ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΓΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 100ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΣΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 9ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ μίλησε σήμερα στην εκδήλωση που πραγματοποίησε η Κεντρική Επιτροπή για τα 100 χρόνια του Κόμματος, στο Βερολίνο, στο κτήριο όπου διεξήχθη το 9ο Συνέδριό του, τον Δεκέμβρη του 1973.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:
Για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, τη σημασία του 9ου Συνεδρίου και τη στρατηγική του ΚΚΕ
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η φετινή χρονιά είναι μια ξεχωριστή χρονιά για όλους μας.
Είναι μια ξεχωριστή χρονιά για την εργατική τάξη, το λαό, το εργατικό κίνημα.
Γιατί το Κόμμα μας γιορτάζει τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του.
Ξεχωριστά χαιρετίζουμε την αντιπροσωπεία του αδελφού Κόμματος στην χώρα που μας φιλοξενεί, το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Στέλνουμε διεθνιστικό χαιρετισμό στα μέλη και τους φίλους του DKP και της SDAJ.
Εκτιμούμε την πολύχρονη κοινή δράση ανάμεσα στα κόμματά μας και τις κομμουνιστικές νεολαίες και θα εργαστούμε για την ενίσχυσή της το επόμενο διάστημα.
Χαιρετίζουμε τους κομμουνιστές και τις κομουνίστριες, τους φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, που έζησαν και ζουν στην Γερμανία, σε άλλες χώρες του εξωτερικού, είτε παλιότερα ως πολιτικοί πρόσφυγες, είτε ως μετανάστες εργάτες, επιστήμονες, είτε ως φοιτητές. Όλοι σας, είχατε και έχετε τη δική σας ξεχωριστή συμβολή σε αυτή την ηρωική 100χρονη ιστορία του Κόμματος μας.
Οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης έγραψαν τις δικές τους ηρωικές σελίδες.
Υποδεχόμαστε τον νέο αιώνα έχοντας βαθιά στο μυαλό και την καρδιά μας, όχι μόνο την ιστορία, το ηρωικό παρελθόν, αλλά κυρίως, την αυριανή Ελλάδα της εργατικής εξουσίας.
Τη νέα κοινωνία του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Αυτή τη θέληση, την αισιοδοξία, την αντλούμε από τις ρίζες μας, από τις κόκκινες σημαίες μας.
Την αντλούμε από τις σύγχρονες εκρηκτικές αντιθέσεις που δε χωράνε στον παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Δεν ωραιοποιούμε τα πράγματα, ούτε υποτιμάμε τις δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας.
Είμαστε περήφανοι γιατί το Κόμμα μας αναμετρήθηκε με τα δύσκολα, πέρασε από φωτιά και από σίδερο, άντεξε, στάθηκε όρθιο.
Είμαστε περήφανοι για κάθε στιγμή της ηρωικής δράσης μας.
Και πιστεύουμε πως κάθε εργαζόμενος, κάθε αγωνιστής, κάθε αριστερός, προοδευτικός άνθρωπος που προβληματίζεται για το παρόν και το μέλλον, έχει πολλά να διδαχθεί και να εμπνευστεί από αυτή την ηρωική δράση, από τη συναρπαστική ιστορία του ΚΚΕ, του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες
Το 9ο Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο, σε αυτό το κτήριο που βρισκόμαστε σήμερα, τον Δεκέμβρη του 1973.
Πήραν μέρος 86 αντιπρόσωποι. Με συμβουλευτική ψήφο συμμετείχαν 23 αντιπρόσωποι, σύνολο δηλαδή 119.
Από τους αντιπροσώπους έφθασαν με δυσκολία, παράνομα από την Ελλάδα 33 αντιπρόσωποι. Οι υπόλοιποι ήταν από τις Οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων στις σοσιαλιστικές χώρες και από τις Οργανώσεις των μεταναστών στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
Γραμματέας του Κόμματος ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο οποίος είχε αντικαταστήσει, πριν από 1 χρόνο το 1972, τον Κώστα Κολιγιάννη, που ήταν Γραμματέας της ΚΕ από το 8ο Συνέδριο το 1961, ενώ είχε αναλάβει αυξημένα καθήκοντα στην καθοδήγηση του ΚΚΕ από την 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ το 1956, με πρόεδρο του Κόμματος τον Απόστολο Γκρόζο.
