Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα ευγνωμονεί την εποχή μας, καθώς τον βγάλαμε από τη δύσκολη θέση να αναζητήσει, να βρει, να απομονώσει και να φωτίσει, μια στιγμή στη διαδρομή των τρεχουσών γενεών του πλανήτη, που καθόρισε εκκωφαντικά το μέλλον το οποίο πήρε τη σκυτάλη.
Η Συρία. Ο Εμφύλιος. Ο Άσαντ.
Καμία άλλη στιγμή, στο διεθνές μωσαϊκό, την τελευταία δεκαετία, δεν εικονοποίησε τόσο εμβληματικά τη… στροφή της Ιστορίας.
Ο πεισματάρης Μπασάρ αλ Άσαντ, άντεξε στην πίεση της, λεγόμενης, Αραβικής Άνοιξης. Άντεξε την πίεση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Άντεξε τον πόλεμο φθοράς από το Ισραήλ και την Τουρκία. Και φυσικά, άντεξε στην επέλαση των ψυχοπαθών του Ισλαμικού Κράτους.
Όλα αυτά, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της εποχής μας, τα κατάφερε χάρη σε έναν άνθρωπο και… μια ιδέα.
Ο άνθρωπος, είναι φυσικά ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ρώσος Πρόεδρος έπαιξε τα ρέστα του στη Συρία, γύρισε… το ματσάκι που έμοιαζε χαμένο, εδραιώθηκε στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και τελικά… έδιωξε τους Αμερικανούς, μετά την πρόσφατη σχετική απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ.
Η ιδέα, είναι ο χριστιανισμός. Ο Άσαντ έμοιαζε ένα από τα τελευταία οχυρά της χριστιανοσύνης, απέναντι στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους συμμάχους τους. Ο πρώτος που κατάλαβε το διακύβευμα ήταν ο Πάπας Φραγκίσκος. Και με εκστρατεία συνείδησης στο Twitter, φρέναρε την επίθεση των Αμερικανών του Μπαράκ Ομπάμα, που θα ξερίζωνε το καθεστώς Άσαντ από την εξουσία.
Ο χριστιανισμός, ήταν ένα από τα διακυβεύματα που κλήθηκε να υπερασπιστεί και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, η πολιτική ηγεμονία του οποίου στη Ρωσία, εδραιώθηκε κατά μεγάλο μέρος στην Ορθοδοξία.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στις σημερινές εξελιξεις, με τους Κούρδους να αποχωρούν, και να ανοίγουν την πόρτα στον Άσαντ. Δηλαδή, στον Πούτιν. Επομένως, και στους… Φρουρούς της Επανάστασης του Ιράν.
Η αναστροφή της πραγματικότητας που μας κληρονόμησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, σε… όλο το μεγαλείο της.
