Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”
Ημουν στη Σόφια για δύο ημέρες, για σύσκεψη και συνέντευξη Τύπου του Κινήματος της Ευρώπης των Εθνών και της Ελευθερίας, όπου έθεσα στη σύσκεψη των ηγετών και το θέμα της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Θα δείτε τις επόμενες ημέρες το αποτέλεσμα επί του πρακτέου.
Περπατήσαμε με τους συνεργάτες μου για λίγο αυτή την πρωτεύουσα ενός πρώην ορθόδοξου κομμουνιστικού δορυφόρου της ΕΣΣΔ, όπου είδαμε μεγάλες αλλαγές και διαφορές σε σχέση με το δικό μας εξαρχειώτικο κράτος. Καταρχήν, η πόλη είναι πεντακάθαρη. Στους τοίχους δεν υπάρχουν γκράφιτι και το σκουπιδαριό των «προοδευτικών» συνθημάτων. Ανοιχτοί χώροι, πλατείες, σεβασμός στα μνημεία τους και μια εικόνα και αίσθηση αστυνόμευσης και τάξης. Δεν είδα ορδές από μουσαφιραίους με μπαγκάζια, ακριβά κινητά και μαντίλες. Η Βουλγαρία είναι ακόμη… βουλγαρική κι έχει την αίσθηση της τάξης, αυτήν που έχουν οι σοβαρές χώρες. Προβλήματα προφανώς και έχουν, αλλά πάντως έχουν κατακτήσει βασικά πράγματα, τάξη, ασφάλεια και καθαριότητα. Το κέντρο της Σόφιας είναι ωραίο να το περπατήσεις – άνετα το κάνει και μια γυναίκα μόνη της. Η πόλη δεν μυρίζει στις γωνιές και τις στοές αμμωνία, όπως το ξεχαρβαλωμένο κατουρημένο μπάχαλο του Καμίνη, που όλο «δράσεις» για τα προσφυγάκια και τις μαντιλοφορούσες κάνει, όλο παπατζιλίκι με ατζέντα Σόρος, αλλά η μπίχλα πάει σύννεφο. Πού τα βρήκαν αυτά τα τεφαρίκια, που τα στενεύει η Ελλάδα στις μασχάλες, ακόμη δεν κατάλαβα…
Δεν ξέρω πώς είναι η ύπαιθρος των γειτόνων, τα χωριά τους, αλλά θα φτάσουν σε καλό προορισμό, γιατί η χώρα μοιάζει νοικοκυρεμένη. Εμείς, με την αυλή μας βρόμικη, γεμάτη σκουπιδαριό και αγριόχορτα, με την αυλόπορτά μας να κρέμεται από έναν μεντεσέ, το σπίτι ορθάνοιχτο με πόρτα να χάσκει και κατσαπλιάδες να μας έχουν κατσικωθεί στο σαλόνι, να φτύνουν το εικονοστάσι μας και να σβήνουν τα τσιγάρα τους στο δάπεδο, δεν θα πάμε πολύ μακριά, αν συνεχιστεί αυτό.
Πρέπει να πάρουμε τη χώρα μας πίσω, να ξεβρομίσουμε το κοινό σπίτι μας και να αναλάβουμε την κοινωνία με ένα σοκ κοινής λογικής σε όλα τα ζητήματα. Καταρχήν, με συντριβή κάθε είδους ανομίας, με νόμο, τάξη και πειθαρχία παντού. Με βούρδουλα και φασίνα. Απολύμανση και ανασυγκρότηση, με πρώτες ύλες τον πατριωτισμό, την αξιοκρατία και την πειθαρχία στον νόμο. Αδιάκριτα.
Κι αφού μιλάω για ανομία, μου έρχονται στο μυαλό οι επέτειοι του μπάχαλου και της καφρίλας: το Πολυτεχνείο και η δολοφονία Γρηγορόπουλου. Τι σόι μνημόσυνο είναι η καταστροφή του αστικού ιστού; Ποια τιμή περιποιεί και σε ποιον η υστερική επίθεση σε συνανθρώπους και στην περιουσία του λαού ή ιδιωτών; Δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι σε κάποιον επειδή απλά δεν συμφωνώ με τις ιδέες ή τις πράξεις του.
Την Πέμπτη, σε καφέ στη Βασ. Γεωργίου στη Θεσσαλονίκη, φίλος αξιωματικός άκουσε παρέα φρικιών, που έλεγαν με μίσος ότι πρέπει να πάθω κακό για αυτά τα… επικίνδυνα που γράφω, αλλά και η γυναίκα μου. Οικογενειακή ευθύνη ιδεών. Ο ένας, δε, πήγε μετά προς γνωστό στέκι φρικιών της Θεσσαλονίκης. Εγιναν τα δέοντα στην Ασφάλεια και τη μούρη του ενός την είδε καλά ο φίλος, όμως αυτό το γεγονός είναι άλλη μια απόδειξη του ποιοι είναι οι πραγματικοί φασίστες.
Πάντως, αυτοί που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου αμφιβάλλω εάν το έκαναν για να είναι σήμερα ερειπιώδες κοτέτσι μηδενιστών, για να καίνε διάφοροι βαρεμένοι αλητάμπουρες τη σημαία που αυτοί κράταγαν με πάθος, κι ας μην έριξαν τη δικτατορία. Γιατί, θυμίζω, τη δικτατορία δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, που αντίθετα έφερε δεύτερο πραξικόπημα και σκληρότερη δικτατορία. Την έριξε το αδικαίωτο αίμα της Κύπρου, πηγή της ασυδοσίας και της ανομίας που ακολούθησε, διότι αυτό το μικρό 1922 δεν είχε το Γουδί του.
