Του Νίκου Φυλάγγελου
Τη σχετική ρήση της λαϊκής εμπειρίας, την έχουμε όλοι μας ακούσει, έστω μια φορά.
Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια.
Η επέτειος θανάτου του Χρήστου Λαμπράκη, στις 21 Δεκεμβρίου του 2009, έρχεται να ιντριγκάρει ενοχλητικά τη μνήμη.
Ένας άνθρωπος, ένα επώνυμο, μια διαδρομή εμβληματικής υπεροχής και κουλτούρας.
Μπροστά στην ασκητική φιγούρα του, και τη φυσική ευπρέπεια που εξέπεμπε, ακόμη και ο όρος “διαπλοκή”… μαλακώνει.
Ένας άνθρωπος που επένδυσε στη πολιτιστική και διδακτική διάσταση των ΜΜΕ.
Προτάσσοντας την ποιότητα και την αισθητική, χωρίς να κάνει εκπτώσεις.
Σε δύσκολες εποχές, τότε που τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα χόρευαν το τανγκό της διαπλοκής με την πολιτική εξουσία, ειδικά τη σκοτεινή και αποκρουστική περίοδο Σημίτη, ο Χρήστος Λαμπράκης έμοιαζε ως η νηφάλια σταθερά όλων.
Ο “καλλιτεχνικός διευθυντής” του “συστήματος”.
Με έμφαση στην τέχνη, όχι στη γραφειοκρατία.
Χωρίς τον Χρήστο Λαμπράκη, και άλλους μεγάλους σαν εκείνον, τα ελληνικά ΜΜΕ στερήθηκαν καπεταναίους.
Και γέμισαν… γύφτους.
Με τα αυτονόητα, ορατά αποτελέσματα, μιζέριας, ξεπεσμού και κατάντιας.
