Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Πέρασαν ήδη τέσσερα χρόνια.
Φυσικά, ο πιο φωτογενής Γάλλος Πρόεδρος μετά τον Ζακ Σιράκ (στα νιάτα του), είναι ακόμη 40άρης, ο χρόνος ωστόσο… τρέχει.
Χωρίς οίκτο.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια στην Προεδρία της Γαλλίας.
Έχοντας εκφράσει τον κυματισμό μιας κοινωνίας η οποία διψούσε για αλλαγή, νέους ανθρώπους και καινούριες ιδέες.
Χωρίς να τον αδικεί κανείς, μιας και… προσπαθεί, η αποτίμησης της μέχρι σήμερα παρουσίας του Εμμανουέλ Μακρόν στα Ηλύσια Πεδία, δεν προσφέρει επαρκείς αφορμές για πανηγυρισμούς.
Ο… μιμητής του Μπαράκ Ομπάμα, σε επίπεδο επικοινωνιακής στρατηγικής, δίνει μάχη για να ραγίσει τη τζαμαρία της μέχρι πρότινος απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας της Γερμανίας της Άνγκελα Μέρκελ.
Μέχρι σήμερα, δεν έχει καταφέρει πολλά σε επίπεδο ουσίας και αποτελέσματος.
Σε επίπεδο ρητορικής… ταξιδεύει ταχύτατα προς το μέλλον.
Σε κάθε περίπτωση, και με φόντο την ιστορική παρακαταθήκη της Γαλλίας ως κυοφορούσας διαρκώς καινούρια αφηγήματα, είναι προφανές ότι, το συγκεκριμένο “μαιευτήριο ιδεών”, μας έδωσε μέχρι στιγμής το… λάθος παιδί.
Μια παραφωνία… “Ωδής”, για να θυμηθούμε την 9η του Μπετόβεν, την οποία επέλεξε ως εμβατήριο της ανόδου του στο πόντιουμ της ομιλίας του εκείνο το βράδυ.
Μπροστά στη γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου.
Υπό το αυστηρό βλέμμα της Ιστορίας. Την οποία έχει… ξενερώσει.
