Του Νίκου Φυλάγγελου
Χατζηδάκης, Μητσοτάκης, Θεοδωράκης.
Μια όμορφη, και αισιόδοξη εικόνα, που θα γινόταν ακόμη πιο όμορφη και αισιόδοξη, αν προσέθετε κανείς δίπλα τον Αλέξη Τσίπρα, τη Φώφη Γεννηματά, τον Βασίλη Λεβέντη, τον Πάνο Καμμένο.
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του συναινετικού και μετριοπαθούς αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας, είχαμε την ευκαιρία να… μελαγχολήσουμε για την άβολη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στον δημόσιο βίο.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα η οποία, εν μέσω Μνημονίων, παραδόθηκε στον εθνικό διχασμό.
Δεν κατάφερε να βρει ένα ελάχιστο σημείο πολιτικής συνεννόησης και συναίνεσης.
Κυρίως επειδή, μετά τις εκλογές του 2009, στον δημόσιο βίο επικράτησαν τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Υστερικές φυσιογνωμίες με χρόνια συμπλέγματα, που έβγαλαν τα απωθημένα προσωπικής δικαίωσης και αυτο-αποθέωσης, στο… σαρκίο μιας χώρας με φυσική τάση προς τον διχασμό και την εμφύλια σύγκρουση.
Αυτό είναι ένα μεγάλο, παράλληλο έγκλημα της εποχής των εγκληματικών Μνημονίων.
Και δυστυχώς, διαπερνά οριζόντια το κομματικό σύστημα.
Όλοι αυτοί οι εισοδηματίες του εθνικού διχασμού, του μίσους και της τύφλωσης, θα είναι ισοβίως υπόλογοι για το μεγάλο κακό που προκάλεσαν στο έθνος.
Και από την ετυμηγορία της Ιστορίας, δεν θα τους γλυτώσει ο αποκρουστικός… νόμος περί ευθύνης υπουργών.
