Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Για τον Σταύρο Θεοδωράκη μπορεί να διατυπώσει κανείς όσες πολιτικές αντιρρήσεις θέλει- και το ΑΠ το έχει κάνει. Ένα δεν μπορεί να του αμφισβητήσει: ότι δημιούργησε ένα πολιτικό κίνημα εξ αρχής και το έφερε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, πρωτίστως με την ισχυρή βούλησή του να κινήσει τα πράγματα στην κατεύθυνση που πίστευε ο ίδιος.
«Μια τηλεοπτική εκπομπή έγινε κόμμα» είπε ο συνήθης βερμπαλιστής Βαγγέλης Βενιζέλος όταν ο Σ. Θ. ανακοίνωσε ότι ιδρύει το Ποτάμι. Στην πραγματικότητα ο Σταύρος άφησε μια τηλεοπτική εκπομπή για να ιδρύσει κόμμα.
Αν η πολιτική προσπάθεια στον εκλογικό στίβο έχει το ίδιο επιτυχές αποτέλεσμα με την επαγγελματική επιτυχία στην πολιτική δεν έχει κριθεί ακόμη. Πάντως ως τώρα το Ποτάμι δεν έχει χάσει εκλογή και από την ίδρυσή του μετέχει στο εθνικό και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προφανώς διεκδικεί την ανανέωση της παραμονής του το 2019.
Με τον Θεοδωράκη όμως συνέβη κάτι παράδοξο: ενώ όταν εμφανίσθηκε στην πολιτική σκηνή του καταλόγιζαν ότι «τον στηρίζουν τα μίντια της διαπλοκής», οι πρώτοι που τον εγκατέλειπαν ήταν αυτοί. Άρα, αν τον στήριζαν για να τον ελέγχουν όπως ήταν ο υπαινιγμός, η εγκατάλειψη δείχνει ότι δεν κατέστη δυνατός ο έλεγχος.
Αυτό αναδείχθηκε όταν ήλθε στο προσκήνιο η λύση του Μακεδονικού. Ο Σταύρος τάχθηκε υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όπως κάθε λογικός άνθρωπος και ιδίως κάθε προοδευτικός πολιτικός που διεκδικεί κεντροαριστερή ταυτότητα. Αντίστοιχο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος, που δεν ακολούθησε- ούτε σ’ αυτό- την ταύτιση της Γεννηματά με τον Μητσοτάκη.
Με τον Θεοδωράκη ήταν κάπως πιο σύνθετα τα πράγματα. Κάποιοι θεωρούσαν ότι ο Κυριάκος τον έχει στο τσεπάκι, μέσω της Φώφης της οποίας οι προθέσεις προσανατολισμού του «νέου φορέα» -την ηγεσία του οποίου δεν κατάφερε να πάρει ο Σταύρος-, ήταν φανερές: Διαπλοκή, ΝΔ και ξερό ψωμί.
Ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους της αποχώρησής του. Αν ήθελε να πάει στη Δεξιά, πήγαινε μόνος του -δεν ήταν ανάγκη να τον οδηγήσει σαν λάφυρο η κυρία.
Ήθελε; Προφανώς όχι. Παρότι υπήρξαν βουλευτές του που ειτε έσπευσαν στη ΝΔ, είτε προτίθενται να το κανουν- και ζητούν να τους ακολουθήσει ολόκληρο το κόμμα.
Κανένας πολιτικός αρχηγός δεν θέλει να τον τσουβαλιάζουν με τον έναν ή με τον άλλον. Αυτό που θέλει ο επικεφαλής του Ποταμιού είναι η διασφαλίσει την παρουσία του κόμματός του στην επόμενη Βουλή. Άρα έχει κάθε λόγο να προτάξει την αυτονομία του και τις διαφορές του με τους άλλους, για να διευρύνει το κοινό που τον ακολουθεί από την πρώτη μέρα του στην πολιτική.
Επειδή μπορεί να είναι νέος στην πολιτική, αλλά είναι παλιός στην παρακολούθηση της πολιτικής, φρόντισε να το κλείσει αυτό το θέμα στο ανώτατο δυνατό επίπεδο: στο συνέδριό του. Δεν εμπόδισε την κατάθεση πρότασης για συνεργασία με τη ΝΔ. Αλλά απορρίφθηκε πανηγυρικά. Και οι αποφάσεις των συνεδρίων δεσμεύουν τις ηγεσίες.
