Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Στην αλλόκοτη πολιτική σκηνή αυτής της χώρας που βρίσκεται σε καθεστώς ξένης εξάρτησης γίνονται καθημερινά πράγματα που δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε και μας προβληματίζουν, για να μην πω μας εξοργίζουν. Αυτά που βλέπουμε δεν εξηγούνται με βάση την καθιερωμένη πολιτική ορολογία που γνωρίζαμε έως σήμερα και τις ιδεολογικές ετικέτες Αριστεράς – Δεξιάς. Εξηγήστε μου, λοιπόν: Πώς είναι δυνατόν ο Τσίπρας να υπογράφει ανενόχλητος, χωρίς καμία προηγούμενη κοινοβουλευτική διαβούλευση, το Σύμφωνο του Μαρακές για τη Μετανάστευση που (α) καθιερώνει την απρόσκλητη… επίσκεψη από χώρα σε χώρα ως «ανθρώπινο δικαίωμα» των λαθροεποίκων και (β) ποινικοποιεί ως ρατσιστική κάθε αντίθετη άποψη;
Πώς είναι δυνατόν να κλείνει το μάτι σε αυτό το τερατούργημα η αξιωματική αντιπολίτευση της Ν.Δ., αντί να έχει κρεμάσει τον πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ στα μανταλάκια; Πώς είναι δυνατόν, χωρίς να ανοίγει μύτη, να συνυπογράφει η Ελλάδα, που έχει το σοβαρότερο πρόβλημα λαθρομετανάστευσης στη νοτιοανατολική Ευρώπη, τη μελλοντική εθνοκτονία της στο όνομα του… ανθρωπισμού και να απέχουν χώρες όπως η Αμερική, η Ρωσία, η Βρετανία, η Αυστραλία, η Πολωνία, η Ιταλία, ακόμη και η γειτονική μας Βουλγαρία; Ποια αόρατη δύναμη υποχρεώνει τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ακόμη και τις υποτιθέμενες πατριωτικές, να υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενιών και να συνομολογούν στην εξάλειψη του ελληνικού έθνους;
Η Γερμανία, αγαπητοί μου, και μόνον η Γερμανία. Αυτή λύσσαξε για να υπάρχει ευρωπαϊκή συμμετοχή στο κατάπτυστο «Σύμφωνο για τη μετανάστευση». Και η συμμόρφωση των σύγχρονων δωσίλογων στις επιθυμίες του Βερολίνου είναι η απάντηση στα όσα παράξενα δεν σας «δένουν». Τα έγραψε προχθές με τον δικό του τρόπο ο Φαήλος Κρανιδιώτης: «Φυλάνε τσίλιες τα πριγκιπόπουλα της Κεντροδεξιάς για να τελειώσει ο Τσίπρας τη βρομοδουλειά στο Σκοπιανό και στον λαθροεποικισμό. Κοινό αφεντικό, κοινές πολιτικές…»
Δυστυχώς, μερικά πράγματα σε αυτόν τον τόπο δεν αλλάζουν. Και απλά επαναλαμβάνονται με άλλη μορφή. Ο δωσιλογισμός δεν έχει πλέον κομματική προτίμηση. Είναι οριζόντιος και διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα. Τώρα που έρχονται οι γιορτές σάς συνιστώ να διαβάσετε και να διαδώσετε, προσφέροντάς τα ως χριστουγεννιάτικα δώρα σε φίλους, δύο σημαντικά βιβλία που εκδόθηκαν πρόσφατα.
Δεν έχω τολμήσει ποτέ στα χρόνια της δημοσιογραφικής παρουσίας μου ανάλογη σύσταση, αλλά αποφάσισα να κάνω την εξαίρεση σε μια προσπάθεια να συμβάλω στην κατανόηση των όσων μας συμβαίνουν τα τελευταία, μοιραία για την πορεία του Ελληνισμού, χρόνια.
