Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Αν μιλήσουμε για το ΠΑΣΟΚ των τελευταίων χρόνων, η μόνη απόπειρα ανανέωσής του έγινε στο πρόσωπο του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο Σημίτης και ο Γ. Παπανδρέου, έρχονταν από τα παλιά, ο Βενιζέλος απλώς δεν ήταν ΠΑΣΟΚ και η Φώφη Γεννηματά εκτός από το παλιό που την ανέδειξε εκπροσωπούσε την οικογενειοκρατία και τον φραξιονισμό, στον οποίο παρέπεμπε το όνομά της.
Ο Ανδρουλάκης είναι ένα παιδί από το Ηράκλειο. Δημιούργημα των κομματικών μηχανισμών, αλλά είχε φρεσκάδα, την οποία εμπλούτισε με την εκπαιδευτική παρουσία του στην Ευρωβουλή. Μπορεί πλέον να κυκλοφορήσει στην Ευρώπη, εκεί που η Γεννηματά δεν μπορεί, χωρίς υποστήριξη. Του αναγνωρίσθηκε από την εναπομείνασα κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ στις αρχαιρεσίες για τον «νέο φορέα».
Υπήρξε ο ουσιαστικός νικητής και ας έχασε την ηγεσία από το κομματικό κατεστημένο και την μιντιακή υπεροπλία της Φώφης. Ήταν θέμα χρόνου να την εξοβελίσει. Γι’ αυτό άλλωστε υπερψηφίσθηκε κυρίως από τη νέα γενιά του ταλαιπωρημένου από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ο Ανδρουλάκης δεν εγκατέλειψε μόνο την εντολή που πήρε από όσους τον έφτασαν στο 45%. Ξέχασε και τη θεωρία ποδηλάτου στην πολιτική: αν σταματήσει πέφτεις. Και δεν σταμάτησε απλώς: ακινητοποιήθηκε.
Υπέκυψε χωρίς μάχη στον διοικητικό αυταρχισμό της Γεννηματά. Την αντιμετώπισε ως προϊσταμένη του και όχι ως ισοδύναμη πολιτικό. Του έδινε… εντολές, του υπέβαλε απαγορεύσεις, του στερούσε το λόγο και αυτός απλώς εξέφραζε τη… στεναχώρια του και την απόγνωσή του. Τώρα βρίσκεται μπροστά στην διαφαινόμενη -από διαρροές- πρόθεση της κυρίας να τον πιάσει από το αυτί και να τον στείλει στο σπίτι του. Σαν μαθητής που της χαλάει την τάξη…
Ο φιλόδοξος νεαρός μετά την εσωκομματική επιτυχία του και την εκλογική νίκη του στις ευρωεκλογές, είτε από χαρακτήρα, είτε από λάθος εκτίμηση των πραγμάτων -ίσως και από συμβουλές παραγόντων που ποντάριζαν στη Γεννηματά- άρχισε να λειτουργεί φοβικά απέναντι της και λούφαξε.
Δεν άσκησε ούτε καν το δικαίωμα του να ζητήσει ψηφοφορίες στο συνέδριο -το κορυφαίο κομματικό όργανο. Η Γεννηματά τον αγνόησε εξ αρχής και δεν έλαβε υπόψη της καμία από τις προτάσεις που προσπάθησε να της κάνει και τον πρόσβαλε κατ’ επανάληψη. Δεν τον έχει συμβουλευτεί ποτέ πριν τις ατυχείς παρουσίες στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα, ούτε δέχθηκε τη συνοδεύσει, αφού μόνη της κάνει και τα ντουβάρια να μειδιούν στις Βρυξέλλες…
Η Φώφη διοικεί το Κινάλ σαν το ΙΧ κόμμα που έβαλε στη θέση του ΠΑΣΟΚ μετά το ανοσιούργημα της διάλυσής του, στο οποίο ο Ανδρουλάκης δεν αντέδρασε, αλλά το υιοθέτησε. Το κόμμα αυτό διοικείται σαν… μαγαζί, από κάποια πρόσωπα του κύκλου της, δακτυλοδεικτούμενοι οι περισσότεροι, έναν -τουλάχιστον- συγγενή της και κάποιους από τους παλιούς κομματικούς φίλους του πατέρα της, όχι όλους – υπάρχουν και άνθρωποι με αρχές.