Το 9ο Συνέδριο συζήτησε την έκθεση δράσης της απερχόμενης ΚΕ και το σχέδιο νέου προγράμματος του Κόμματος.
Είχε προηγηθεί πλατιά εσωκομματική συζήτηση στις ΚΟ, κυρίως στις χώρες του εξωτερικού, αλλά με μεγάλες δυσκολίες και στις Οργανώσεις που είχαν ανασυγκροτηθεί και δημιουργηθεί μέσα στην Ελλάδα, σε συνθήκες βαριάς παρανομίας.
Το 9ο Συνέδριο εξέτασε μια μεγάλη περίοδο, κυρίως από το 8ο το 1961 έως το 9ο τον Δεκέμβρη του 1973. Αντικειμενικά επεκτάθηκε και στην προηγούμενη περίοδο της δεκαετίας του 1950, μετά την μεγάλη κρίση που ξέσπασε το 1956 με την παρέμβαση των 6 αδελφών Κομμάτων και την αλλαγή ηγεσίας στο ΚΚΕ, με την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη, ενώ ακολούθησε η διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων το 1958 και η ένταξη των κομμουνιστών μέσα στην ΕΔΑ.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια το Κόμμα γνώρισε επίσης μια μεγάλη κρίση, αλλά διασώθηκε η ύπαρξή του από την επέλαση του δεξιού οπορτουνισμού. Η 12η Ολομέλεια το 1968 αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία του Κόμματος γιατί υπερασπίστηκε τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, άφησε κομμουνιστικά αντανακλαστικά, παρά τις σοβαρές αντιφάσεις που περιείχε η στρατηγική.
Το 9ο Συνέδριο, μετά από μια μακρά περίοδο πάλης με τον οπορτουνισμό, με την δεξιά αναθεωρητική ομάδα, προσέφερε στην διαπάλη, εντοπίζοντας μια σειρά λάθη και παραλείψεις, γλιστρήματα του παρελθόντος, όπως:
Αποκατέστησε βασικές καταστατικές αρχές λειτουργίας και δράσης με βάση τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τον μαρξισμό – λενινισμό και τον προλεταριακό διεθνισμό. Σωστά κριτίκαρε την προηγούμενη ηγεσία και τις αποφάσεις για διάλυση των ΚΟΒ στην Ελλάδα, σε συνθήκες παρανομίας κλπ.
Είναι θετικό ότι δεν συντάχθηκε με τις ευρωκομμουνιστικές απόψεις, με τον αντισοβιετισμό και τον αντικομμουνισμό της «ανανέωσης» της εποχής, του εθνικού δρόμου για το σοσιαλισμό, ανέδειξε την δυνατότητα για αξιοποίηση όλων των μορφών πάλης και άλλα.
Το Πρόγραμμα που επεξεργάστηκε το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1973) διατηρεί όμως σοβαρά προβλήματα στρατηγικής, εξαιτίας και των αρνητικών επιπτώσεων στην πορεία του ΚΚΣΕ και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, της γενικότερης πορείας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Τα βασικά προβλήματα στη στρατηγική του ΚΚΕ εστιάζονται: Στα δύο στάδια της επαναστατικής διαδικασίας, στην αντίληψη ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού μ’ ένα «μεταβατικό πρόγραμμα» μπορεί ν’ ανοίξει την επαναστατική διαδικασία, να διαπαιδαγωγήσει επαναστατικά την εργατική τάξη. Στην εκτίμηση για το χαρακτήρα της διαπλοκής και της συνεργασίας του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, για το επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού και τη θέση του στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Αυτά τα προβλήματα θεωρητικού χαρακτήρα, με επιπτώσεις όμως στη χάραξη της στρατηγικής και στη διαμόρφωση του Προγράμματος, έλκουν την καταγωγή τους από την περίοδο πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
…
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Το ΚΚΕ, συμπληρώνοντας 100 χρόνια ύπαρξης και δράσης, μπαίνει στο νέο αιώνα του, πιο έμπειρο, πιο μαχητικό, αποφασισμένο.