Αυτή εξέλιξη συνδυάσθηκε από ορισμένους στη ΝΔ με την πρόθεση υπερψήφισης της λύσης στο Μακεδονικό και προκάλεσε φόβο … συνύπαρξης του Θεοδωράκη με τον Τσίπρα. Ειδικά όταν άρχισε να τίθεται το θέμα της απομάκρυνσής του Καμμένου και αναζήτησης νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας στη σημερινή Βουλή. Με τον Θεοδωράκη μέσα, ήταν σίγουρη.
Η αλήθεια είναι ότι ο Σταύρος έχει καλή χημεία με τον Αλέξη Τσίπρα. Όσες φορές τα λένε μεταξύ τους το κλίμα είναι καλό και στη Βουλή ο Πρωθυπουργός τιμά τον επικεφαλής του Ποταμιού. Άλλωστε και ο ίδιος χωρίς να ανακόπτει την αντιπολιτευτική του διάθεση, λειτουργεί συνθετικά με τις προτάσεις του.
Μεταξύ μας, πολιτικά είναι πιο κοντά στον Τσίπρα από ό,τι στον Μητσοτάκη, και λόγω προσωπικής πολιτικής -και ταξικής- προέλευσης. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για αμοιβαία εκτίμηση των αυτοδημιούργητων απέναντι σε έναν κληρονόμο. Η όποια όσμωση Θεοδωράκη – Τσίπρα έρχεται σε αντίθεση με τον φεουδαρχισμό του Νεομητσοτακισμού.
Έτσι τα δημοσκοπικά «μηχανάκια» που ως εκείνη την ώρα είχαν κουρδιστεί να δείχνουν ότι Ποτάμι μπαίνει – δεν μπαίνει στη Βουλή, άρχισαν να το αποκλείουν από χέρι. Εκ παραλλήλου οι συνήθεις τελάληδες του Κυριάκου έβαλαν στο σημάδι προσωπικά τον Θεοδωράκη -με τον χολερικό τρόπο τους. Ή μεθ’ ημών ή καθ’ ημών.
Παρότι ο ίδιος επανέλαβε ότι το κόμμα του θα κατεβεί αυτόνομο στις εκλογές – αφού είχε αποκλείσει ότι θα έμπαινε πριν από αυτές σε συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ- κάποιοι άρχισαν να τον χρίζουν πότε υπουργό του Μητσοτάκη και πότε βουλευτή επικρατείας. Ακόμη και η στήριξη του στον Κ. Μπακογιάννη στο Δήμο Αθηναίων ερμηνεύθηκε ως ένδειξης προσέγγισης με τον πρόεδρο της ΝΔ, ενώ μάλλον το αντίθετο συνάγεται.
Για δούμε την εικόνα από μακριά: Ένας συγκεκριμένος μηχανισμός από το εσωτερικό της ΝΔ κινητοποιείται όχι μόνο για να στερήσει το δικαίωμα του Θεοδωράκη να επιλέγει ως επικεφαλής κόμματος κάθε φορά τους συνομιλητές, τις συμμαχίες και τις τοποθετήσεις του -με τα δικά τού κριτήρια κατά περίπτωση -αλλά και για τον βάλουν στο κάδρο του Κυριάκου. Αν όχι γιατί τον έχουν σε εκτίμηση, για να μην μένει ανοιχτό το ενδεχόμενο μέλλουσας σύμπραξης με τον Τσίπρα.
Ο επικεφαλής του Ποταμιού θα ήταν αφελής αν -στις παραμονές μιας εκλογικής αναμέτρησης, εν όψει της οποίας ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους δεν έχει αποφασίσει πού θα ρίξει την ψήφο του , παραιτηθεί από το πλεονέκτημά του να απευθυνθεί προνομιακά σ’ αυτούς. Μεταξύ των οποίων το ενδεχόμενο να καταλήξουν στη ΝΔ είναι μάλλον εξαιρετικά περιορισμένο.
Ο Θεοδωράκης είναι υποχρεωμένος από τα πράγματα να πάει στις εκλογές αυτόνομα και να αναδείξει το όφελος που είχε η Βουλή αυτά τα χρόνια από ένα κόμμα σαν το Ποτάμι. Όσοι προσπαθούν να τον εκτρέψουν από αυτή την πορεία – με τη μέθοδο του εκμαυλισμού που ήδη εφαρμόζεται σε κάποιους βουλευτές του που παραχάραξαν τη λαϊκή εντολή- δείχνουν ότι αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν. Δεν έχει κανέναν λόγο να τους κάνει το χατίρι…
