ στον Σπύρο Δανέλλη.
κ. Δανέλλη,
Αυτό που κάνετε δεν είναι έγκλημα, είναι κάτι χειρότερο, είναι λάθος!
Στο έγκλημα μπορεί να υπάρχει πάθος, μπορεί να υπάρχει ένστικτο, μπορεί να υπάρχει απερισκεψία.
Στο λάθος όμως υπάρχει σκέψη, υπάρχει μελέτη, υπάρχει υπολογισμός.
Και γιατί αυτή η απόφαση;
Πριν απαντήσω σε αυτό το ερώτημα θέλω να σας πω δυο λόγια για το Ποτάμι, gιατί μερικά πράγματα έχουν παρεξηγηθεί. Το Ποτάμι είναι ένα κόμμα διαφορετικό από τα άλλα. Τα περισσότερα από αυτά που μας κατηγορούν: Ότι δεν έχουμε οργανώσεις, ότι έχουμε εθελοντές και όχι μέλη, δεν είναι αδυναμίες μας.
Είναι συνειδητές επιλογές.
– Συνειδητά το Ποτάμι δεν έστησε κομματικούς μηχανισμούς με αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους. Έχουμε και εμείς το δικαίωμα να γεμίσουμε με αποσπασμένους υπαλλήλους όλη τη χώρα και δεν το κάνουμε.
– Συνειδητά το Ποτάμι δεν άνοιξε γραφεία σε όλη τη χώρα να μαζεύει αιτήσεις και αιτήματα
– Συνειδητά το Ποτάμι δεν παραβίασε την εκλογική νομοθεσία. Δεν έβαλε αφίσες και δεν ξόδεψε δανεικά και αγύριστα
– Συνειδητά στο γραφείο μου στη Σεβαστουπόλεως η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή. Δεν το λέω μεταφορικά. Το λέω κυριολεκτικά.
Θέλαμε λοιπόν να κάνουμε ένα κόμμα αλλιώς, ανοιχτό – σύγχρονο – αντιγραφειοκρατικό!
Και τα καταφέραμε.
Η ηγεσία που θα υψώνεται σαν βαρύ χέρι πάνω από στελέχη και μέλη δεν ήταν ποτέ το μοντέλο μας.
Σε έναν πολύπλοκο κόσμο, όπου όλα συνεχώς αναθεωρούνται, τα στελέχη μπορούν και πρέπει να έχουν τις προσωπικές τους απόψεις.
Και να υποστηρίζουν ακόμη και δημοσίως τις αντίθετες απόψεις τους. Συμβαίνει παντού, δεν θα συμβαίνει στα κόμματα;
Το Ποτάμι λοιπόν ήταν και είναι η σύγχρονη αντιπολίτευση, κόντρα στη στείρα αντιπολίτευση. Ένα κόμμα που δε φοβάται να μιλήσει, να συνδιαλλαγεί, να συζητήσει.
Ψηφίσαμε και δώσαμε ζωή σε νομοθετήματα που χωρίς εμάς δεν θα περνούσαν. Κυρίως νόμους που διευρύνουν τα ατομικά δικαιώματα, το περιβάλλον και την προστασία του, τις αποκρατικοποιήσεις.
Υπήρξαν και φορές που οι βουλευτές μας δεν ψήφιζαν ενιαία. Είναι και αυτό επιτρεπτό.
Η κόκκινη γραμμή μας ήταν μόνο μία.
Δεν δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Το είπε επανειλημμένα το Πολιτικό Συμβούλιο. Το είπε – σε πολλές διαφορετικές περιστάσεις – η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ομόφωνα, όλοι οι βουλευτές. Και το επικύρωσε πρόσφατα και το συνέδριο μας.
Ότι το Ποτάμι παραμένει στην αντιπολίτευση και δεν μετατρέπεται ξαφνικά σε συμπολίτευση. Δεν συγχωνεύεται με κανέναν. Δεν κάνει τα ρεπό του Καμμένου. Δεν επιβραβεύει τα λάθη τόσων ετών.