Στην δεκαετία που προηγήθηκε το Κόμμα μας είχε σημαντικά ιδεολογικά-πολιτικά επιτεύγματα:
Την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου (Φλεβάρης 2009) «Εκτιμήσεις και Συμπεράσματα από τη Σοσιαλιστική Οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό».
Το «Πρόγραμμα του ΚΚΕ», όπως διαμορφώθηκε στο 19ο Συνέδριό του (Απρίλης 2013).
Το εγκεκριμένο από Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (Ιούνης 2018) «Δοκίμια Ιστορίας του ΚΚΕ, τόμοι Α΄ και Β΄ περιόδου 1918- 1949».
Το εγκεκριμένο από Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (Ιούλης 2011) «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τ. Β΄ 1949-1968», που σήμερα αναμορφώνεται με βάση τη Συνδιάσκεψη για την πρώτη περίοδο 1918- 1949.
Η επανεκτίμηση θέσεων και πολιτικών επιλογών, που προκύπτει από την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, δε συνιστά λαθολογία, δεν ανοίγει δρόμο στον αναθεωρητισμό και οπορτουνισμό. Οδηγεί σε επαναστατικού χαρακτήρα διόρθωση λαθών. Μηδενισμό και απογοήτευση παράγει η λαθολογία, δηλαδή η χρησιμοποίηση των λαθών για άρνηση της ηρωικής ιστορίας της ταξικής πάλης στην Ελλάδα με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, για εγκατάλειψη ιδεολογικών αρχών, για αιτιολόγηση οπορτουνιστικών επιλογών.
Είναι φυσικό ότι η παραπάνω εκτίμηση δεν αφορά μόνο την περίοδο 1949-1968, αλλά και την προηγούμενη, καθώς και την επόμενη.
Αναμφίβολα η ιστορία θ’ αναδείξει αδυναμίες και ανεπάρκειες και της τελευταίας περιόδου, αυτής που ξεκίνησε το 1991. Αυτό δε σημαίνει ότι θα χάσουν την ισχύ τους τα συμπεράσματα που βγήκαν ως καταστάλαγμα της ιστορικής έρευνας και μελέτης προηγούμενων περιόδων, όπως αυτά που αφορούσαν τη στρατηγική του Κόμματός μας, πολλών ΚΚ, της ίδιας της ΚΔ, τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία, στο ζήτημα της κυβέρνησης χωρίς επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Εδώ και κάμποσα χρόνια, αναπτύχθηκε μία επίθεση η οποία, ανεξάρτητα από πού προέρχεται, έχει ως στόχο να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε ο οπορτουνισμός το 1991: Να μετατραπεί το ΚΚΕ σε συνιστώσα της οπορτουνιστικής και ρεφορμιστικής Αριστεράς, τελικά της σοσιαλδημοκρατίας. Να είναι το κόμμα που να συμπλέει με την αστική στρατηγική, να αδυνατεί να κινητοποιήσει εργατικές- λαϊκές δυνάμεις σε σύγκρουση με αυτήν, σε όλες τις μορφές και εκδοχές της.
Έτσι, από ένα ευρύ φάσμα οπορτουνιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, ρεφορμιστικών δυνάμεων βάλλεται η άρνηση του Κόμματός μας να συμπράξει ή να πρωτοστατήσει στη διαμόρφωση μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για την ανάδειξη μιας ονομαζόμενης κατά περίσταση «αριστερής», «αντιμνημονιακής», «αντιφασιστικής» κυβέρνησης.
Η πορεία και πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καλύτερη απόδειξη, παράδειγμα προς αποφυγήν και στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Φυσικά ιστορικά υπάρχουν και πολλά άλλα αρνητικά παραδείγματα συμμετοχής ή στήριξης αστικών κυβερνήσεων από ΚΚ από την δεκαετία ακόμα του ΄20, του ΄40, του ΄80, μέχρι πρόσφατα, που τελικά αυτή η συμμετοχή λειτούργησε σε βάρος του εργατικού κινήματος στο συσχετισμό της πάλης του, με την αστική εξουσία.
