Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
Πηγή: hellasjournal.com
Η παραίτηση του υπουργού Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζιμ Μάτις, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για τους παροικούντες την Ουάσιγκτον. Εδώ και πολλούς μήνες, όταν ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ενημέρωσε τον επικεφαλής του Πενταγώνου ότι απαιτεί την εκπόνηση ενός σχεδίου αποχώρησης από τη Συρία, οι σχέσεις τους ήταν στο ναδίρ.
Ο στρατηγός “τρελαινόταν” για το γεγονός ότι ο προϊστάμενός του δεν αντιλαμβανόταν τις συνέπειες αυτής της αποχώρησης. Ο κ. Μάτις αναγκαζόταν να απαντά αρνητικά στα αιτήματα του Αμερικανού πλανητάρχη, διότι τα θεωρούσε παράλογα και πίστευε ότι η υλοποίησή τους θα έθετε σε κίνδυνο τα στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής.
Πρόκειται για μία πολύ βαριά κατηγορία, που εξόργισε τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος -φερόμενος για μία ακόμα φορά ως “παιδί” που του πήραν το γλυκό- ανακοίνωσε χθες ότι ο υπουργός Άμυνας, φεύγει την 1η Ιανουαρίου και όχι τον Φεβρουάριο, όπως είχαν συμφωνήσει. Μετά την ανακοίνωση της απόσυρσης από τη Συρία και την παραίτηση του παρασημοφορημένου υπουργού-στρατηγού, άνοιξαν στόματα στην Ουάσιγκτον. Πολύ σημαντικοί παράγοντες του αμερικανικού συστήματος, δεν έκρυψαν την οργή τους, διότι αυτό καθ’ αυτό το σύστημα, ήταν ήσυχο με τον Μάτις στο τιμόνι του Πενταγώνου.
Πίστευαν ότι μπορούσε να “χαλιναγωγεί” τον μόνιμα θυμωμένο και εκνευρισμένο πρόεδρο της Αμερικής. Αμερικανοί πολιτικοί και των δύο κομμάτων έσπευσαν να υμνήσουν τον παραιτηθέντα υπουργό και να υπογραμμίσουν τους φόβους τους ότι η χώρα έχει πάρει λάθος δρόμο. Αξίζει να σημειωθεί ως σημαντικό γεγονός, ότι ένας εξ αυτών, ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκράχαμ, που παρέμεινε -θα έλεγα- ο μοναδικός πραγματικός υποστηρικτής του κ. Τραμπ στο Κογκρέσο, στράφηκε με «βίαιο» λόγο εναντίον του, λέγοντας ότι η απόφαση για αποχώρηση από τη Συρία είναι ένας «λεκές» για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η λάθος απόφαση του κ. Τραμπ, η οποία -όπως υποστηρίζουν πολιτικοί και αναλυτές- αντιστρατεύεται τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, έφερε στο προσκήνιο θεωρίες συνωμοσίας, που έτειναν να ξεχαστούν, με πιο βασική αυτή που θέλει τον Βλαντιμίρ Πούτιν, μέσω του Ταγίπ Ερντογάν, να επιβάλλει την αποχώρηση στον Αμερικανό πρόεδρο, υπό την απειλή απωλειών αμερικανικών ζωών στη Συρία.
Αυτή η θεωρία έρχεται να προστεθεί σε άλλες που ο εισαγγελέας Μιούλερ θεωρεί αληθινές και πραγματικές, ότι ο Ντόναλντ Τραμπ, μέσω των συνεργατών του, βρισκόταν προεκλογικά σε συνεννόηση με τον ίδιο τον πρόεδρο της Ρωσίας. Εάν ο κ. Μιούλερ παρουσιάσει έστω και μία γνήσια απόδειξη, ο σημερινός πρόεδρος σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είναι παρελθόν για τον Αμερική. Διότι υπεισέρχεται και το στοιχείο της «προδοσίας» της Πατρίδας, που θεωρώ πως είναι αδύνατο να αποδειχθεί, αν και αυτή η χώρα πάντα θα μας εκπλήσσει, καθώς είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για το πως …«τρώει» κανείς τα παιδιά του.
Ο τρόπος της αντίδρασης ακόμα και των κομματικών φίλων του κ. Τραμπ, έδειξε ότι ο σημερινός πρόεδρος κινδυνεύει να χάσει και τους τελευταίους υποστηρικτές του, σε μία πόλη που δεν συγχωρεί κυρίως τους ασεβείς στους ήρωες του αμερικανικού Έθνους. Και ο Τζέιμς Μάτις είναι ένας εξ αυτών. Τον έβλεπαν ως τον προστάτη των Ενόπλων Δυνάμεων και του αμερικανικού Συντάγματος. Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί, είναι ότι λόγω της στάσης του στο θέμα του Ιράν, όταν διαφώνησε με τον πρώην πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, ο τελευταίος τον έστειλε σπίτι του.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν σωστός. Λένε πως η απόφαση του κ. Τραμπ για την απόσυρση από τη Συρία δεν μπορεί να είναι ένα καπρίτσιο ενός παρανοϊκού ανθρώπου, που ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι περιτριγυρίζεται από εχθρούς. Όλους απασχολεί το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να τον μεταπείσει ούτε ο γαμπρός του, ο οποίος είναι ο «προστάτης» του Ισραήλ στο Λευκό Οίκο.
Η δύναμη εκείνη, που τον ανάγκασε να χαρίσει τη Συρία στη Ρωσία και το Ιράν και να προδώσει τους Κούρδους, που είναι οι πιο γνήσιοι σύμμαχοι των Αμερικανών στην ευρύτερη περιοχή, φαίνεται ότι είναι πιο ισχυρή και από το κατεστημένο της Ουάσιγκτον…
Αλλά, αυτή η δύναμη μπορεί να είναι και η ξεροκεφαλιά του. Είναι αδιανόητο και να σκεφθεί κανείς ότι εκτελεί υπηρεσία ξένης χώρας. Η συνωμοσιολογία πρέπει να έχει και όρια… Εκτός αν μας διαψεύσουν τα γεγονότα…