Και θα το επαναλάβω. Σε αυτή την απόφαση ήμασταν μέχρι χθες όλοι σύμφωνοι στην κοινοβουλευτική ομάδα. Όχι όλοι με την ίδια ένταση. Αλλά όλοι σύμφωνοι.
Και ξαφνικά βγαίνει ένας βουλευτής και λέει : Δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Τον Μιχάλη τον ρώτησες;
Την Έλσα;
Την Ζαχαρούλα;
Τον Παναγιώτη;
Τον Νίκο;
Όλους αυτούς τους εθελοντές που μετέχουν στα όργανα, στα συνέδρια τους ρώτησες;
Και ίσως είναι η ευκαιρία να σας πω γιατί επιμένουμε στο Ποτάμι στον όρο Εθελοντής. Γιατί θέλουμε να σηματοδοτήσουμε ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από το Ποτάμι. Ούτε μισθό. Ούτε δημόσιες θέσεις. Ούτε διευκολύνσεις.
Μόνο «αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα» που έλεγε και ο Τσόρτσιλ.
Η απόφαση λοιπόν του κ. Δανέλλη να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, δεν είναι η εξύψωση της πολιτικής, είναι η κατάντια της πολιτικής.
«Εξαγοράσθηκε ο βουλευτής σας;»
Θέλω και εδώ να είμαι κατηγορηματικός. Δεν εξαγοράσθηκε. Ούτε λεφτά παζάρεψε – ούτε καρέκλα. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Αλλά αυτό δεν κάνει μικρότερο το λάθος του.
Σε μια συνεχή έξαρση εγωισμού, έβαζε κάθε μέρα το τελευταίο διάστημα πάνω από όλα το δικό του ΘΕΛΩ.
Η δική του εκτίμηση. Η δική του άποψη. Η δική του ιδέα, ήταν ανώτερες από τις εκτιμήσεις, τις απόψεις, τις ιδέες όλων των άλλων.
Θα μου πει ίσως κάποιος: «Καλά όλα αυτά. Αλλά τι σχέση έχουν με την ψήφο εμπιστοσύνης»;
Έχουν! Το τι βουλευτές έχουμε. Τι κόμματα έχουμε. Τι Βουλή έχουμε. Και τελικά τι κυβέρνηση έχουμε είναι το θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει αυτές τις δύο μέρες.
Γιατί ο Δανέλλης δεν είναι ο μόνος. Είναι και ο Φωτήλας και ο Μπαργιώτας και ο Αχμέτ και η Μάρκου και ο Θεοχάρης. Αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που έφυγαν από το Ποτάμι και όχι σε όλους όσοι άλλαξαν κόμματα.
Αλήθεια; Τι σύμπτωση και αυτή! Όλοι πηγαίνουν σε μεγαλύτερα κόμματα και δεν βρίσκεται ένας -Ένας!- να πει «η συνείδηση μου με οδηγεί να εγκαταλείψω το μεγάλο μου κόμμα και να πάω σε ένα μικρότερο».
Φαίνεται, η συνείδηση λειτουργεί με ποσοτικά κριτήρια. Και ενεργοποιείται μόνο όταν το κόμμα σου είναι μικρό και η επόμενη καρέκλα σου μεγάλη.
Άκουσα τον Πρόεδρο της ΝΔ να μιλάει για «κυβέρνηση κουρελού» και να αποσπά το έντονο χειροκρότημα των βουλευτών της ΝΔ.
Αναρωτιέμαι αν το «κυβέρνηση κουρελού» χειροκροτήθηκε από τους βουλευτές που τους τελευταίους μήνες προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία.
Αντιστοίχως η κυρία Γεννηματά αναφέρεται σε «κυβέρνηση με υπολείμματα & γυρολόγους».
Αναρωτιέμαι τι λένε γι’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς ο κ. Μπαργιώτας, ο κ. Αχμέτ και ο κ. Καρράς.
Εκτός αν οι χαρακτηρισμοί ισχύουν μόνο αν γυρολόγοι έχουν ως προορισμό τον ΣΥΡΙΖΑ και όταν έρχονται στα δικά μας κόμματα εξαγνίζονται.