Έχει, λοιπόν, σημασία να θυμόμαστε συνεχώς και διαχρονικά την τακτική του οπορτουνισμού, μέσα κι έξω από το Κόμμα, στην πολεμική που άσκησε στο ΚΚΕ, στην πλειοψηφία της ΚΕ, σε κρίσιμες στιγμές της διαπάλης, πράγμα που αποδεικνύει τους τυχοδιωκτικούς ελιγμούς, που κάνει για να πετύχει το σταθερό κι απαρέγκλιτο σκοπό του.
Βεβαίως οι διάφοροι οπορτουνιστές που πολέμησαν το Κόμμα, ανάμεσά τους μερικοί κρυμμένοι στην ανωνυμία, αλλοίωσαν και αλλοιώνουν συστηματικά το πραγματικό νόημα των θέσεων του ΚΚΕ, όλα αυτά τα χρόνια.
Τακτική τους είναι να χρησιμοποιούν ορισμένη ορολογία από την ιστορία του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, για να στηρίξουν ότι μέσα από μεταρρυθμίσεις στο αστικό κράτος και με τη στήριξη του λαϊκού κινήματος, μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση, δήθεν «ανατροπή» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, «μετασχηματισμοί» και πέρασμα στο σοσιαλισμό, ένα σοσιαλισμό που κάθε τάση, ομάδα, τον αντιλαμβάνεται όπως τη βολεύει.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι διαχρονικά ο ταξικός αντίπαλος και ο οπορτουνισμός αξιοποίησαν και δικά μας ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα και παρεκκλίσεις.
Στοιχείο ισχυροποίησης του Κόμματος στην πάλη του απέναντι στον οπορτουνισμό, είναι ο τρόπος διόρθωσης των λαθών του. Δεν αρκεί το Κόμμα ν’ αλλάξει μια εκτίμηση ή και ολόκληρο το Πρόγραμμα, πρέπει, έστω μετά από ένα όσο γίνεται πιο σύντομο χρονικό διάστημα, να δίνεται απάντηση γιατί και κάτω από ποιους παράγοντες, υποκειμενικούς κι αντικειμενικούς, εσωτερικούς κι εξωτερικούς έφτασε το Κόμμα σε κρίση.
Τότε μπορούμε να προλαμβάνουμε επανάληψη λαθών σε απότομες στροφές, να έχουμε πρόγνωση, διορατικότητα, αποφασιστικότητα.
Δεν αρκούν τα κομμουνιστικά αντανακλαστικά, δεν αρκεί η αποκατάσταση της φυσιογνωμίας του Κόμματος, δηλαδή του χαρακτήρα του, των αρχών και κανόνων συγκρότησης και λειτουργίας του, η αναγνώριση ως θεωρίας – καθοδήγησης του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.
Όταν διορθώνονται λαθεμένες θέσεις με αλλαγές στα ντοκουμέντα, όσο σωστές να είναι, όταν δε δίνεται συγκεκριμένη απάντηση πού βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος, ποιοι αντικειμενικοί και κυρίως υποκειμενικοί παράγοντες οδήγησαν στην παρέκκλιση, τότε τα λάθη δε συνειδητοποιούνται βαθιά, δε βγαίνουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Η αποσαφήνιση του χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η θέση ότι η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική ανεξάρτητα από το συσχετισμό δυνάμεων, ότι δεν υπάρχει ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, άρα είναι θέμα αρχής η μη συμμετοχή του Κόμματος σε κυβέρνηση, στο έδαφος του καπιταλισμού, είναι θέματα που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία του προγράμματος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το συνολικό ζήτημα, πώς το Κόμμα αντιπάλεψε τον οπορτουνισμό και τη διαλυτική δουλειά του, πώς αντιμετώπισε την αποκατάσταση του επαναστατικού του χαρακτήρα, θα φωτιστεί συλλογικά κι ολοκληρωμένα με τη μελέτη πλούσιου αρχειακού υλικού, στο πλαίσιο της επεξεργασίας του Δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ της περιόδου 1968-1991, που έθεσαν ως καθήκον το 19ο και το 20ο Συνέδριο και η οποία έχει ήδη ξεκινήσει.
