Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”
Δεν είναι πυροτέχνημα ο Τραμπ λοιπόν. Απεδείχθη. Ηρθε για να μείνει. Και η επιτυχία του στις ενδιάμεσες εκλογές δείχνει ότι επί των ημερών του αλλάζει η Δεξιά. Αλλάζει ο τρόπος που βλέπει η Δεξιά τον καπιταλισμό, την παγκοσμιοποίηση, μα και την ίδια τη Δύση. Και αυτό έχει ήδη επιπτώσεις στη Γερμανία, όπου ο επικρατέστερος διάδοχος της Μέρκελ, Φρ. Μερτς (στέλεχος της Black Rock) προσφεύγει σε φρασεολογία Τραμπ («πρώτα η Γερμανία») και σε ατζέντα Ορμπαν και AfD. Αλλάζει η Δεξιά στην Ιταλία, όπου ο Σαλβίνι ορθώνει ανάστημα στη γραφειοκρατία της Κομισιόν. Αλλάζει στη Γαλλία, όπου η Λεπέν προηγείται του συστημικού κατασκευάσματος Μακρόν στον δρόμο προς τις εκλογές.
Παραδοσιακές δυνάμεις της δεξιάς παράταξης, όπως οι Ρεπουμπλικάνοι της Γαλλίας των Σαρκοζί και Ζιπέ, η Forza Italia του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, οι Χριστιανοκοινωνιστές στη Γερμανία οδεύουν ολοταχώς προς την πολιτική χωματερή της ιστορίας και τη θέση τους λαμβάνουν δυνάμεις αυθάδεις, εθνοκεντρικές, της θεωρίας του προστατευτισμού – είτε αυτός αφορά το εμπόριο είτε τη μετανάστευση. Κοινή συνισταμένη αυτής της νέας Δεξιάς, που γεννιέται δίπλα και όχι μέσα από την παλαιά, είναι η αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης και η καταγγελία της μιντιοκρατίας ως βασικής έκφρασης του οικονομικού κατεστημένου. Με όρους ιστορικούς πρόκειται για συγκλονιστική μεταβολή. Οι δυνάμεις που υπηρέτησαν τον καπιταλισμό πρωτοστατούν, πλειοψηφούσες μάλιστα, στον αγώνα για τον εξορθολογισμό του: Λιγότερη ελευθερία στη διακίνηση προσώπων και προϊόντων. Ολική αμφισβήτηση, μην πω παράκαμψη, του κυρίαρχου μοντέλου ενημέρωσης. Ανάδειξη του σχήματος κοινωνική πλειοψηφία versus οικονομική ελίτ.
Δεν εντυπωσιάζομαι που ο Τραμπ αλλάζει την αμερικανική Δεξιά. Τα σημάδια υπήρχαν! Το καλοκαίρι μελέτησα το βιβλίο «Πυρ και μανία. Στον Λευκό Οίκο του Ντόναλντ Τραμπ» που έγραψε ο Μάικλ Γουλφ (εκδόσεις Πατάκη). Ο συγγραφέας περιέγραψε τον Τραμπ ως «πρόεδρο της τζαζ και της ραπ απέναντι στην… κλασική μουσική». Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει στην παγκόσμια Δεξιά σχεδόν στο σύνολό της σήμερα: Η Δεξιά γίνεται τζαζ και ραπ. Δεν βρίσκει πλέον ησυχία στη γαλήνη της νομιμόφρονος κλασικής μουσικής. Δυστυχώς, για την ώρα στην πατρίδα μας η μεταβολή αυτή δεν αγγίζει την ελληνική Δεξιά που αγνοεί τις λαϊκές κοινωνικές πλειοψηφίες.
Η ηγεσία των θιγόμενων (από τη συμφωνία Τσίπρα – Ιερωνύμου) ιερωμένων ρέπει στα πολύ ακροδεξιά και έχει σχέσεις με συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα εκτός Ν.Δ. Οι ταξιτζήδες σήμερα απεργούν κόντρα σε μια πλατφόρμα ταξί που δεν πληρώνει τους φόρους της στην Ελλάδα, αλλά τυγχάνει προστασίας από τις κυρίαρχες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος. Και το αποκορύφωμα, η ανορθογραφία: Αυτό που στις ΗΠΑ εκπροσωπεί ο Τραμπ στην Ελλάδα επιχειρεί -τι θράσος- να το εκπροσωπήσει ο… Τσίπρας. Ο πλέον ταχύτερα εξελισσόμενος συστημικός παίκτης, που τα έχει καλά από τον Αμερικανό πρόεδρο έως τον Αρχιεπίσκοπο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι απλά η Δεξιά δεν αλλάζει. Αφήνει να την οδηγεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που λέει ούτε λίγο ούτε πολύ (και παρασύρει και άλλους) ότι τα δημοψηφίσματα είναι μια διαδικασία για την «πλέμπα». Ετσι αποκαλεί τον λαό! Που ζητά να μην αλλάξει με την αναθεώρηση ο νόμος περί ευθύνης υπουργών γιατί φοβάται τις παραγραφές. Εκεί που στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη η νέα Δεξιά υπερτιμά και προσέχει τον λαό, στην Ελλάδα υπάρχουν δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές που πασχίζουν να την παρασύρουν να τον υποτιμήσει. Με δόγμα την υποτίμηση όμως δεν πας πολύ μακριά. Στους οπαδούς των απόψεων Βενιζέλου πάει αυτό! Διευκρινίζω.
