Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δημοκρατία”
Για να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει με τις τράπεζες, απευθύνθηκα σε έναν γκουρού του χώρου με μακρά πορεία εντός του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Σε έναν αληθινό insider.
«Τα πράγματα είναι δύσκολα, αγαπητέ. Πολύ δύσκολα. Ανησυχώ…» μου εξομολογήθηκε. Μπήκα αμέσως στο ψητό. Ρώτησα τι πρέπει να γίνει. Στην ουσία, ζήτησα να μάθω τι θέλουν οι τραπεζίτες, τους οποίους ως εκ της θέσεώς του γνωρίζει παλαιόθεν.
«Πρώτον, πρέπει να αλλάξει ο επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Ο Αυστριακός που είναι εκεί δημιουργεί συνεχώς προβλήματα. Χρειαζόμαστε κάποιον που να βλέπει περισσότερο Ελλάδα» σχολίασε υπαινικτικά.
«Εννοείτε πως, όταν στο παρασκήνιο ασκούνται πιέσεις για τη συγχώνευση της Αlpha Bank με την Πειραιώς, αυτό σημαίνει πως ο Αυστριακός δεν βλέπει Ελλάδα;» Χαμογέλασε.
«Σωστή είναι η πληροφορία που έχεις, αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται».
«Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί θα σωθούν οι τράπεζες αν φύγει ο Αυστριακός, το κρατώ. Τι άλλο πρέπει να γίνει;» συνέχισα διαπορών.
«Υπάρχει ένας άγραφος νόμος στις τράπεζες: Αυτός που χορηγεί ένα δάνειο δεν μπορεί και να το διαγράψει. Φοβάται τις ποινικές ευθύνες. Πρέπει να βρεθεί ένα σχήμα για να μεταφερθούν εκεί τα “κόκκινα” δάνεια και να απαλλαγούν οι ισολογισμοί των τραπεζών από δαύτα» είπε. Ακουγα προσεκτικά τον συνομιλητή μου, μέσα μου ήδη είχαν αρχίσει να ανάβουν ορισμένα «λαμπάκια», αλλά περίμενα πρώτα να καταλήξει. «Ξέρεις, πρέπει να συμβεί και κάτι ακόμη για να ηρεμήσουν οι τράπεζες: Να φύγουν οι εισαγγελείς που έχουν εγκατασταθεί στο εσωτερικό τους για να ελέγξουν τα δάνεια των κομμάτων. Νομίζεις ότι ο θόρυβος κάνει καλό στη φήμη των τραπεζών στις αγορές;»
Ακουσα με προσοχή τα επιχειρήματα του insider. «Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που λέτε, αλλά υπάρχει ένα ερώτημα. Το επιχειρηματικά δάνεια της διαπλοκής ανέρχονται σχεδόν στο 1/3 των “κόκκινων” δανείων. Οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις πιέζονται από την κακιά τρόικα τα τελευταία οκτώ χρόνια να αρχίσουν να πληρώνουν οι μεγάλοι οφειλέτες επί ποινή απώλειας του πακέτου των μετοχών των εταιριών τους. Τμήμα της ελίτ μας δυστυχώς έκλεψε υπό μορφή δανείου τις καταθέσεις του κοσμάκη, τις ενθυλάκωσε σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία, δεν έκανε μισή επένδυση και τώρα που δηλώνει πως δεν μπορεί να πληρώσει έχει απαίτηση να της διαγραφούν τα δάνεια. Γι’ αυτά δεν νομίζω να φταίνε ο Αυστριακός, οι εισαγγελείς που πάνε στις τράπεζες, οι αγορές. Γι’ αυτό φταίνε συγκεκριμένες διοικήσεις που χαρίστηκαν στους επώνυμους μπαταξήδες, έτσι;» ξέσπασα ενοχλημένος.
Ο insider ψέλλισε πως έχω δίκιο και αναφέρθηκε σε κάποια πρωτοβουλία της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών για τα 80 σημαντικότερα δάνεια επιχειρηματιών που βρίσκονται σε καθυστέρηση. Οσα ξέρω ότι έχουν γίνει για την είσπραξή τους ξέρετε κι εσείς. Ελάχιστα!
Συμπέρασμα. Το πρόβλημα των τραπεζών μας είναι η μάχη εξουσίας για τον έλεγχο της οικονομίας. Οι ξένοι θέλουν να διαχειριστούν τα «κόκκινα» δάνεια για να αλλάξουν χέρια οι επιχειρήσεις των μπαταξήδων της ελληνικής ελίτ, αλλά και για να επιβάλλουν νέες συγχωνεύσεις. Οι Ελληνες τραπεζίτες πάλι πασχίζουν να μη χάσουν τις επιχειρήσεις τους με πλειστηριασμούς οι παλαιοί πελάτες τους. Προσπαθούν να πετάξουν τα σαπάκια από τους ισολογισμούς τους και, βεβαίως, παλεύουν για να μη συρρικνωθεί περαιτέρω ο ελληνικός τραπεζικός τομέας. Οσο αυτή η μάχη θα διεξάγεται υπό το φως των προβολέων, αυτή θα έχει επίπτωση στη διεθνή εικόνα της χώρας. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε δεν είναι τραπεζικό. Είναι πρόβλημα διαφθοράς. Κάποιοι δεν θέλουν να πληρώσουν τα δάνειά τους, αλλά και δεν θέλουν να χάσουν τις επιχειρήσεις τους. Κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να χάσουν τις τράπεζες τους. Για να πετύχουν τον στόχο τους, δεν διστάζουν να μετατρέψουν το προσωπικό τους πρόβλημα σε πρόβλημα της χώρας. Φιλελεύθερα πράγματα.
