Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
«Οι κανόνες είναι ίδιοι για όλα τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης», δήλωσαν ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ, ο επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί και ο αντιπρόεδρος της Ε.Ε. Βάλντις Ντομπρόβσκις με αφορμή την πρόθεση της ιταλικής κυβέρνησης να προωθήσει πολιτικές που θα αυξήσουν το έλλειμμα, όχι πάνω από το όριο που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά πάνω από το όριο που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση της Ιταλίας με τους εταίρους.
Η προηγούμενη κυβέρνηση όντως είχε συμφωνήσει χαμηλότερο έλλειμμα λόγω του υψηλού χρέους που έχει η χώρα, αλλά τα κόμματα που τη συγκροτούσαν ηττήθηκαν στις εκλογές και πήραν τη θέση τους τα κόμματα που είχαν υποσχεθεί ανατροπή αυτής της πολιτικής. Και όπως ξέρουμε από τη δική μας περίπτωση, οι εκλογές δεν είναι δυνατόν να αλλάζουν τις συμφωνίες. Ο,τι κι αν θέλουν οι πολίτες, σημασία έχει τι λένε οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Αυτό δα έλειπε να αρχίσουμε να αμφισβητούμε την επάρκεια και την εγκυρότητα της τεχνοκρατικής κλίκας που κάνει κουμάντο στις Βρυξέλλες με τις ευλογίες του Βερολίνου.
Η δήλωση των Λεμέρ, Μοσκοβισί, Ντομπρόβσκις για τους κανόνες προκαλεί γέλια. Οι κανόνες δεν είναι ίδιοι για όλα τα μέλη. Κάτι ξέρει επ᾽ αυτού η Γαλλία, που πριν από μερικά χρόνια πέτυχε ύστερα από διαπραγμάτευση με τη Γερμανία εξαίρεση από τον κανόνα του ελλείμματος. Κάτι ξέρει η Γερμανία (αυτή κι αν ξέρει), που παραβιάζει συστηματικά τον κανόνα για το εμπορικό πλεόνασμα αλλά ουδείς τολμά να την εγκαλέσει, ακόμη περισσότερο, ουδείς διανοείται να προτείνει την τιμωρία της. Είναι η Γερμανία, δεν είναι παίξε-γέλασε. Αυτή κάνει το παιχνίδι, αυτή θεσμοθετεί τους κανόνες για τους άλλους, αυτή απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία των απείθαρχων.
Για να μην πάμε στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης που κι αυτή έχει κανόνες τους οποίους μερικά κράτη γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους χωρίς να τρέχει τίποτε. Εκείνη η συμφωνία για ισορροπημένη κατανομή των προσφυγικών ροών που υπεγράφη με τυμπανοκρουσίες και ανακοινώθηκε με τη δέουσα επισημότητα έχει γίνει ανέκδοτο.
Η μεγάλη αγωνία των οικονομικών και πολιτικών ελίτ είναι να μην προκύψει μια χώρα που θα αμφισβητήσει την κεντρική γραμμή, θα αψηφήσει τις πιέσεις και τους εκβιασμούς, θα απορρίψει τις οδηγίες προς ναυτιλλομένους, για να δημιουργηθεί έτσι «κακό» προηγούμενο που θα ανοίξει την όρεξη σε επίδοξους μιμητές.
Γι᾽ αυτό τσάκισαν με βαναυσότητα την ελληνική προσπάθεια (σήμερα οι τότε βιαστές του ελληνικού λαού αναγνωρίζουν ότι διέπραξαν σοβαρά λάθη), γι᾽ αυτό προσπάθησαν να υπονομεύσουν το πορτογαλικό παράδειγμα, αλλά προς το παρόν δεν το έχουν πετύχει, γι᾽ αυτό τώρα έχουν βγει από τα ρούχα τους με την απόπειρα της ιταλικής κυβέρνησης να υπερβεί τα εσκαμμένα.
Ο αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης Ντι Μάιο δήλωσε ότι «δεν θα κάνουμε ούτε χιλιοστό πίσω, αν χρειαστεί θα ενημερώσουμε τον κόσμο στις πλατείες» και πρόσθεσε πως «ξέρουμε ότι Γερμανία και Γαλλία θέλουν να πέσει η κυβέρνησή μας».
Προβλέπεται θερμό φθινόπωρο. Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα από άποψη οικονομικού μεγέθους και πολιτικής θέσης στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, ωστόσο δεν ξέρω αν η ιταλική κυβέρνηση, που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη λόγω της αλλόκοτης σύνθεσής της, έχει μετρήσει σωστά τους συσχετισμούς και έχει υπολογίσει τις αντοχές της κοινωνίας.
Στην πολιτική, ενίοτε, η απόσταση ανάμεσα στο «θέλω» και το «μπορώ» είναι αγεφύρωτη. Κάτι ξέρουμε εμείς εδώ.
Ανάγωγα
Με ανακοίνωσή του το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών για το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ επισημαίνει ότι «υπάρχει μια σαφής προσπάθεια να διασφαλιστεί η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ παρά τη βούληση του λαού». Μα, η βούληση του λαού δεν είναι να μην μπει η χώρα στο ΝΑΤΟ. Η βούληση του λαού, όπως τον εννοεί η Ρωσία, είναι να μην αλλάξει η χώρα το όνομά της για να μπει στο ΝΑΤΟ. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Με την ευκαιρία, να θυμίσω στους όψιμους ρωσόφιλους, σε όσους εκστασιάζονται με τον μύθο περί αλληλέγγυου ξανθού γένους και σε κείνους που νομίζουν πως η Ρωσία είναι η συνέχεια της ΕΣΣΔ (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι), ότι η Ρωσία έχει αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό όνομά της, δηλαδή σκέτο Μακεδονία.