Το πρώτο βιβλίο έχει τίτλο «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 1940-44» (εκδόσεις Πατάκη) και αφορά την αφήγηση του δεξιού αντιστασιακού Γιώργου Παππά για το έπος της Αλβανίας και τα πέτρινα χρόνια της γερμανικής Κατοχής. Ο Γιώργος Παππάς, θερμός πατριώτης αλλά και ευπατρίδης, ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της (μη ΕΑΜικής) «Εθνικής Δράσης», της σπουδαιότερης ίσως «μη αριστερής» αντιστασιακής οργάνωσης, μετά τον ΕΔΕΣ, που σε αντίθεση με τη «Δράση» ξεκίνησε ως αντιβασιλικός ένοπλος φορέας.
Στην καθηλωτική αφήγησή του, που περιβάλλεται από πλήθος ιστορικών επεξηγηματικών σημειώσεων, θα διαπιστώσετε την αγωνία ενός πραγματικού Ελληνα αγωνιστή που παλεύει με κίνδυνο της ζωής του για την απελευθέρωση της πατρίδας, το μίσος και την απέχθειά του για τον κατακτητή, τη μεγάλη επιφύλαξη για τον ρόλο της Βρετανίας και του ΕΑΜ, αλλά και τη βαθύτατη απαξίωση (από έναν δεξιό!) για όσους πήγαν να χρησιμοποιήσουν ως πρόσχημα την… «κομμουνιστοφαγία» προκειμένου να νομιμοποιήσουν τον δωσιλογισμό και τη συνεργασία με τους Γερμανούς. Θα καταλάβετε, επίσης, πολλά για τον προδοτικό ρόλο κάποιων εφημερίδων της Κατοχής (που εξακολουθούν να βγαίνουν έως σήμερα), αλλά και για την προδοτική αποστολή πολιτικών, όπως ο… παππούς Πάγκαλος, που έγιναν εντολοδόχοι των ναζί. Με ονόματα και διευθύνσεις. Μαρτυρίες από έναν δεξιό και βασιλόφρονα, επαναλαμβάνω, και κρατήστε το αυτό.
Το δεύτερο βιβλίο που αναφέρεται στο σήμερα έχει τίτλο «Στρατηγικές επιβίωσης του Ελληνισμού» και είναι μια ενδιαφέρουσα καταγραφή των κινδύνων που αντιμετωπίζει σήμερα το έθνος, από τον συνάδελφο και συγγραφέα Νίκο Ιγγλέση. Δεν θα σταθώ στην προτεινόμενη λύση (επιστροφή στο εθνικό νόμισμα) γιατί σηκώνει πολλή κουβέντα και έχει ασφαλώς αδύναμα σημεία. Συγκρατώ, όμως, τις πολύ εύστοχες διαπιστώσεις για τις εθνικές απειλές που ενισχύονται από τη δανειακή ομηρία μας και για την ντε φάκτο κατάργηση των ιδεολογικών συνόρων στην κλίμακα Αριστερά – Δεξιά.
«Παρόλο που στη συνείδηση των πολιτών εξακολουθούν να υπάρχουν τα ιδεολογικά κατάλοιπα άλλων εποχών, είναι φανερό ότι μια νέα διαχωριστική γραμμή τέμνει οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Στη μία πλευρά βρίσκονται οι υπηρέτες ξένων αφεντάδων και στην άλλη οι πολίτες που θέλουν να υπερασπιστούν τη ζωή τους και τα παιδιά τους, το σπίτι τους και το βιος τους, την αξιοπρέπεια και την πατρίδα τους».
Το είπε σε πέντε γραμμές ο Ιγγλέσης. Από τη μία οι σύγχρονοι δωσίλογοι, υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης και των Γερμανών, και, από την άλλη, όλοι εμείς που σεβόμαστε αυτή τη χώρα που γεννηθήκαμε. Καλή συνέχεια στην ανάγνωση!..
