Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Θα είμαι ειλικρινής: Δεν με αφήνει ασυγκίνητο ο προβληματισμός που διατυπώνουν αληθινοί πατριώτες για το επικείμενο κύμα σκανδαλολογίας που ήδη διανύει τα πρώτα του «μίλια»: «Μα έτσι θα πάμε; Διχασμένοι;» ρωτάνε και προσθέτουν: «Δεν βλέπουμε τι συγκλονιστικοί κίνδυνοι απειλούν την πατρίδα μας μέσα στο 2019; Η Ιταλία είναι βόμβα που, αν τυχόν σκάσει, θα μας πάρει μαζί της. Το Brexit δεν προβλέπεται ανώδυνο. Η Ακροδεξιά σαρώνει στον Βορρά. Και εμείς θα ασχολούμαστε με το παρελθόν; Με τις φρεγάτες του Γιάννου και το C4I του Σημίτη;».
Δεν βρίσκω παράλογη αυτή την οπτική. Ειδικώς όταν διατυπώνεται από ανιδιοτελείς ανθρώπους. Διότι υπάρχουν και ιδιοτελείς που λένε τα ίδια πράγματα. Ιδιοτελείς που με πρόσχημα τη νέα φάση της κρίσης την οποία τυχόν θα διέλθει η παγκόσμια οικονομία προωθούν την ιδέα της γενικής αμνηστίας για τα σκάνδαλά ΤΟΥΣ και διακινούν την ιδέα του μεγάλου συνασπισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝ.ΑΛ. Αυτούς πραγματικά δεν τους ακούω! Τους αγνοώ. Τους άλλους όμως, που θυμούνται τι συντρίμμια άφησαν πίσω τους το 1989, το 1993, το 2010, οι εξεταστικές, τα ειδικά δικαστήρια και οι ανακρίσεις, ναι. Τους προσέχω. Με σεβασμό. Κυρίως όταν αναφέρονται στο σκέλος των επιπτώσεων που ενδεχομένως έχει η σκανδαλολογία στην οικονομία και στο επενδυτικό κλίμα.
Ωστόσο -θα είμαι και πάλι ειλικρινής- οφείλω να ρωτήσω και εγώ με τη σειρά μου: «Πράγματι, έτσι θα πάμε;» Θα υποψιαζόμαστε ότι κάποιοι έκλεψαν δημόσιο χρήμα, ζημίωσαν το Δημόσιο, ενθυλάκωσαν για λογαριασμό των κομμάτων τους μίζες, έδιωξαν ξένους επενδυτές, λέρωσαν τη διεθνή εικόνα της χώρας, ευθύνονται βαριά για τη χρεοκοπία και θα υποκριθούμε ότι δεν είδαμε τίποτε; Οτι δεν καταλάβαμε τίποτε; Οτι δεν ακούσαμε τίποτε; Θα ξέρουμε ότι έπεφταν οι μίζες γύρω μας σαν το χαλάζι και θα λέμε σαν τον Σημίτη ότι αυτό είναι «κοινωνικό φαινόμενο»; Αλήθεια, έτσι σκοπεύουμε «να πάμε παρακάτω»;
Υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι αυτή είναι αρμοδιότητα μιας ανεπηρέαστης Δικαιοσύνης που δεν μετέχει σε κομματικές σκοπιμότητες και παιχνίδια, απαντώ: Επ’ ουδενί δεν μπορούμε έτσι να πάμε παρακάτω. Γιατί αν πάμε έτσι παρακάτω, σύντομα θα ξαναπάθουμε ό,τι μας συνέβη παραπάνω. Αν πάμε έτσι παρακάτω, να μην παραπονεθούμε αν αύριο, πέντε χρόνια μετά, 10 χρόνια μετά, κάποια άλλα λαμόγια του μέλλοντος πάρουν θάρρος και ορμήσουν πάνω στη δημόσια περιουσία.
Αν έμειναν ατιμώρητοι οι τυχόν υπεύθυνοι της χρεοκοπίας, όταν η χώρα βοούσε, γιατί να φοβηθεί κάποιος στο μέλλον να βάλει το χέρι στο χρηματοκιβώτιο; Τι θα τον φοβίσει; Τι θα τον αποτρέψει; Η γενική αμνηστία του 2019 όπως εισηγούνται κάποιοι; Φοβάμαι πως όχι. Ακόμη και αν οι πολιτικοί το θέλουν, ακόμη και αν οι πολιτικοί συνεννοηθούν, ακόμη και αν το σύστημα επιθυμεί «ελεγχόμενη έκρηξη» και «δημιουργική καταστροφή», είναι αποστολή των δικαστών να αψηφήσουν τις νουθεσίες και τις απειλές και να κάνουν τη δουλειά τους: Να χωρίσουν την ήρα από το στάρι. Οι ένοχοι με τους ενόχους και οι αθώοι με τους αθώους.
Σε κανένα από τα προηγμένα κράτη της Δύσης δεν υπάρχει δισταγμός όταν πρόκειται να καταλογιστούν ευθύνες σε επιόρκους. Σε κανένα από τα προηγμένα κράτη της Δύσης δεν είναι αποδεκτός ο όρος «ποινικοποίηση του δημόσιου βίου», κληρονομιά της πασοκικής διαλέκτου του 1989. Οποιος τον εισηγείται καλύπτει ενόχους. Οποιος τον υιοθετεί να βάλει το χέρι στην τσέπη και να επιστρέψει στο δημόσιο ταμείο τα 86.000.000 δολάρια μίζες που φέρεται ότι έλαβε ο Ακης σύμφωνα με τις ελβετικές Αρχές, το 1.000.000 μάρκα που έλαβε το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, τα 2.650.000 ελβετικά φράγκα που βρέθηκαν σε λογαριασμούς του Γιάννου, τα 450.000 μάρκα που βρέθηκαν στους λογαριασμούς του Μαντέλη και όσα τυχόν βρεθούν, αν βρεθούν (διότι οι μίζες μέσω offshore κάνουν τον γύρο του κόσμου), σε λογαριασμούς άλλων.
Αν υπάρχει κάποιος που έχει την άνεση να βάλει το χέρι στην τσέπη και να μας επιστρέψει όλες αυτές τις μίζες συν τα χρήματα από τη ζημία του Δημοσίου (για τις φρεγάτες υπολογίστηκε σε 400.000.000 ευρώ, 16 δισ. παλαιές δραχμές!) συν τους φόρους που πληρώσαμε για την ντόλτσε βίτα των λαμόγιων, να σηκώσει το χέρι και να το πει ευθαρσώς. Τότε θα συμφωνήσω και εγώ: Ετσι «μπορούμε» να πάμε παρακάτω!