Οπωσδήποτε, ουσιαστική απάντηση στα ερωτήματα αυτά έδωσε και η νέα πρόσφατη επεξεργασία των 4 τόμων του Δοκιμίου της περιόδου 1918-1949.
Έχουμε πλέον σημαντικά εργαλεία στα χέρια μας ώστε να δώσουμε ώθηση στην κατεύθυνση της μελέτης, στον προβληματισμό, αλλά και κάποιες πρώτες απαντήσεις.
Τέτοια εργαλεία είναι οι αποφάσεις των πρόσφατων συνεδρίων μας και των πανελλαδικών συνδιασκέψεων, συζητημένα στο Κόμμα, τα οποία επιτρέπουν να προβληματιστούμε και τώρα για τις αντιφάσεις κι επιβιώσεις που σημάδεψαν τη μάχη με τον οπορτουνισμό.
Για την πολιτική επικαιρότητα, τις διεθνείς εξελίξεις και την πρόταση του ΚΚΕ
Φίλες και Φίλοι
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Η μελέτη της πείρας από την ίδια την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την ανάληψη και κατά την διάρκεια της ανάληψης της διακυβέρνησης, της συνολικής μετάλλαξής του, αποτελεί χρήσιμο παράδειγμα για όλα τα κινήματα, τις αυτοπροσδιοριζόμενες ως αριστερές, ριζοσπαστικές, κομμουνιστικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη, αλλά και σε άλλες ηπείρους.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του, συνεχίζοντας την κοροϊδία περί καθαρής εξόδου από τα μνημόνια, καλλιεργεί ψεύτικές προσδοκίες στο λαό για την επόμενη μέρα.
Μόνο που η επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά και το τυπικό τέλος των μνημονίων, θα είναι δυστυχώς ίδια με την προηγούμενη.
Άλλωστε, γι’ αυτή την επόμενη μέρα, για την έξοδο από την οικονομική καπιταλιστική κρίση για λογαριασμό όμως του κεφαλαίου και με το λαό μας να φορτώνεται τα βάρη της κρίσης, έχουν δουλέψει, τόσο οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πριν, όσο και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ τα τελευταία χρόνια.
Με μια διαφορά, βέβαια: Ό,τι δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν οι προηγούμενοι, σήμερα το επιδεικνύει ο κ. Τσίπρας, ως δήθεν μεγάλο επίτευγμά του, στους εκπροσώπους του εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου, προκειμένου να ανανεώσουν τη στήριξή τους στο κόμμα του.
Για τις ίδιες μεταρρυθμίσεις όμως, μιλάει και ο κ. Μητσοτάκης της ΝΔ, ο οποίος βλέπει το ΣΥΡΙΖΑ να του έχει πάρει τη μπουκιά από το στόμα.
Ένα και μοναδικό στόχο έχουν και οι δύο: Να ολοκληρώσουν τη βρώμικη δουλειά για την καπιταλιστική ανάκαμψη, δηλαδή την εξασφάλιση των κερδών των λίγων ομίλων.
Αυτός ο στόχος, διαπερνά και όλη την μνημονιακή περίοδο και την σημερινή υποτίθεται μεταμνημονιακή.
Φίλες και Φίλοι
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Απέναντι στις ψεύτικες προσδοκίες που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τη λεγόμενη «καθαρή έξοδο», τη συμφωνία για το χρέος, τη δήθεν «δίκαιη» ανάπτυξη…
Απέναντι στις εξίσου κάλπικες υποσχέσεις της ΝΔ, ότι οι δικές της μεταρρυθμίσεις είναι φιλολαϊκές, ότι θα πετύχει μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων που ματώνουν το λαό, ότι θα φέρει αναπτυξιακή έκρηξη…
Απέναντι σε όλα αυτά, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι άνθρωποι του μόχθου.
Κι αυτή η σκληρή πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει την επόμενη μέρα όποιος κι αν τη διαχειριστεί, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ.