Και υπάρχει και ένα πρόσθετο ερώτημα. Αν όλες αυτές οι ηρωικές κουβέντες
– για «κυβέρνηση κουρελού»
– για «κυβέρνηση από γυρολόγους»
χειροκροτήθηκαν κι απ’ όλους αυτούς που σχεδίασαν τις μεταγραφές.
Γιατί προφανώς ένας βουλευτής δεν προχωράει στους διαδρόμους της Βουλής βλέπει φως και μπαίνει…
Κάποιος το σχεδίασε, κάποιος το παζάρεψε και κάποιος το εκτέλεσε!
Ο σημερινός κατήφορος, λοιπόν του κ. Τσίπρα, έχει την ιστορία του.
Έτσι πολιτεύονται τα παλιά κόμματα. Η κατάντια να συγκροτούνται πλειοψηφίες από βουλευτές που δεν έχουν την έγκριση του λαού βαραίνει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού κοινοβουλίου.
Και ο κ.Τσίπρας το τερμάτισε.
Δείγματα γραφής είχε δώσει με τη μεταγραφή της κυρίας Παπακώστα και της κυρίας Μεγαλοοικονόμου. Και σήμερα αναζητά άλλους πέντε. Προσέξτε! Όχι πέντε που θα συμφωνούν σε μια επιμέρους απόφαση, σε ένα νομοσχέδιο ή σε μια συμφωνία. Αλλά πέντε που θα του δώσουν λευκή επιταγή να συνεχίσει να κυβερνά. Με αυτή την ηθική, όμως, η χώρα δεν μπορεί να πάει πουθενά.
Οι μεταγραφές, Δευτέρα αλλού – Τρίτη εδώ, δεν επιτρέπονται ούτε στο ποδόσφαιρο. Δεν μπορείς την Κυριακή στο Πρωτάθλημα να παίζεις σε μία ομάδα και την Τετάρτη στο κύπελλο να παίζεις σε μια άλλη.
Στη Βουλή όμως γίνεται!
Τέσσερα χρόνια πολεμάς τον αμοραλισμό και τον λαϊκισμό και όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού δίνεις ψήφο εμπιστοσύνης.
Επιβαρυντικό στοιχείο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια Βουλή που έχει συγκροτηθεί με βουλευτές εκλεγμένους με λίστα και όχι με σταυρό. Γιατί σας θυμίζω ότι οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του ’15 έγιναν με λίστα.
Τα κόμματα, τότε, αποφάσισαν ποιοι θα είναι βουλευτές και σήμερα έχουμε 20 βουλευτές που παίζουν μουσικές καρέκλες.
Στη δική μας ηθική δεν πρέπει να επιτρέπεται σε έναν βουλευτή να αλλάζει κοινοβουλευτική ομάδα διάρκεια μιας θητείας.
Και, σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, το δικό σας καταστατικό, εξ όσων γνωρίζω, πάει ακόμα μακρύτερα.
Ζητάτε την παράδοση της έδρας από όσους ψηφίζουν κόντρα στην κομματική γραμμή.
Αλλά προφανώς τα δικά σας – δικά σας και τα δικά μας – δικά σας.
Τι συζητάμε όμως; Συζητάμε αν θα δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Όχι δεν θα δώσουμε!
Καταψηφίζουμε την κυβέρνηση, γιατί απέτυχε στα περισσότερα SOS κεφάλαια της χώρας:
– Το κόμμα συνεχίζει να αλωνίζει στη δημόσια διοίκηση
– Οι θεσμοί της δικαιοσύνης και των Ανεξάρτητων Αρχών, πλήττονται από παρεμβάσεις
– Η παιδεία ζει κάτω από την μπότα των ιδεοληψιών
– Η ασφάλεια στις γειτονιές είναι κενό γράμμα ή μάλλον κενό… τμήμα.
Και μιλώ γι’ αυτά που δεν απαιτούν χρήματα, παρά μόνο θέληση.
