Γράφει ο Δημήτρης Μαρκόπουλος
Πηγή: protothema.gr
Το σλόγκαν παλιό, μα κι εκτός σύγχρονης πραγματικότητας. «Una faccia, una razza» λέγαμε για να προσδιοριστούμε σε ο,τι μας αφορά ως προς τους γείτονες μας Ιταλούς.
Μόνο που η δουλική κυβέρνηση Τσίπρα ουδεμία σχέση έχει με αυτήν της Ρώμης. Οι τύποι που έταζαν στην Αθήνα αντάρτικο και νταούλια στην …μαντάμ Μέρκελ, όχι μόνο λουφάξανε αλλά εξελίχθηκαν στα delivery boys του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον. Στους… σερβιτόρους ξενόφερτων πολιτικών που έρχονται σε αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα.
Τί κι αν το 70% των Ελλήνων είναι κατά της συμφωνίας των Πρεσπών; ο Τσιπρας κι ο Καμμενος κάνουν ο,τι τους πουν οι ξένοι. Τί κι αν καμώνονται πως βγήκανε από τα μνημόνια; η Μέρκελ αποφασίζει αν θα κοπούν ή όχι οι συντάξεις.
Η Μέρκελ αποφασίζει πόσοι πρόσφυγες θα επιστρέψουν από τη Γερμανία στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ κάνουν κουμάντο ως προς το Σκοπιανό.
Οι Ιταλοί από την άλλη πλευρά, αντιστέκονται. Παλεύουν. Εννοούν αυτά που λένε κι αντεπιτίθενται σε μια Ευρώπη που ξέφυγε του σκοπού της. Είναι λαϊκίστικη η κυβέρνηση τους; σαφως. Έχει Ακροδεξιά χαρακτηριστικά; ναι. Κι αυτό μας ανησυχεί.
Όμως οι Ιταλοί παίζουν σκληρή μπάλα. Δεν φωνάζουν σήμερα “go back madame Μερκελ” για να εξελιχθούν αύριο στους “πιο καλούς μαθητές” όπως ο Τσιπρας. Με άξονα το μέγεθος τους και την οικονομική και πολιτική παρουσία της μεγάλης χώρας τους, ξέρουν πως θα πονέσουν τη γραφειοκρατία της ΕΕ. Δεν παραγοντιζουν ή μικρομεγαλιζουν όπως οι ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανελ. Όταν μιλάνε για ρήξη την εννοούν. Δεν εξευτελίζουν το λαό τους με φθηνά δημοψηφίσματα.
Οι λαϊκιστές της Ρώμης ζυγίζουν τις δυνάμεις των Βρυξελλών κι απαιτούν. Ζητούν δημοσιονομικό χώρο κι ανατροπή των συμφωνιών για τους πρόσφυγες. Όχι σαν τους δικούς μας που για να πάρουν παράταση ως προς τις περικοπές των συντάξεων δίνουν τη Μακεδονία και είναι έτοιμοι να φιλοξενήσουν οσους πρόσφυγες οι άλλες χώρες δεν θέλουν.
Όλα αυτά γίνονται όμως επειδή το 2015 μια ομάδα απροετοίμαστη, δυο κόμματα με κουτσαβακική νοοτροπία και χωρίς γνώση του μεγέθους της χώρας, μιλούσε για κάτι αστεία πράγματα. Για δήθεν συμμαχίες του νότου, για γαλλική βοήθεια όταν η Γαλλία δεν μπορούσε ούτε τη δική της τύχη να ορίσει και για αλλά περίεργα όπως για δάνεια από τη Ρωσία ή το Ιράν!
Να όμως που τώρα, οι Ιταλοί δείχνουν έναν άλλο δρόμο. Δεν λέμε πως κατ ανάγκην είναι ο σωστός δρόμος. Όμως τουλάχιστον είναι η δική τους αλήθεια. Κι αν στα οικονομικά η Ιταλία οφείλει να συμμαζευτεί, στο μεταναστευτικό δείχνει στη χώρα μας πως τα υπερβολικά ΝΑΙ ενδεχομένως να μην συμφέρουν.