Την ίδια στιγμή η διαφημιζόμενη γεωστρατηγική αναβάθμιση, με την οποία συμπλέουν όλοι τους, δεν αφορά στην αναβάθμιση των συμφερόντων και του δίκιου των λαών.
Δεν αφορά ούτε την ειρήνη ούτε την αλληλεγγύη και φιλία των λαών.
Αφορά τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της αστικής τάξης της Ελλάδας και κατά συνέπεια την αναβάθμιση όλων των κινδύνων και μεγαλύτερων εμπλοκών σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, επεμβάσεις και συγκρούσεις.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αναλάβει σημαιοφόρος της πολιτικής τους στα Βαλκάνια, στην Αν. Μεσόγειο, στη Β. Αφρική και Μ. Ανατολή.
Οι κύριοι της κυβέρνησης δηλώνουν περήφανοι γιατί ενισχύεται η παρουσία του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, ενός δολοφονικού οργανισμού, ο οποίος ευθύνεται και για το αιματοκύλισμα των Βαλκανίων.
Δηλώνουν περήφανοι γιατί το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν σφραγίσει με το αίμα των λαών 2 και 3 φορές τις αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια!
Από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έμαθε ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει καλά τη “δουλειά”.
Τέτοια κατάντια των γιαλατζί αριστερών κομπιναδόρων!
Έμαθε να τα δίνει όλα στους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ, βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, να εμπλέκει το λαό στα επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών, να κάνει υποκλίσεις και να ξεπλένει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Εφησυχάζει το λαό μας, ο οποίος πρέπει να δει ότι η Τουρκία κλιμακώνει την επιθετικότητά της στο Αιγαίο και την Κυπριακή ΑΟΖ.
Γιατί η Τουρκία διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή σε αντιπαράθεση με την ελληνική αστική τάξη, η οποία επίσης διεκδικεί μερίδιο από το πλιάτσικο που ήδη συντελείται στις πλάτες των λαών με θύματα τους λαούς.
Και οι δύο λαοί όμως και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους.
Αντίθετα έχουν τον ίδιο εχθρό τα μονοπώλια, το ΝΑΤΟ και τις κυβερνήσεις τους. Μπορεί να τους ενώσει ο κοινός πόθος να ζήσουν καλύτερα με ειρήνη, φιλία και αλληλεγγύη.
Και όλοι ξέρουν πολύ καλά, ότι, αν και στην Ελλάδα και στην Τουρκία, έκαναν κουμάντο οι λαοί και όχι μια χούφτα παράσιτα -καπιταλιστές, θα έβρισκαν τρόπους να λύσουν ειρηνικά τις όποιες διαφορές τους.
Φίλες και Φίλοι
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Η επόμενη μέρα για το λαό μπορεί να είναι ελπιδοφόρα.
Και η ελπίδα για το λαό δεν περνά μέσα από τα αναπτυξιακά σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, που είναι μεταμφιεσμένα μνημόνια διαρκείας για να κερδίζουν οι λίγοι από την εκμετάλλευση των πολλών.
Η ελπίδα για το λαό βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης του για να επιβάλλει μέτρα που θα ανακουφίζουν τον ίδιο και την οικογένειά του, θα βάζει τέρμα στον κατήφορο, θα φωτίζει τη μόνη καθαρή διέξοδο για το λαό, με την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού.
Γιατί καθαρή διέξοδος για το λαό σημαίνει να απολαμβάνουμε όλοι τον πλούτο που εμείς παράγουμε, να χρησιμοποιούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, όλες οι δυνατότητες που η εργατική τάξη με τη δουλειά της δημιουργεί, για να δουλεύουμε με καλύτερες συνθήκες, με λιγότερο γενικό εργάσιμο χρόνο, αλλά και με εργασιακό εισόδημα και κοινωνικές υπηρεσίες που θα εξασφαλίζουν πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής. Κι αυτό μπορεί να υλοποιηθεί απ΄ άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα.
Γιατί αυτή η χώρα δεν είναι “ψωροκώσταινα”, έχει μεγάλες, επιβεβαιωμένες παραγωγικές δυνατότητες.