Γιατί δεν θέλουμε χρήματα για να πάψουν οι αστυνομικοί να τρώνε ξύλο στην Πατησίων από διάφορους μασκοφόρους, που προστατεύουν τους εμπόρους ναρκωτικών και χρησιμοποιούν το πανεπιστήμιο για καταφύγιο.
Δεν θέλουμε χρήματα για την αξιοκρατία από τις ανεξάρτητες αρχές, μέχρι τις διευθύνσεις στα υπουργεία.
Δεν θέλουμε χρήματα για να συνδέσουμε τις σχολές μας με την αγορά εργασίας για να πάψουν να βγάζουν άνεργους με πτυχία.
Δεν θέλουμε χρήματα για την ανάπτυξη της παιδείας μας και σε τομείς έξω από τον περιορισμένο ορίζοντα ιδεοληπτικών πολιτικών.
Δεν θέλουμε χρήματα για να δώσουμε δικαίωμα ψήφου στα παιδιά που έφυγαν τα χρόνια της κρίσης.
Δεν θέλουμε χρήματα, μυαλό θέλουμε!
Παράλληλα, υπάρχει η απαίτηση για δικαιότερη φορολογία και λιγότερες εισφορές.
Οι πολίτες εξακολουθούν να είναι θυμωμένοι. Οι φόροι είναι υψηλοί, οι μισθοί χαμηλοί. Η γραφειοκρατία και ο κομματισμός πνίγουν κάθε δημιουργική δράση.
Και σε όλα αυτά δεν απαντάτε. Το μοντέλο σας είναι ίδιο με το παλιό.
Εμείς όμως θέλουμε μια κοινωνία στην οποία για να πετύχει κανείς δεν θα χρειάζεται κομματικό σπρώξιμο, δημόσιες σχέσεις και περιουσία, αλλά προσπάθεια και δουλειά.
Κατηγορώ λοιπόν τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο δρόμος που επιλέξατε, κ. Τσίπρα, είναι λάθος. Η συμπεριφορά του κ. Καμμένου επέβαλε να είχατε πάρει πολύ νωρίτερα τις αποφάσεις σας, αλλά θέλατε μέχρι τέλους να παίζετε σε διπλό ταμπλό.
Και για τους αριστερούς (ας το δεχτούμε αυτό αν και ο κ.Λυκούδης έχει πολλές ενστάσεις για τον ορισμό που δίνεται στην λέξη αριστερός). Για τους αριστερούς λοιπόν – ΣΥΡΙΖΑ και για τους ακροδεξιούς – ΑΝΕΛ. Και με τους πολιτικοποιημένους. Και με τους ψεκασμένους.
Ακούω κάποιους να λένε: μα αν ο κ.Τσίπρας δεν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης πώς θα λυθεί το πρόβλημα με την γειτονική μας χώρα; Πώς θα αλλάξουμε το Σύνταγμα;
Σε ένα παλιότερο διαφημιστικό σποτ εμφανιζόταν ένας μικρός Αλέξης με σπασμένο το αριστερό του χέρι και ένας κύριος δίπλα του έδινε την υπόσχεση ότι θα τον μάθει να γράφει και με το δεξί. Γελούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ με το σποτ του κ. Καμμένου.
Έτσι αντιλαμβάνεσθε τον ρόλο του πρωθυπουργού; Σήμερα με το αριστερό χθες με το δεξί, αύριο με ένα δανεικό χέρι; Και ο εγκέφαλος τι κάνει; Συσσωρεύει λάθη που για να διορθωθούν κάποιοι πρέπει να θυσιάσουν τα κόμματα τους; Και συχνότερα κάτι ανώτερο: Την αξιοπρέπεια τους; Το παρελθόν τους, τις υποσχέσεις τους.
Εμείς δεν είμαστε πρόθυμοι. Εμείς ΔΕΝ σας δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης. Θα επιμείνουμε ότι η χώρα έχει ανάγκη από μια μεγάλη αλλαγή, να γράψουμε νέες σελίδες και όχι να αντιγράψουμε τις χειρότερες παλιές.
