Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
Η υστεροφημία ενδιαφέρει όλα τα δημόσια πρόσωπα, κυρίως αυτά που βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης και επηρέασαν με τις αποφάσεις τους την πορεία της χώρας. Κάποιοι προσπαθούν να τη χτίσουν μεθοδικά, ενώ είναι ακόμη στη ζωή, είτε με τη βοήθεια των απομνημονευμάτων τους είτε με τη συνδρομή πρόθυμων αγιογράφων.
Αναδεικνύουν και υπερτονίζουν τις καλές στιγμές τους (λογικό), αποσιωπούν τις προβληματικές (αναμενόμενο) και εξωραΐζουν τις πιο σκοτεινές πτυχές της διαδρομής τους. Μερικοί εξ αυτών δημιουργούν ιδρύματα στελεχωμένα από ειδικούς (ιστορικούς, πολιτικούς επιστήμονες) τα οποία συγκεντρώνουν αρχεία, ημερολόγια, οργανώνουν συζητήσεις, εκδηλώσεις, εκθέσεις, οι ίδιοι παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή με άρθρα και προστατευμένες συνεντεύξεις, δίνουν από καθέδρας συμβουλές στις κυβερνήσεις και στους διαδόχους τους στο κόμμα, ενίοτε κουνάνε το δάχτυλο στους πολίτες, αλλά κατά κανόνα είναι πολύ διστακτικοί στο να αναγνωρίσουν τις προσωπικές ευθύνες τους για όσα έγιναν την περίοδο που ήταν στα πράγματα. Ισως ο μόνος που δεν ενδιαφέρθηκε για την υστεροφημία του ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι οπαδοί του προσπάθησαν με μεγάλη επιμονή να κάνουν το μαύρο άσπρο. Αν πιστέψουμε τους υμνητές του, πρέπει να ήταν ο μοναδικός ηγέτης στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία που δεν διέπραξε λάθη. Οπως ο Πάπας των καθολικών είναι προικισμένος με το αλάθητο, έτσι και ο «πάπας του ελληνικού αστισμού» το διεκδικεί με αξιώσεις. Αλλωστε τον αποκαλούν εθνάρχη και τον τοποθετούν στο βάθρο δίπλα στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Εθνάρχης ο Κρητικός, εθνάρχης και ο Μακεδόνας.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιχείρησε να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις για το μεγάλο θέμα που στιγμάτισε την καριέρα του (Αποστασία του 1965). Η δική του εκδοχή για όσα συνέβησαν και βεβαίως για όσα παίχτηκαν στο παρασκήνιο (πολύ πλούσιο), με πλήθος λεπτομερειών για επιλογές και πρόσωπα, που διαφέρει σημαντικά από τη δεσπόζουσα αντίληψη, κατατέθηκε όταν οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής είχαν φύγει από τη ζωή και δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν τους ισχυρισμούς του.
Ο Κώστας Σημίτης ακολούθησε την πεπατημένη. Τόσο ο ίδιος όσο και οι φίλοι του στέκονται στα επιτεύγματα της οκταετίας του, αλλά αρνούνται να αναμετρηθούν με τις δυσάρεστες και αρνητικές στιγμές, που δεν ήταν και λίγες. Ο κ. Σημίτης προφανώς θέλει να τον θυμούνται για την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ. Σεβαστό. Ωστόσο, οφείλει κάποια στιγμή να μιλήσει με ειλικρίνεια, χωρίς υπεκφυγές, με αυτοκριτική διάθεση για την κατά κράτος ήττα που υπέστη στο μέτωπο της διαφθοράς.
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και τον αφορούν. Το σχήμα «ισχυρή Ελλάδα» που διακινούσαν με τυμπανοκρουσίες το επιτελείο του και οι μηχανισμοί ενημέρωσης που τον στήριζαν κατέρρευσε με πάταγο. Είναι βολικό να χρεώνεις τη χρεοκοπία της χώρας στη «χαμένη πενταετία Καραμανλή». Δεν είναι όμως όλη η αλήθεια.
Ανάγωγα
«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που υπήρξε, μπορούμε όμως να αλλάξουμε το βλέμμα επί του υπάρξαντος» (Κορνήλιος Καστοριάδης από τον «Θρυμματισμένο Κόσμο»).
Ιδού μια καλή συμβουλή για κείνους τους πολιτικούς που πέφτουν από τα σύννεφα όταν μαθαίνουν τις πομπές συνεργατών τους.