Στο πλαίσιο βέβαια του σημερινού συστήματος, του καπιταλισμού, είναι αδύνατο να αξιοποιούνται ολοκληρωμένα οι παραγωγικές δυνατότητες προς όφελος των εργαζομένων και όλου του ελληνικού λαού.
Αυτή η παραγωγή μπορεί να αναπτυχθεί γρήγορα και να απογειωθεί αν απαλλαγεί απ’ τις αλυσίδες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, από τις αλυσίδες ενός συστήματος, που το τι παράγεται καθορίζεται από το αν φέρνει κέρδος σε κάποιους καπιταλιστές.
Προϋπόθεση για φιλολαϊκή ανάπτυξη είναι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη.
Η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.
Η αξιοποίηση όλου του ανθρώπινου δυναμικού και των παραγωγικών δυνατοτήτων της περιοχής στο πλαίσιο ενός πανεθνικού επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, έτσι ώστε να μην αναγκάζεται να ξενιτεύεται το πιο παραγωγικό επιστημονικό και εργατικό δυναμικό της πατρίδας μας.
Φίλες και Φίλες
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Απευθυνόμαστε στους ανθρώπους του μόχθου που παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις θέσεις του ΚΚΕ, που προβληματίζονται από τις εξελίξεις και αναζητούν απαντήσεις, που εκτιμούν τη συνέπεια με την οποία στέκεται το Κόμμα απέναντι στο λαό.
Παρά τις επιμέρους ενστάσεις ή παρατηρήσεις, ξέρουμε ότι μας αναγνωρίζουν ότι:
– Το ΚΚΕ ποτέ δεν είπε ψέματα στο λαό, ποτέ δεν υποσχέθηκε εύκολες λύσεις, μέσω της εναλλαγής κυβερνήσεων εντός των τειχών, στις καρέκλες της αστικής εξουσίας.
– Είναι μπροστά σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα για να ανασάνει ο λαός.
– Είναι η δύναμη που μπορεί, και το έχει αποδείξει, να ηγηθεί σε μεγάλους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες.
– Αντιπαλεύει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τη συμμετοχή της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
– Αγωνίζεται για την αλληλεγγύη και κοινή πάλη των λαών, ενάντια στον εθνικισμό, το φασισμό, τα τσιράκια του.
– Παλεύει για την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
– Μάχεται για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας.
– Για να ανέβει η συσπείρωση στα σωματεία, στις Επιτροπές Αγώνα, στους συλλόγους των επαγγελματιών και αγροτών, σε κάθε μορφή οργάνωσης «από τα κάτω».
– Να δοθεί ώθηση στην αλλαγή των συσχετισμών, σε βάρος της κυβέρνησης, των άλλων αστικών κομμάτων, της εργοδοσίας.
Απευθυνόμαστε σε όσους σήμερα μπορούν να δουν ότι η επιλογή του κάθε φορά δήθεν «μικρότερου κακού» τους οδηγούσε κάθε φορά στο μεγαλύτερο κακό.
Σε όσους, κατά βάθος, ξέρουν πως το δίκιο τους δεν χωράει σε ένα άδικο σύστημα.
Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν αριστεροί, ριζοσπάστες, σε όσους δεν ακολούθησαν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ…
Απευθυνόμαστε σε όσους λένε: Ευτυχώς σ’ αυτή τη χώρα δεν θα υπάρξει σιγή νεκροταφείου, γιατί υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπάρχει ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ.
Τους λέμε: Πάρτε τη θέση σας δίπλα στους κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά, στα σχολεία και στις σχολές, σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στις χώρες που ζείτε ως μετανάστες, εργάτες, υπάλληλοι, επιστήμονες, φοιτητές.
Δυναμώστε το ΚΚΕ παντού. Και στα σωματεία, στους συλλόγους. Και στις βουλευτικές εκλογές που έρχονται. Και στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μάη, σε ένα εξάμηνο δηλαδή.
Γιατί ΚΚΕ πιο δυνατό, είναι πραγματική δύναμη για τον ίδιο το λαό και το κίνημά του.
