Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, θα πρέπει να προσφέρουμε στον Κώστα Σημίτη το τεκμήριο της… ακαταλληλότητας.
Εκείνος, ο “καταλληλότερος” των δημοσκοπήσεων που αγόραζαν οι εργολάβοι των δημοσίων εργών που, το διεφθαρμένο σύστημα των κυβερνήσεών του εκχωρούσε με την πρακτική των απευθείας αναθέσεων, δεν μπορεί να ανταποκριθεί με πειστικότητα στον ρόλο του θύματος. Του διωκόμενου. Του “αρχάγγελου” της πολιτικής ηθικής.
Γι’ αυτό, και η αυθόρμητη οργή για την προσβλητική για την ιστορική συνείδηση του λαού μας, αλλά και την ηθική ταυτότητα των Θεσμών, δήλωση του Κώστα Σημίτη, περί “σχεδίου δίωξης”, με αφορμή πληροφορίες για διερεύνηση των λογαριασμών του, μετριάζεται.
Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ανταποκριθεί σε αυτό το μονόπρακτο.
Δίωξη; Από ποιούς; Από τον ΣΥΡΙΖΑ; Δηλαδή, από τα… 2/3 του ιστορικά μοιραίου ΠΑΣΟΚ, του οποίου ο ίδιος ηγήθηκε επί μια οκταετία; Την οκταετία της εθνικής λεηλασίας και ηθικής χρεοκοπίας της Ελλάδας;
Εκτός κι αν ο κ. καθηγητής, υπονοεί ότι, βρίσκεται σε εξέλιξη ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, που τον θεωρούσε πάντα “δεξιούλη”, διαπλεκόμενο” “διεφθαρμένο”, και σήμερα έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που, με αυτούς συγκυβέρνησε από το 1996 μέχρι το 2004. Και, κάθε φορά που η πραγματικότητα έπαιρνε εκδίκηση από τη συνωμοσία σιωπής την οποία έχουν επιβάλλει για την αμαρτωλή περίοδο Σημίτη, τα καλοταϊσμένα “ορφανά” του, τα οποία συνεχιζουν να σεργιανίζουν στον δημόσιο βίο, σε όλα τα κόμματα και… παντός καιρού, ο ίδιος ο ¨συνιδρυτής” του ΠΑΣΟΚ έπαιρνε αποστάσεις.
Ισχυριζόμενος ότι… δεν είδε και δεν άκουσε. Περίπου ότι… απουσίαζε από τη χώρα. Όταν δεν προκαλούσε ευθέως την κοινή λογική, με την ιστορική αποστροφή περί του… κοινωνικού φαινομένου της διαφθοράς.
Με τον Κώστα Σημίτη, τον άνθρωπο που ο Κώστας Καραμανλής είχε αποκαλέσει “αρχιερέα της διαφθοράς”, να επιστρέφει στην ορατή καθημερινότητα των Ελλήνων, άνοιξε η ντουλάπα με τους “σκελετούς” της Μεταπολίτευσης. Και δύσκολα θα κλείσει.
Επειδή, στην κοινωνία και στη μάχη των καφενείων, ο πάλαι ποτέ καθηγητής της Παντείου, που ούτε τα… πανεπιστημιακά σκάνδαλα των συναδέλφων του είχε καταλάβει, έχει χάσει προ πολλού την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Στο συλλογικό υποσυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας, με τη φυσική εξαίρεση… ευεργετημένων και ομοτράπεζων, η περίοδος Σημίτη έχει καταγράφει ιστορικά ως σκοτεινή και αποκρουστική.
Σωστά μιλάει για “περισταστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας”. Μόνο το σύστημα των δικών του “ορφανών”, έπιασε (αποκρουστικό) στασίδι στην άσκηση της εξουσίας, σε… μόνιμη βάση. Ανεξαρτήτως του ποιό κόμμα βρισκόταν κάθε φορά στην κυβέρνηση. Με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ…