Αποφασίζει μόνη και στρέφεται σε ιστορικά ανεπίτρεπτες κατευθύνσεις, για να κάνει καριέρα η ίδια. Ακόμη και σε ένα μεγάλο θέμα, όπως το Μακεδονικό, αγνόησε τους πάντες και τάχθηκε κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όπως είχε κάνει και με την απλή αναλογική, την οποία καταψήφισε κόντρα στα συμφέροντα του κόμματος της με πρόθεση να συνδράμει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Ανδρουλάκης δεν προσπάθησε ποτέ να παίξει ούτε σ’ αυτά τα θέματα το ρόλο του Νο2 , τον οποίο κατέκτησε στις αρχαιρεσίες. Δεν αξίωσε να γίνουν συζητήσεις στα όργανα, δεν αντιπαρατέθηκε μαζί της, δεν ανέδειξε την άλλη άποψη, δεν συγκρότησε ορατό πόλο εσωκομματικού διαλόγου.
Αντέδρασε -με συνεντεύξεις του- τώρα που η Φώφη επιδιώκει να του υποδείξει σε ποια περιφέρεια θα θέσει υποψηφιότητα ώστε να μην… εκλεγεί . Δεν είχε το τακτ να τον ρωτήσει, όπως έκαναν οι Παπανδρέου και ο Σημίτης με όλους. Ούτε καν το αυτονόητο δικαίωμα του να είναι ξανά υποψήφιος για το ευρωκοινοβούλιο δεν του αναγνωρίζει. Ίσως για να βολέψει άλλους. Και απλώς της «απάντησε» ότι θα είναι.
Δηλαδή καθάρισε -αν καθάρισε- για τον εαυτό του. Δεν λειτούργησε σαν εκφραστής της άλλης άποψης, αυτής που θέλει να λειτουργεί το κόμμα κατά το καταστατικό του και τον εσωκομματικό διάλογο. Δεν πάτησε το πόδι να μην μπορεί η Γεννηματά να ορίζει την πολιτική τύχη, όχι του ιδίου, αλλά κανενός στελέχους με βάση τις προσωπικές της επιθυμίες και τις συμφωνίες που κάνει κάτω από το τραπέζι με κληρονόμους -που δεν έχουν καμία σχέση το κόμμα- και δεν είχαν ούτε με το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ. Δεν επιδίωξε μαζί της μια αντιπαράθεση αρχών και ας έχει κάθε δικαίωμα ως επικεφαλής της εσωκομματικής μειοψηφίας.
Έτσι όμως δεν γίνεται αρχηγός. Απεμπολώντας τα δικαιώματά του και την υποχρέωση να κινεί τα πράγματα στο κόμμα με βάση τις θεσπισμένες διαδικασίες και όχι κατά τα κέφια της, ακυρώνει μόνος του αυτό που ξεκίνησε. Δεν έχει δα να κάνει και με κανέναν ογκόλιθο της πολιτικής. Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου σεβόταν τους εσωκομματικούς αντίπαλους του και δεν τους έδινε διαταγές.
Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά. Ο Ανδρουλάκης και τώρα μπορεί να αντιδράσει σ’ αυτόν τον κατηφορικό δρόμο και σε συγκεκριμένα θέματα: στις αποφάσεις, τις συμμαχίες, το Μακεδονικό, τον εκλογικό νόμο, την Ευρώπη, την εσωκομματική λειτουργία. Αν μη τι άλλο, ορμώμενος από την κρητική καταγωγή του και την κομματική του προέλευση.
Ο Βενιζέλος, υπέρτερος του Γ. Παπανδρέου σε προσόντα, ξόφλησε γιατί το 2004 ανέχθηκε να παραδοθεί η σκυτάλη της διαδοχής σε ένα διαμέρισμα στην οδό Αναγνωστοπούλου και όχι κατ’ εφαρμογή του Καταστατικού.
Ο Ανδρουλάκης θα έχει χειρότερη τύχη από τη νέα κληρονόμο, όσο αντί να προβάλλει ως ο άνθρωπος που συμβόλιζε την ανανέωση στο χώρο και βρήκε ανταπόκριση στη βάση, μένει άβουλος. Όσο, για να επιβιώσει σένα προσωποπαγές σύστημα, εγκαταλείπει την ισχύ που του έδωσαν οι οπαδοί του κόμματος και οι ψηφοφόροι. Αν θέλει στ’ αλήθεια να έχει μέλλον, κάπως πρέπει να πατήσει στα πόδια του…
